Λίγος ήλιος, οι τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου και ένα μικρό ατύχημα, έδωσαν στίγμα σε μια κατά τα άλλα πληκτική Κυριακή.
1υ.γ. η φωτογραφία τραβηγμένη λίγες μέρες πριν
2υ.γ. θυμάμαι ένα Σεπτέμβρη που έβρεχε συνέχεια, έναν άλλο Οκτώβρη, επίσης. Θυμάμαι από πότε ακριβώς άρχισα να νιώθω πως οι καιρικές συνθήκες, δούλευαν με ιδιαίτερο τρόπο μέσα μου. Θυμάμαι χειμώνες που η σκοτεινιά τους έκανε προχωρημένο καλοκαίρι να αφήσει το πετσί μου. Θυμάμαι κι έναν χειμώνα που όσο φοβόμουν τον ερχομό του, τόσο χαδιάρης ήταν, Γενάρης Φλεβάρης 50 / 60 μέρες όλο αλκυονίδες. Θυμάμαι, και θα θυμάμαι για πάντα τον περσινό χειμώνα που δεν ήθελα να έρθει γιατί ήξερα τι θα φέρει κι αυτό δεν είχε να κάνει με τον καιρό. Ο φετινός θα καταχωρηθεί στους σκοτεινούς, σιωπηλούς και άοσμους. Χειμώνας χωρίς μια τόση δα τσαχπινιά. Μόνη μου ελπίδα το πορτοκαλί του ήλιου. Μπόνους οι στίβες με τα διαβασμένα βιβλία! Μοναδικό.
Σε τέτοιες προσωπικές σκέψεις Στέλλα καλό θα είναι να αφουγκραζόμαστε και να σιωπούμε διακριτικά. Κρατώ το τελευταίο σου με τα βιβλία. Θετικό ναι. Καλή σου βδομάδα.
ReplyDelete