Δεν ξέρω πως φτάνει στο σημείο κάποιος που έγραφε μόνο για τον έρωτα, να μην μπορεί πια ούτε να φανταστεί τον εαυτό του κάτω από μια τέτοια κατάσταση.
Δεν ξέρω καν, αν κάτι που έφυγε και πάει, υπήρξε. Υπήρξε;
Δεν ξέρω πως δύο άνθρωποι παύουν να μιλάνε, παύουν να είναι τα πάντα ο ένας για τον άλλον.
Δεν ξέρω πως, ενώ κάποτε πίστευες πως δεν θα ανέπνεες δίχως αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου, τελικά ναι, ως εκ θαύματος αναπνέεις και μάλιστα πεντακάθαρο, φρέσκο αέρα.
Δεν ξέρω αν αυτό το κάτι λουφάζει σε ένα βάθος ψυχής, απορριπτέο από αυτή την ίδια την ανάγκη για ατόφια δύναμη ζωής.
Και δεν ξέρω αν από την στιγμή που έπαψε να υπάρχει, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες θα μπορούσε να ξαναεμφανιστεί.
*με αφορμή την ξένη σειρά που παρακολουθώ τα φθινοπωρινά
απογεύματα
Είναι, πιστεύω, αδικία να αμφιβάλλει κανείς για το αν κάτι υπήρξε, επειδή έπαψε έπειτα να υπάρχει. Σαν να πρέπει να είναι η παρουσία του στη ζωή του ατόμου παντοτινή, για να θεωρείται αληθινή. Για μένα, η λέξη - κλειδί είναι "μετασχηματισμοί": όλα όσα κάποτε υπήρξαν, έστω και για λίγο, αν ήταν σημαντικά, αφήνουν το ίχνος τους μέσα μας. Το οποίο ίχνος μπορεί να μην το αναγνωρίζουμε μετά από καιρό, γιατί έχουμε από τότε εξελιχθεί κι αλλάξει. Αλλά και αυτό το ίχνος, το "κάτι", συνεισέφερε στην αλλαγή. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, τα βιβλία. Κάποιο που διάβασες πολύ παλιά, ίσως δεν το θυμάσαι καθόλου. Έκανε, όμως, και εκείνο λίγο βαθύτερο το βλέμμα σου, σού έχει αφήσει την κληρονομιά του.
ReplyDeleteγεια σου Διονυσια
Deleteεχω ενα φιλο στο f/b ο οποιος μου φτιαχνει παντα τη μερα με φρασεις που αφορουν τον ερωτα μεν και την καψουρα δε, και οσο κι αν ακουγεται καπως λαικιστικη αυτη η λεξη (οχι ο ερωτας, η καψουρα μονο), συμβαινει. Και πολλες φορες χαμογελω με τα λογοπαιγνια αυτου του διαδικτυακου φιλου. Διοτι ο ανθρωπος φαινεται να το κατεχει. Δεν ξερω κατα ποσο εμεις ξερουμε να κανουμε αυτο το διαχωρισμο. Δεν ειναι ολα ερωτας Διονυσια, δεν γινονται ολα για καλο και δεν μενουν παντα ομορφες αναμνησεις στο μυαλο μας.
Ωστοσο στη σειρα που παρακολουθω, αισιοδοξω πως αυτη η ''καψουρα'' θα φερει ενα καλο τελος, μια λυτρωση για τους ηρωες.
Ή το παιρνεις εγκαιρως ειδηση και χαραζεις αλλο δρομο, ή το κρατας και σε τρωει οπως ο δρυοκολαπτης το δεντρο.
Καποτε μου ειχαν μιλησει για το ''παθος'' υποθετω ενοουσαν ακριβως αυτο!
Οπωσδηποτε στη ζωη μας βιωνουμε απιστευτες εσωτερικες αλλαγες, και απο καλες και απο ασχημες εμπειριες συμφωνω, αλλα αλλο πραγμα αφηνει ενα βιβλιο και αλλιως σκαβει το βλεμμα σου η ιδια η ζωη.
φιλια πολλα