Προτιμώ την απαλή, την φωτεινή πλευρά των ανθρώπων. Να συνομιλούν. Να τιτιβίζουν σαν τα πουλιά. Να μην σου δείχνουν ποτέ την σκοτεινή τους πλευρά. Να μην ζηλεύουν. Να μην κακιώνουν. Να μη φέρονται εγωιστικά ή ανταγωνιστικά. Να είναι ο εαυτός τους, ο χνουδάτος εαυτός τους και κάθε τους κουβέντα να σε ζεσταίνει. Να ζεσταίνεσαι και να μεταδίδεις την θερμότητα. Να υπάρχει αλληλεπίδραση.
Αν η ζωή είναι στιγμές, σήμερα υπήρξε μια τέτοια, υπέροχη!
Επίσης, πάντα, μα πάντα, μα πάντα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο κόσμος είναι πολύ περισσότερο μικρός από όσο κάθε φορά μπορούμε να φανταστούμε.
Πολύ μικρός, τόσος δα.. και όλο και πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον και πόσο ευτυχές όταν αυτό το χτύπημα είναι γλυκό.
Μακάρι να ήταν έτσι οι άνθρωποι. Δοτικοί με την φωτεινή τους πλευρά.
ReplyDeleteΚαλή Κυριακή να έχεις.
Όμορφο.
ReplyDeleteΦιλάκια ...
Ναι βρε Γιαννη μου, εχουμε γινει τοσο αμυντικοι και τοσο φοβισμενοι, και ποσο διψαμε για το αντιθετο !!!
ReplyDeleteΜαρια Ελενα, μια καλησπερα κι απο εμενα!!!
ReplyDelete