Ήταν περίεργο αυτό το καλοκαίρι. Είχε λίγο από κάτι. Λίγο από παραίτηση, λίγο από ενθουσιασμό, κάτι λίγο από διακοπές, λίγο από νέες εικόνες, λίγο από δουλειά. Είχε πολύ από θάλασσα. Ήταν πολύ χαλαρό και αρκετά προβλέψιμο. Τι άλλο θα ήθελες θα μου πεις! Δεν ξέρω θα σου απαντήσω. Ήταν από εκείνες τις φορές που τα έχεις όλα (?) αλλά πάντα κάτι θα λείπει, συνήθως αόριστο και απροσδιόριστο. Αυτό το κλειδί, ο κωδικός μιας πόρτας απίθανης που δεν γνωρίζεις πού οδηγεί, δεν ξέρεις καν αν υπάρχει, νιώθεις όμως την ανάγκη να την ανοίξεις και μάλιστα με βία και αυθορμητισμό, θαρρείς κι αυτό θα σε ξυπνήσει από ένα λήθαργο που δεν έχεις αποφασίσει ακόμη αν είναι επιθυμητός ή όχι, ίσως όμως κάποτε να υπήρξε αναγκαίος.
Στέκομαι στο ότι το καλοκαίρι σου είχε πολύ θάλασσα. Από μόνο του αυτό υπέροχο και ικανό για άπειρα ταξίδια σώματος και ψυχής. Πάντα το άγνωστο είναι ελκτικό, έχει τη μαγεία του, τη γοητεία του.
ReplyDeleteΚαλό σου απόγευμα Στέλλα.
απροσδιοριστο αλλα οχι αγνωστο Γιαννη!
ReplyDeleteκαλο απογευμα και σε σενα
Υπάρχει ένα υπέροχο διήγημα του Χ.ΤΖ Γουέλς που λέγεται "Η πόρτα στον τοίχο". Εκφράζει ακριβώς το συναίσθημα που περιγράφεις.
ReplyDeleteΥπάρχει επίσης μια αγαπημένη μου σκηνή στο "Λύκο της στέπας" του Ε.'Εσσε. Μια πόρτα με την επιγραφή "Είσοδος μόνο για τρελούς". Θα την άνοιγες;