δεκαπενταύγουστος

Δεκαπενταύγουστος,  είναι η καφτή αμμουδιά,  οι γιαλόπετρες που πληγώνουν τις πατούσες στο κατά μήκος της θάλασσας περπάτημα,  το κύμα που ορμάει κατά πάνω σου και δεν προλαβαίνεις να αποφύγεις,  το δέρμα που τσούζει από το αλάτι κι από τον ήλιο,  τα μαζεμένα φύκια στο βυθό,  ο ήχος από τα πούλια και τα ζάρια στη διπλανή ομπρέλλα,  οι όμορφοι άντρες που με ξεσηκώνουν και που παίζουν για ώρες τάβλι,  οι βρεγμένες πετσέτες με τα κρόσια στις ξαπλώστρες,  κυρίως οι μαύρες,  το κίτρινο μαγιώ,  το λευκό μαγιώ,  το μαγιώ στο χρώμα του μαυρισμένου δέρματος,  οι παγωμένες μπύρες,  οι ντομάτες και τα αγγουράκια από τον κήπο,  η πόλη που μοιάζει σαν να δόθηκε ένα σύνθημα φευγιού και κάποιοι το κατάλαβαν και άλλοι όχι,  το μπουρνούζι στο σκοινί που στεγνώνει στο μισάωρο,  τα μπισκότα που κόβουν την πείνα,  το κρέας με τις μελιτζάνες στο φούρνο,  τα μικρά παιδιά που παίζουν οπουδήποτε (είναι η παναγιά η ίδια)!