μία άνοιξη

Εκείνη την άνοιξη,  τρύπωσες στα τσεπάκια του πουκαμίσου μου μαζί με ένα ουράνιο τόξο και λίγο ψιλόβροχο.  Ήταν όλα τόσο όσο,  απαλά,  σαν χάδι στο μέτωπο.  Από έναν στοργικό πατέρα,  ή από έναν τρυφερό εραστή.  Από τον πατέρα μου απομακρυνόμουν με γινάτι,  θα περνούσε το δικό μου και όχι το δικό του.  Απαιτούσα σεβασμό,  απαιτούσα συμπεριφορά ίσου προς ίσον. 
Με εσένα,  μάθαινα καινούργιες λέξεις,  όπως το ''μαζί''.  Η ''αγάπη''  αποδεικνυόταν έμπρακτα κάθε στιγμή, την αποδεχτήκαμε πολύ μετά.  Όλα τα δεδομένα υπέρ μας!