Προσπαθεί να ελέγξει τις σκέψεις της. Να ξεχωρίσει και να ξεσκαρτάρει. Να βγάλει τις βελόνες που τρυπούν το κορμί. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ. Θέλει να σκέφτεται μόνο τα όμορφα. Μόνο τις στιγμές. Μόνο το τώρα. Να ακυρωθεί σαν όρος ο φόβος. Να μην υπάρχει. Το μαύρο, το τέλος, ο πόνος, η αγωνία. Το λιώνω, το χάνομαι!
Τον έλεγχο, δεν καταφέρνει να τον έχει. Τουλάχιστον να τις εξαφανίσει. Να μην υπάρχουν. Να φύγουν τα σύννεφα από πάνω της μια και καλή. Η ομίχλη, το ασήκωτο κρύο. Η ψύχρα της ψυχής. Να μην σκέφτεται. Ω τι ηρεμία, τι γαλήνη! Μάταια. Έχει να αντιμετωπίσει θηρία άγρια. Παλεύει, ματώνει, προσπαθεί, υποχρεώνεται, συμβιβάζεται. Χίλιες φορές καλύτερα να συμβιβάζεται παρά να σκέφτεται. Αυτή η βροχή περιέχει δηλητήρια. Κι αυτό το χιόνι είναι παγίδα. Και τα όνειρα εφιάλτες. Να σκεπάζει με χώμα μωρά στον ύπνο της; Πού ακούστηκε αυτό; Ευτυχώς ξύπνησε..
Ξύπνησε, Τρίτη πρωί, την ένατη μέρα του νέου χρόνου.
Από το παράθυρο, δεν διακρίνεται τίποτα μέσα στην πυκνή ομίχλη.
Οι σκέψεις της, οι εχθροί της.
Κατέβηκε στο μαγαζάκι της γειτονιάς, και αγόρασε χρώματα. Μ' αυτά, πλάθει μικρά μπαλάκια χαράς. Μετά, θα τα σκορπίσει για να ομορφύνει το σύμπαν. Κάπου, στο βάθος, σίγουρα υπάρχει ένα καλοκαίρι!
Αυτά τα υπέροχα χρώματα απ το μικρό μαγαζάκι θέλω να κρατήσει Στέλλα μου. Αυτά θέλω να δώσει απλόχερα ομορφιά γύρω της. Να ξορκίσει τον εφιάλτη.
ReplyDeleteΑκομα και η ομίχλη μπορεί να φωτιστει. Ακόμα και η πορεία προς το καλοκαίρι μπορεί να γεμίσει χρώμα.
Να το κάνει.
Την καλησπέρα μου.