μια στιγμή, εσύ!

Θα μπορούσα να κάθομαι απέναντι σου και να σε χαζεύω για αιώνες,  χωρίς να έρθω πιό κοντά,  χωρίς να χαμογελάσω,  χωρίς να δικαιολογηθώ που πήρα το θάρρος να σου μιλήσω,  χωρίς να θέλω να σ αγκαλιάσω,  χωρίς να σου δώσω το χέρι μου,  χωρίς μετά να θέλω να πιάσω το δικό σου,  χωρίς να μου κοπεί η ανάσα,  χωρίς να μουδιάσουν τα γόνατα μου,  θα μπορούσα να παραμείνω νηφάλια και να σε κοιτάζω μόνο!  Μόνο!  Ποτέ όμως το λίγο δεν είναι αρκετό κι έτσι βούτηξα προς το χώρο σου,  σε ξάφνιασα,  κι έμεινα χωρίς φωνή,  τη στιγμή που έπρεπε να έχω δεκάδες φωνές να περιγράψουν και να δικαιολογήσουν.
Χρειάζεται ένα εύλογο διάστημα να μεταφερθώ στα 16 μου!  Να κατανοήσω το συναίσθημα,  να συνηθίσω την εικόνα σου μπροστά μου και να μην έχω την επιθυμία να την καταβροχθήσω μέσα σε μιά στιγμή που μου δόθηκε δώρο από το σύμπαν.
Έκανες χαμογελαστή τούτη την Μεγάλη Παρασκευή μου.