αυπνία

Αυπνία.
Κάποιος κλέβει τα κλειδιά των ονείρων και του παραδείσου μου!
Δύσκολη αναπνοή.
Κακές σκέψεις.
Δάκρυα.
Πανικός.
Αναποτελεσματικές προσπάθειες.
Άγχος.

***

Θα μπορούσε να είναι μια λύση.

διαφορές

Δεν είναι πια όπως παλιά που δεν μπορούσα να σε αναγνωρίσω στις φωτογραφίες.  Χθες,  δεν ξέρω αν με πήρες είδηση,  σχεδόν μου χαμογέλασες!
Σοβαρός ήσουν,  λίγο κουρασμένος,  λίγο μεγαλωμένος,  χωρίς εκείνη την σπίθα στο βλέμμα που πάλευε να κατακτήσει τα πάντα.  Όμως,  εμένα μου χαμογέλασες!
Στην περίπτωση που είχαμε κάτι να πούμε,  πολύ θα ήθελα μια κουβέντα μαζί σου.  Χωρίς εγωισμούς,  χωρίς ανόητες αντιδράσεις,  χωρίς ακραίες υπερβολές.  Κυρίως χωρίς βαρύγδουπες διαφορές!
Ωστόσο,  φοβούμαι πως μόνο τούτες έμειναν.  Οι διαφορές μας.  Αυτές ήρθαν και έκατσαν σαν κόκκινη σκόνη πάνω στο κάθε τι.  Αν υπήρξε κάθε τι!  Υπήρξε;

κάλεσμα

Αν μου το έλεγε κάποιος πριν χρόνια πως μια υποψία αρρώστειας και πόνου,  από μία κουβέντα,  από μια ταινία,  από ένα δελτίο ειδήσεων,  θα πυροδοτούσε σήμερα μνήμες και δάκρυα και αναφορές στο πρόσωπο του πατέρα μου,  θα έλεγα,  το λιγότερο πως είναι τρελλός. 
Από μακριά ακούγονται τα μουγκρητά των αστραπών,  κάπου εκεί πέρα βρέχει και έτσι όπως είμαι σήμερα σε καταναγκαστικό brake,  θέλω να βρέξει,  να κάνει κατακλυσμό θέλω.
Έλα να πιούμε ένα καφέ οι δυό μας,  να τα πούμε,  να φύγουν όλα αυτά τα άσχημα διαβολάκια μέσα από το κεφάλι μου!

as cozy as

Κάνουμε τις επιλογές μας στην αρχή,  μετρώντας τα υπέρ και κατά,  βάζουμε λίγο από ''πρέπει'',  πολύ από ''καρδιά'',  κλείνουμε τα μάτια  στα αρνητικά,  και μετά,  αφού ζήσουμε ό,τι έχει κάθε σχέση να μας δώσει,  ξυπνάμε ξαφνικά σε έναν κόσμο που δεν είναι ο ίδιος.  ''Πώς άφησα εγώ τον εαυτό μου να πεθαίνει έτσι κάθε μέρα'';  αναρωτιόμαστε.  Πώς δεν είχα ανοιχτά τα μάτια να το δω αυτό'';
Μη με ρωτήσεις τί γίνεται μετά..

*Εύχομαι οι Κυριακές του καθενός μας να έχουν πάντα τη ζεστασιά του σπιτιού,  της ξεκούρασης και της ευχαρίστησης!  Καμμία Κυριακή και για να κανένα λόγο να μην είναι δύσκολη και να τις περιμένουμε πάντα με την ίδια λαχτάρα.

πφφ, ζέστη!

Όσο κι αν το τραβήξεις για να πάει εκεί που θέλεις,  αν δε σε θέλει η στιγμή,  το μόνο που καταφέρνεις είναι να το ξεχειλώσεις.
Πες,  πάει και τέλειωσε και ας το να φύγει κι αυτό μαζί με τα άλλα!

ούτε όνειρο

Τη στιγμή που το σύμπαν συνομωτεί για την πάρτη του και μόνο,  και όλα τα ''πρέπει''  γίνονται φωτιά που σε καίει,  και αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να ξαναπάρεις όλες τις λεπτομέρειες από την αρχή.
Το μόνο που θέλεις είναι μπεις σε ένα λεωφορείο που θα σε πάει σε εκείνο το σημείο της πόλης,  όπου υπάρχει ένα πολύ όμορφο πάρκο.  Μια σειρά από θάμνους,  χωρίζει την πόλη από τον φυτόκοσμο.  Εκεί,  υπάρχει μια δίοδος.  Θα σε γελάσω αν σου πω ότι τη γνωρίζουν λίγοι,  η αλήθεια είναι ότι την αναγνωρίζω μόνο εγώ.
Μια δρασκελιά και περνώ απέναντι!  Σε ένα κόσμο που ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας.  Σε ένα παράλληλο σύμπαν,  μια ζωή δεύτερη που μπορείς να την ονειρευτείς όπως εσύ θέλεις.

Μετά ξυπνάω και θέλω καφέ.
Βάζω το μπρικάκι να μου φτιάξει εσπρέσσο.
Λίγο γάλα συν.
Η πρώτη γουλιά!!!

τα ''σ΄αγαπώ'' μου

Τα ''σ΄αγαπώ''  μου δεν τα θυμάμαι πιά,  κι αν υπάρχει μια υπόνοια ότι κάτι κάπου ειπώθηκε την αρνούμαι.
Δεν άκουσα,  δεν είπα.

χρόνος

Δεν έχω κάποιον να πετροβολήσω σήμερα και πως θα εκτονωθώ;

Ο χρόνος περνάει,  όταν δεν το νιώθεις σημαίνει πως κάτι κάνεις σωστά!

Οι φωτογραφίες,  ιδιαίτερα αυτές που εκτίθενται στον ήλιο,  στον αέρα και τη βροχή,  ξεθωριάζουν,  τα πρόσωπα χάνονται.

Μου αρέσουν αυτού του τύπου τα tips 

αυτά τα μικρά τίποτα

Ήρθε στο σπίτι,  κρατώντας τα αποτελέσματα από τις τελευταίες της ιατρικές εξετάσεις στο χέρι,  τις βρήκα όρθιες να κουβεντιάζουν πως όλα ήταν καλά και αρνητικά.
Το είχα σκεφτεί πολλές φορές,  αλλά εκείνο το απόγευμα έβαλα την υπογραφή μου.  Αυτή,  ήταν μια αληθινή φιλία.
Έχεις μέσα σου πλεόνασμα και το δίνεις της είπα μετά από λίγο που πίναμε και οι τρεις καφέ,  καθώς απολάμβανα το διάπλατο χαμόγελο της.
Δεν ήταν τίποτα για μένα να περάσω από την Ευρωδιάγνωση και να πάρω τα αποτελέσματα της μαμάς σου,  μου απάντησε.  Ήταν στο δρόμο μου καθώς ερχόμουν στο σπίτι της.  Η φιλία,  δεν φαίνεται στην στεναχώρια συνέχισε,  η λύπη είναι εύκολη,  η φιλία φαίνεται στη χαρά,  να μπορεί ο φίλος σου να χαρεί μαζί σου.

ούτε ''εδώ'', ούτε ''εκεί''

Τουλάχιστον στις αρχές,  το ''εκεί''  διέλυε κάπως την στενοχώρια του ''εδώ''.
Τώρα,  η διευκόλυνση αυτή δεν υφίσταται.
Το ''εδώ''  μοιάζει τόσο όμοιο και σχεδόν τόσο κενό όσο και το ''εκεί''.  Και το ''εκεί''  δεν διατηρεί το ίδιο βάθος,  ούτε χρησιμεύει σαν εξισορροπιστής των συναισθημάτων.
Είναι δύσκολο το να μην μπορείς με κανένα τρόπο να ησυχάσεις!

μια Κυριακή

Χρόνια αργότερα,  μπορεί να μιλάμε για αυτή τη μέρα,  το πώς μας έλκυε η ιδέα να πάμε να πιούμε καφέ στη θάλασσα και πως διαλέξαμε αυτό τον τόπο,  πως ανεβήκαμε στο μικρό κόκκινο φίατ φιέστα,  πως κινήσαμε για εκεί αλλά μας έβγαλε αλλού,  γιατί για κάποιο λόγο ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.  Πώς καθήσαμε κάτω από τις τεράστιες ομπρέλλες,  και ήταν ωραία κάτω από τη σκιά,  παραγγείλαμε καφέδες,  ο νεαρός σερβιτόρος επανέλαβε τρεις φορές τον μέτριο φρέντο καπουτσίνο που του ζήτησα και στο τέλος γελάσαμε,  ο καφές είχε μπόλικο αφρόγαλα που μου αρέσει,  η μελαχροινή κοπέλλα απέναντι μιλούσε με χοντρή φωνή νταλικιέρη,  η θάλασσα ήταν ήρεμη,  οι ξαπλώστρες περίμεναν,  υπήρχαν παρέες που έκαναν με τα μαγιώ τους ηλιοθεραπεία,  η μαύρη ζητιάνα ξεγελώντας μας,  άρπαξε ένα δίευρω,  σου είπα δεν τις συμπαθώ αυτές γιατί έχουν πολύ κακία μέσα στο βλέμμα τους και επειδή ουσιαστικά πουλάνε τα παιδιά τους γυρνώντας τα από δω κι από κει,  θυμηθήκαμε τα χρόνια που είμασταν παιδιά και που το ''κλιν''  είχε μέσα στρατιωτάκια,  και το ''tide''  γυάλινα φλυτζάνια του καφέ σε διάφανο χρυσαφί χρώμα,  δεν άρεσαν στη μαμά μου σου είπα και δεν τα έψαχνε,  μετά θυμήθηκαμε τα άλμπουμ που κολούσαμε τα χαρτάκια κι άμα συμπλήρωνες όλες τις σελίδες κέρδιζες ένα ποδήλατο,  και την κόκκινη βαλιτσούλα μου που την είχα γεμάτη με χαρτάκια από τις σοκολάτες τις melo,  που ήταν γάλακτος,  λεπτές και πάρα πολύ νόστιμες και πως αυτά τα χαρτάκια ήταν η αδυναμία μου γιατί απεικόνιζαν φιγούρες από έργα του Walt Disney.

φοβίες

Είμαι σε μία φάση που δεν ξέρω τι θέλω,  είπα σε μία φίλη και μου απάντησε πως αυτή ξέρει τι θέλει αλλά δεν έχει τα χρήματα για να το κάνει.
Το εννοώ!  Δεν ξέρω τι θέλω!
Το μόνο που μπορώ να επισημάνω είναι ο φόβος.
Ή μάλλον πιό σωστά,  φοβίες!
Σχεδόν για τα πάντα.
Διάβαζα που λες,  πως οι φοβίες,  έρχονται για να καλύψουν έναν μεγάλο φόβο,  κυρίως του να αποδεχτείς μία κατάσταση που σου προκαλεί αφόρητη λύπη και θλίψη.  Και έτσι,  αντί να τρομάζεις με την κατάσταση που το προκαλεί,  βρίσκεις άλλες δευτερεύουσες.  Πχ,  φοβάσαι να μπεις στο λεωφορείο,  ή να βγεις έξω από το σπίτι μόνος σου.  ή να κάνεις τα τσεκ απ της περιόδου.
Και γνωρίζεις πολύ καλά μέσα σου πως αυτός ο φόβος δεν ισχύει κατά βάθος,  και κάπως έτσι αρχίζουν οι αντιπαραθέσεις με τον εαυτό σου,  τα στησίματα στον τοίχο,  οι πυροβολισμοί και το κυριώτερο τα συναισθήματα κατωτερότητας.
Πρέπει λέει να βρεις τον κύριο φόβο σου και να παλέψεις μαζί του.

Ίσως τελικά,  αν είχαμε λεφτά,  να εξαργυρώναμε τους φόβους μας με ταξίδια;
Τι;  όχι;;;

Φοβάμαι

Μιά μέρα,  θα με αναζητήσεις,  επειδή θα έχεις δει κάποιο όνειρο τόσο ζωντανό,  που θα σου θυμίσει ένα χθες μαζί μου,  θα σχηματίσεις με τα δάχτυλα σου το τηλέφωνο μου,  πατώντας δειλά τα πλήκτρα.  Θα φέρεις το ακουστικό στο αυτί,  θα ακούσεις δυό τρία μακρόσυρτα μπιμπ και μετά η φωνή μιάς γυναίκας ρομπότ,  θα σου ανακοινώσει πως αυτό το τηλέφωνο,  αυτό το νούμερο που χρησιμοποιείται εδώ και τριάντα με σαράντα χρόνια δεν ισχύει πιά.  Φινίτο!
Θα νιώσεις ένα τσίμπημα κάπου στο σώμα σου,  πιθανόν τα χέρια σου να τρέμουν λίγο,  ίσως και μια μικρή αστάθεια στα πόδια,  μέχρι να φτάσεις ένα ποτήρι και να το γεμίσεις αλκοόλ,  θα διαλέξεις το κονιάκ των επτά αστέρων γιατί θα το αξίζει η περίσταση,  πίνοντας το μονομιάς στο όνομα των αναμνήσεων που θα σε κυκλώσουν ελπίζω γλυκά,  ελπίζω θολά,  ελπίζω χωρίς πόνο.
Αυτόματα,  το μυαλό σου θα απωθήσει όλα τα λάθη μου.  Ίσως μοιραία να φέρεις μπροστά εκείνη την πρώτη μας μέρα,  γιατί η διαύγεια της,  η καθαρότητα της,  η αθωότητα της,  θα εξαφανίσει όλα τα μετέπειτα ερωτηματικά.  Θα είναι η μοναδική φορά που θα τα δεις όλα από την αντίθετη πλευρά και τον χρόνο να περπατάει με την πλάτη.  Όλο αυτό,  θα κρατήσει λίγα λεπτά.  Η ελάχιστη λύπη που θα σε κατακλύσει,  θα κατοικήσει μέσα σου για λίγο.  Γρήγορα,  θα πιάσεις όσο πιό γερά μπορέσεις το ''τώρα''  σου,  θα το δικαιολογήσεις ως άμυνα,  το δικαιολογώ με ένα ''έτσι είναι η ζωή'',  και το όλο σκηνικό θα κλείσει εκεί.
Τίποτα άλλο,  τίποτα άλλο που θα αφορά εμένα,  τίποτα άλλο που θα αφορά εμένα σε σχέση με σένα!

τραγούδι

το καθόλου

Το καθόλου,  παραφυλάει στη γωνία,  είτε πρόκειται για το πολύ είτε για το λίγο.  Πόσο μάλλον όταν αναγνωρίζεις μια απλή φαντασίωση.
Πολλά χρόνια πριν,  μια τέτοια Άνοιξη,  έζησα την απόλυτη φαντασίωση.
Μερικές φορές,  η φαντασίωση είναι αναγκαία,  κάπως πρέπει να ζήσεις!

σκέψεις

Ήθελα να γράψω για τους φόβους μου,  αλλά επειδή προσπαθώ να τους διαχειριστώ αλλάζοντας σκέψεις και κουβέντες,  ας πω για την ευτυχία.  Ευτυχία είναι λοιπόν,  πρώτα να νιώθεις ευγνωμοσύνη για τα δεδομένα σου,  και μετά να δίνεις το 100%  σου σ'  αυτά! 

Δύσκολο;

Δώρο γιά την γιορτή της μητέρας, diy

Στο καινούργιο επεισόδιο της Ναταλίας φτιάχνουμε μόνοι μας ένα χρήσιμο δώρο γιατί θέλουμε η μαμά μας να είναι όμορφη!!!  Δωράκι για την γιορτή της μητέρας που έρχεται.

την επόμενη φορά

Λες,  πως την επόμενη φορά που θα μπεις στην κουζίνα,  θέλεις να μαγειρέψεις,  με την έννοια του να σε προσέξεις,  να σου φτιάξεις κάτι περιποιημένο και νόστιμο,  με τις σωστές δόσεις των υλικών,  και τις σωστές δόσεις των μυρωδικών.  Η επόμενη φορά είναι πάντα μια φορά μετά από τη σημερινή,  που ξεπλένεις βιαστικά το κοτόπουλο που έχεις ξεπαγώσει από την κατάψυξη,  καθαρίζεις και χοντροκόβεις τις πατάτες,  πασαλίβεις αλάτι,  στίβεις λεμόνι,  ρίχνεις λάδι και πετάς το ταψί στο φούρνο.  Εν τω μεταξύ κάποια από τις επόμενες φορές,  θα επιμεληθείς κάθε εκατοστό του χώρου σου,  αλλά ποτέ δεν παίρνεις είδηση πότε περνάει ο χρόνος,  αυτός ο χρόνος που ποτέ δεν σε χωράει ολόκληρο μέσα του.Κάπως έτσι φτάνει προχωρημένο μεσημέρι,  απόγευμα,  ο ήλιος στη δύση του και τα ''θέλω'' μας παραμένουν μια πλάνη,  μια ουτοπία,  κάτι έξω από την πραγματικότητα.  Αύριο όμως,  ίσως..  ποτέ δεν ξέρεις!!!

κουβέντες του δρόμου

Να καλύπτεσαι,  να μπαλώνεις τις χαραμάδες σου,   να μην κρυώνεις,  να μην πεινάς μετά,  αυτά είναι τα σημαντικά μου είπε,  και χάθηκε από τα μάτια μου,  μπήκε στο μπαρ και μ'  άφησε άφωνη να κοιτώ την πόρτα.
Θέλει κρίση στο διάλεγμα των ανθρώπων γύρω σου,  του φώναξα,  φοβούμενη ότι η φωνή μου δεν θα τον πρόφταινε.
Αυτό,  ή το έχεις ή δεν το έχεις,  είναι χάρισμα,  διάβασα τα χείλη του,  καθώς η φιγούρα του έδειχνε να πλησιάζει ένα τραπεζάκι πίσω από το ημιφωτισμένο παράθυρο. 
Παρήγγειλε και σε λίγο θα αφηνόταν στα θέλγητρα ενός ποτηριού γεμάτου με αλκοόλ.

σκέψεις

Όταν χάνω την ευλυγισία και την κινητικότητα κάποιου μέρους του σώματος μου,  παθαίνω ένα black out,  μαυρίζει ο χώρος μέσα στο κεφάλι μου και αρχίζω να λειτουργώ σαν ζωάκι,  δεν σκέφτομαι παρά μόνο ό,τι μπορεί να με βοηθήσει εκείνη τη στιγμή.  Έτσι,  χάνομαι λίγο περισσότερο από την πραγματικότητα μου,  βυθίζομαι πιο πολύ στον εσωτερικό μου κόσμο,  ξεχνάω να σκεφτώ πως πχ είναι ο καιρός σήμερα,  αν άλλαξε,  αν κάνει κρύο ή ζέστη.  Θυμάμαι,  γύρω στα εννιά χρόνια πριν,  που όλοι μιλούσαν για τον χειμώνα που πέρασε και εγώ δεν θυμόμουν καν χειμώνα.  Τρεις ολόκληρους μήνες που βρισκόμουν στον καναπέ με σπασμένο αστράγαλο,  δεν είχα νιώσει τον καιρό,  την εποχή,  ούτε καν τα χριστούγεννα που είχαν μεσολαβήσει.
Black out μπορώ να πάθω και για άλλους λόγους,  όπως πχ,  όταν δεν γίνεται σωστά η καθημερινή επανάληψη των μικρών πραγμάτων που αγαπώ.  Νομίζω ας πούμε πως το κόψιμο του τσιγάρου,  μου έχει αφήσει εδώ και πέντε περίπου χρόνια ένα μόνιμο κενό και μία έλλειψη,  την έλλειψη εκείνης της συγκεκριμένης ευχαρίστησης,  της ανέμελης,  στιγμιαίας ευχαρίστησης.  Επίσης νομίζω πως με τίποτα δεν καλύπτεται!

τοσοδένια κάτι

Πηγαίνω από περιέργεια ή από την ίδια την ανάγκη της επικοινωνίας,  παλιά διαβάζαμε ένα σωρό ωραία πράγματα στα γύρω blogs και φεύγω απογοητευμένη,  θέλω να σχολιάσω μα το σχόλιο μου θα είναι τόσο διαφορετικό,  δεν θα φτύνω εκεί όπου κοιμάμαι,  θα λέω πως εγώ ξέρω που βρίσκομαι,  και διαλέγω που βρίσκομαι,  και μ' αρέσει εκεί που βρίσκομαι και πως αναγνωρίζω τα αρνητικά όμως τα θετικά είναι περισσότερα και πως τέλος πάντων είμαι εκεί που είμαι και γουστάρω που είμαι.  Επίσης,  δύσκολο βέβαια αλλά όχι και ακατόρθωτο επιλέγω τους φίλους μου,  να κινούνται περίπου όπως μ'  αρέσει να κινούμαι,  και όλα βαίνουν καλώς,  όχι κάθε φορά,  όχι για πάντα,  έρχονται στιγμές που χρειάζομαι τα διαλείματα μου,  τα ορίζω,  και όλα έρχονται και παρέρχονται και η ζωή είναι στιγμές,  και πέρα από τα βασικά που πρέπει να δουλέψεις για να ταίσεις τον εαυτό σου και τα παιδιά σου,  είναι κι ένας άνθρωπος που μπορεί να σου χαρίσει ένα χαρούμενο τραγούδι που θα σου ισοροπήσει την γλυκιά μελαγχολία που επιδιώκει να σε κατακτήσει ένα τυχαίο πρωινό,  και μπορεί να μην έχει μια ταυτότητα ή μια θέση στη ζωή σου,  δεν είναι η μαμά σου,  ένας έρωτας,  ένα φλερτ,  ένας φίλος..  αλλά είναι κάτι.  Εγώ τα εκτιμώ αυτά τα μικρούτσικα τοσοδένια ''κάτι''!  Μπορώ να σου πω ότι είναι αυτά που κουβαλάω μαζί μου και ποτίζω περισσότερο από αυτά γύρω μου που έχουν κρεμασμένα ταμπελάκια με ρόλους οι οποίοι ποτέ δεν με καλύπτουν στο 100%  τους.