πρωτομαγιά

Κάθε φορά που είναι πρωτομαγιά,  μου έρχεται στο νου μια συγκεκριμμένη εικόνα.

Στην αυλή,  στο σπίτι στο χωριό,  πράσινο παντού,  η Β. χιλιάδες χρόνια μεγαλύτερη μου,  ερωτευμένη και όμορφη,  με ένα τεράστιο χαμόγελο,  έκοβε λουλούδια μαζί με τα μακριά κοτσάνια τους και τα έδενε με σύρμα σε ένα στρόγγυλο στεφάνι.  Η ενέργεια της,  η ενέργεια εκείνης της ημέρας με ακολουθεί ακόμη.  Συχνά με ακολουθούν άνθρωποι που δεν ξαναείδα ποτέ.  Ήμουν πολύ μικρή,  και είχα πάει στο γάμο της Β.,  και θυμάμαι ακόμη εκείνο το φιλί που του έδωσε μετά.  Είχε σαρκώδη,  καλοσχηματισμένα και ηδονικά χείλη.  Και το φιλί της δεν έμοιαζε με υπόσχεση,  παρά με διεκδίκηση και ευχαρίστηση.  Και γεγονότα με ακολουθούν,  όπου ήμουν μια απλή παρατηρήτρια μα καθόλου αδιάφορη.

Πώς να κάνετε ένα κολάζ από πίνακες στον Τοίχο σας...

Μου είπε, ''σε περιμένουν πολλές εκπλήξεις'', ωστόσο δεν μπορούσα να φανταστώ, μέχρι που είδα αυτό!

πόσο ακόμη;

Όταν ένας φίλος ''φεύγει'',  θέλω να μαζέψω όσους ανθρώπους έβαλα κατά καιρούς στην καρδιά μου και να τους φιλήσω δυνατά,  να νιώσω αυτό το ''εδώ είμαστε,  σ' αυτή τη γη πατάμε,  ακόμα''.
Όπως βλέπεις,  μιλάω για τα δικά μου συναισθήματα,  που αφορούν τη δική μου καρδιά.  Των άλλων ποτέ δεν μ'  ενδιέφεραν.  Τι μπορούσαν,  τι δεν μπορούσαν.  Σκασίλες μου!

σε μία φωτογραφία

Νομίζω πως δεν υπάρχει λεπτό που να μη σε σκέφτομαι.  Έτσι είμαι εγώ,  εδώ δεν ξέχασα ανθρώπους που πέρασαν χρόνια πριν από τη ζωή μου και οι δρόμοι μας δεν διασταυρώθηκαν ποτέ ξανά ούτε από σύμπτωση.  Δεν ξεχνάω,  ποτέ και κανέναν.  Πόσο μάλλον εσένα,  που έτσι ήταν τα πράγματα και οι χρόνοι μας συμπίπτανε,  το ίδιο και οι τόποι μας.  Κι αυτό από πάντα!  Από εκείνη τη μέρα που γεννήθηκα,  και σου είπαν πως ήμουν κορίτσι,  κι εσύ περίμενες αγόρι,  κι αυτό με κατέτρεχε σε όλη μου τη ζωή.  Αυτό σημάδεψε όλη τη σχέση μας.  Αρνητικά και θετικά.  Γιατί τα κοριτσίστικα,  τις αδυναμίες,  τα κλάμματα,  τα νάζια τα δικά μου ποτέ σου δεν τα αποδέχτηκες.

  

στην αγορά

Χαζεύαμε ένα κατάστημα στην Τσιμισκή,  από αυτά που μετά την κρίση εμφάνισαν μεγάλη αλυσίδα στην πόλη,  ένα κατάστημα που πουλάει εποχιακά,  είδη σπιτιού και δώρα.  Είχε ένα σωρό κουνέλια στη βιτρίνα,  σε διάφορα χρώματα,  διακοσμητικά αβγά,  πιάτα,  ό,τι θα χρειαζόσουν για να ντύσεις ένα χαριτωμένο,  σχετικά φθηνό πασχαλιάτικο τραπέζι,  και καθώς χαιρόμουν όλη αυτή την τρυφερή κακογουστιά,  θυμήθηκα την πορεία που είχαμε για να φτάσουμε ως εδώ και το πού είμασταν πριν,  από τί μαγαζιά ψωνίζαμε,  τί γούστα είχαμε,  πόσο ψηλά ήταν τα στάνταρ μας και πώς σιγά σιγά,  εκείνα τα καταστήματα εξαφανίστηκαν,  οι εικόνες μας άλλαξαν,  οι προτάσεις άλλαξαν,  τα φθηνά χαριτωμένα μα κακόγουστα είδη εξελίχτηκαν,  και δεν είναι που τα αγοράζουμε εκτιμώντας την  ανοδική πορεία τους,  μα από έλλειψη πραγματικών,  αληθινών αντικειμένων,  αντικειμένων με ποιότητα και υπόσταση,  που κόστιζαν περισσότερο,  μα άξιζαν τα λεφτά τους,  γιατί γινόταν κειμήλια στο βάθος του χρόνου.  Το χρήμα,  η γεμάτη τσέπη οπωσδήποτε καθορίζει την ποιότητα που μπορείς ή όχι να αποκτήσεις,  το αν υπάρχει εργασία,  και το αν το μεροκάματο είναι ικανό κι αυτό είναι που έχει αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο μας.

Λίγη Ζωή

Το μισεις αυτο το βιβλο, οχι γιατι ειναι κακο μα επειδη ειναι αληθινο τοσο, που μπηγει το μαχαιρι στην πληγη και φτανει ως το κοκκαλο, σε κανει να θελεις να χτυπησεις με δυναμη το χερι στο μπρατσο της καρεκλας, να κλωτσησεις τον τοιχο του σπιτιου σου μεχρι να ουρλιαξεις απο τον πονο! Ο μονος τροπος να λυτρωθεις ειναι να το τελειωσεις ετσι ωστε να ξεκολλησουν οι ηρωες απο πανω σου, να φυγει η εικονα τους, να μη μυριζεις τη μυρωδια τους και μετα, καποια στιγμη φτανεις στην τελευταια σελιδα και σκεφτεσαι οτι ηταν κατι πολυ παραπανω απο οσο ειχες φανταστει, οτι ο πονος, η εκμεταλευση, ο θανατος, το απολυτο κακο αλλα και η ιδανικη αγαπη, η φιλια, ο ερωτας, η τεχνη, ολα μα ολα δεν ειναι μερος της ζωης αλλα η ιδια η ζωη μαζι με το δικαιωμα της αφαιρεσης της οταν πια δε γινεται αλλιως. Ειναι το βιβλιο που δεν θα το συστησεις να το διαβασει καποιος που αγαπας πολυ γιατι δεν θελεις να μπει στη διαδικασια αρνητικων εικονων και σκεψεων, τοσο ζοφερο, ωστοσο οι ηρωες του, τοσο ολοζωντανοι οσο και αξιαγαπητοι, το νιωθεις πως καλως ή κακως, δεν θα σε εγκαταλειψουν ποτε