Φοβάμαι

Μιά μέρα,  θα με αναζητήσεις,  επειδή θα έχεις δει κάποιο όνειρο τόσο ζωντανό,  που θα σου θυμίσει ένα χθες μαζί μου,  θα σχηματίσεις με τα δάχτυλα σου το τηλέφωνο μου,  πατώντας δειλά τα πλήκτρα.  Θα φέρεις το ακουστικό στο αυτί,  θα ακούσεις δυό τρία μακρόσυρτα μπιμπ και μετά η φωνή μιάς γυναίκας ρομπότ,  θα σου ανακοινώσει πως αυτό το τηλέφωνο,  αυτό το νούμερο που χρησιμοποιείται εδώ και τριάντα με σαράντα χρόνια δεν ισχύει πιά.  Φινίτο!
Θα νιώσεις ένα τσίμπημα κάπου στο σώμα σου,  πιθανόν τα χέρια σου να τρέμουν λίγο,  ίσως και μια μικρή αστάθεια στα πόδια,  μέχρι να φτάσεις ένα ποτήρι και να το γεμίσεις αλκοόλ,  θα διαλέξεις το κονιάκ των επτά αστέρων γιατί θα το αξίζει η περίσταση,  πίνοντας το μονομιάς στο όνομα των αναμνήσεων που θα σε κυκλώσουν ελπίζω γλυκά,  ελπίζω θολά,  ελπίζω χωρίς πόνο.
Αυτόματα,  το μυαλό σου θα απωθήσει όλα τα λάθη μου.  Ίσως μοιραία να φέρεις μπροστά εκείνη την πρώτη μας μέρα,  γιατί η διαύγεια της,  η καθαρότητα της,  η αθωότητα της,  θα εξαφανίσει όλα τα μετέπειτα ερωτηματικά.  Θα είναι η μοναδική φορά που θα τα δεις όλα από την αντίθετη πλευρά και τον χρόνο να περπατάει με την πλάτη.  Όλο αυτό,  θα κρατήσει λίγα λεπτά.  Η ελάχιστη λύπη που θα σε κατακλύσει,  θα κατοικήσει μέσα σου για λίγο.  Γρήγορα,  θα πιάσεις όσο πιό γερά μπορέσεις το ''τώρα''  σου,  θα το δικαιολογήσεις ως άμυνα,  το δικαιολογώ με ένα ''έτσι είναι η ζωή'',  και το όλο σκηνικό θα κλείσει εκεί.
Τίποτα άλλο,  τίποτα άλλο που θα αφορά εμένα,  τίποτα άλλο που θα αφορά εμένα σε σχέση με σένα!

τραγούδι