Αν με φωτογράφιζα τότε, θα ήμουν πάντα σχεδόν με μια δερμάτινη βαλίτσα στο χέρι. Τι χρόνια!
Κανέναν οίκτο δε νιώθω όμως για εκείνα τα κομμάτια μου, ούτε καμμιά συμπόνοια. Ήταν έτσι για να είναι. Ούτε ένα τσίμπημα από συναίσθημα. Αδιαφορία!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
μια άλλη
Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, με γκρίνια ή με γέλιο, με χαρά ή με λύπη, με τρυφερότητα ή κακία, το περιμέναμε είτε όχι, το ονειρευόμ...
Δεν θα έπρεπε, όμως...
ReplyDeleteΚαλημέρα!
δεν ισχυει παντου το ''πρεπει'' Στρατο, ας αφήνουμε να σβήνουν στην αδιαφορία κάποιες καταστάσεις, ισως να μην ειναι τυχαιο αυτο ;)
Deleteκαλησπερα
καλο βραδυ!