Κοιταχτήκαμε!
Χτυπούσε το τηλέφωνο, 8.30 το βράδυ.
Με δεδομένο πως δεν το ακούμε πιά συχνά αυτό το χτύπημα, εξέτασα βιαστικά τον αριθμό στο καντράν. Άγνωστος για μένα, ωστόσο καλούσαν από σταθερό της πόλης οπότε αποδέχτηκα την σύνδεση.
Ήταν η Δ.
Και ήταν μεγάλη, τεράστια η έκπληξη.
Με την Δ., κάναμε παρέα περίπου 25 χρόνια πριν υπολογίζω.
Προσπαθούσε να κάνει παιδί και κάποια στιγμή το κατάφερε. Από τότε έπεσε με τα μούτρα σε σχολεία, σε γενέθλια, σε αθλητικούς ομίλους, την έχασα.
Αναρωτήθηκα, πληγώθηκα, μα η αλήθεια είναι πως την ξέχασα.
Τελικά, αυτή δεν με ξέχασε, είχε το τηλέφωνο μου γραμμένο στην ατζέντα της και 25 χρόνια μετά, μου τηλεφώνησε.
Την καλοδέχτηκα!
Είπαμε να συναντηθούμε..
Μέσα στο συναίσθημα της συγκίνησης, σκέφτηκα πως όταν συναντηθούμε θα μας περιμένουν εκπλήξεις.
Μέσα σε 25 χρόνια οι άνθρωποι αλλάζουν ως προς τα πάντα, τίποτα δεν μένει ίδιο.
Αλλάζει ο χαρακτήρας μας, η διάθεση μας, η οικονομική μας κατάσταση, τα γούστα μας, οι προτεραιότητες μας.
Περάσαμε πολλά μου είπε.
Κι εμείς περάσαμε πολλά, τόσα που μας γείωσαν. Από την τρέλλα, θελήσαμε να ακουμπήσουμε σταθερά στη γη. Να νιώσουμε στέρεο το έδαφος θελήσαμε κι αυτό πληρώθηκε με πολλά νομίσματα όπως φυσικά ό,τι κι αν επιλέξουμε πληρώνεται.
Αμφιβάλλω αν καταφέρουμε να ανιχνεύσουμε η μία στην άλλη αυτό που θυμόμαστε από 25 χρόνια πριν.
Ο κόσμος μας γυρίζει κι εμείς αρπάζουμε από τα ράφια του ό,τι είναι πιο κοντά μας.
Ο κόσμος μας χάνεται, μαζί του κι εμείς.
Το μέσα μας έχει καεί, οι φωτιές είναι παντού.
Αυτό που ξέραμε, αυτό που γνωρίσαμε, αυτό που ερωτευτήκαμε, αυτό στο οποίο ταξιδέψαμε, αυτό που το ονομάσαμε ''ο κόσμος μας και μέσα σ' αυτόν εμείς'', δεν υπάρχει πια!
Ο Κόσμος αλλάζει. Τα πάντα ρει! μην το ξεχνάμε αυτό. Τίποτε δεν μένει ανναλοίωτο. Ακόμα και εμείς. Κύρια εμείς Στέλλα μου. Με οβιδιακές μεταμορφώσεις.
ReplyDeleteΌμως, επειδή βγάζει η ανάρτηση μια κάποια μελαγχολία στο κλείσιμό της, δεν θα συμφωνήσω. Θα πω ότι αυτή η συνάντηση με την προ 25ετίας φίλη σου είναι μια μεγάλη νίκη και ένας θρίαμβος των συναισθημάτων και της ανθρωπιάς. Και αυτό είναι σημαντικό.
Φυσικά θα ήσασταν διαφορετικές από αυτό που θυμόσαστε τότε. Αλίμονο αν υπήρχε τέτοια προσδοκία. Εκείνο που είναι σημαντικό αποτελεί το να κρατήσατε την ανθρωπιά σας.
Την καλησπέρα μου.
Γιάννη μου πολλές φορές τα υπέροχα σχόλια σας δρουν καταλυτικά, να το ξέρεις αυτό.
DeleteΚαι ναι, συμφωνώ μαζί σου.
Δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου!
Ίσως και εγωιστικά γιατί δικαιώθηκαν τα συναισθήματα μου και πιστεύω πως καθώς αποδέχεσαι ένα άνθρωπο 25 χρόνια μετά με χαρά δικαιώνονται και τα δικά του συναισθήματα.
Χμμ ναι πιστεύω πως ο πυρήνας θα παραμένει αναλοίωτος.
Καλησπέρα Γιάννη μου
Ο κόσμος αλλάζει, αλλάζουμε κι εμείς. Νομοτελειακά. Έτσι γινόταν πάντα. Οι αλλαγές γίνονται μια-μια αλλά εμείς συνήθως τις συνειδητοποιούμε όλες μαζί με αφορμή ένα γεγονός που φωτίζει ξαφνικά τη σκηνή της ζωής μας, όπως η συνάντηση με μια φίλη απ' τα παλιά ή η καταστροφή ενός πνευματικού συμβόλου και τόσα άλλα.
ReplyDeleteΠες μας πώς πήγε η συνάντηση με την παλιά φίλη. :)
Καλό απόγευμα!
Ήταν και θα παραμείνει οικογενειακή φίλη, το ξεχωρίζω λίγο από την προσωπική φίλη. Όταν θα γίνει η συνάντηση θα σας πω :-)))
DeleteAυτό το ''νομοτελειακά''είναι που προσπαθώ να καταπιώ, πικρό το χάπι, αλλά έλα που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Άραγε για αυτό κάπως οι μεγάλοι άνθρωποι έδειχναν σαν να ήταν από άλλο κόσμο;
Τις ακολουθούμε προς το παρόν τις αλλαγές, με τις καταστροφικές αλλαγές δεν ξέρω τι θα κάνουμε!
Είναι σφυγμένη η καρδιά μου σήμερα Μαρία μου :-)
καλό απόγευμα
Μπορεί στο πέρασμα του χρόνου η φιλία να δοκιμάζεται, αλλά μήπως δεν αλλάζει ο δικός μας χαρακτήρας, οι υποχρεώσεις, η καθημερινότητα, ακόμη και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την έννοια της φιλίας;
ReplyDeleteΗ φιλία στην εφηβεία μ’ εκείνη στην ενήλικη ζωή είναι σε άλλη διάσταση, νομίζω.
Ωστόσο η αληθινή φιλία, η αμοιβαία, η ανιδιοτελή, αυτή που στηρίζεται σε γερά θεμέλια δεν διαλύεται με το πέρασμα του χρόνου ακόμη κι αν περάσει από χίλια κύματα.
Και σίγουρα " Μια στιγμή συμφιλίωσης έχει περισσότερη αξία από μια φιλία, που κρατάει όλη μας την ζωή "
Καλό βράδυ Στέλλα μου χωρίς άλλα δυσάρεστα απρόοπτα!
Τα πάντα όλα μας αλλάζουν Αννίκα μου!
DeleteΙδιαιτέρως οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητα.
Τώρα εδώ, στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρω αν μιλάμε για φιλία, με την γνωστή έννοια, θα έλεγα πως οι ''φίλοι'' τότε ήταν καλή παρέα.
Η φιλία με Φ κεφαλαίο, θέλει διαφορετικά μοιράσματα τα οποία δεν νομίζω ότι είχαμε :-)
Σήμερα άκουσα για κεραυνό στην ακρόπολη, τι άλλο πια;
Καλό απόγευμα Αννίκα μου :-)))
Μπορεί να αναρωτιόμαστε πάντα "τι έχει μείνει απ' τη φωτιά" (https://www.youtube.com/watch?v=f_OZf3YrJ3E), με την υποψία μάλιστα μιας αρνητικής απάντησης, αλλά η ζωή ξέρει από αναγέννηση. Είτε μαζί με μας, είτε χωρίς εμάς. Δύσκολη η παραδοχή πως είμαστε "καιόμενοι", αναλώσιμοι και μάλιστα με καύση συχνά αργή και ανεπαίσθητη. Ας τιμάμε, τουλάχιστον, τα 25 χρόνια που τα περάσαμε όπως κάθε φορά επιλέγαμε - για να μην αποποιούμαστε και τις δικές μας ευθύνες (τα λέω σε σένα για να τ' ακούω εγώ..). Και, εντάξει, κάτι μένει κιόλας. Ας προσπαθήσουμε (προσπαθήσω) τουλάχιστον τα επόμενά μας ίχνη να είναι πιο πλούσια και χαμογελαστά.
ReplyDeleteΚαλημέρες, fish eye.
Βρε θηρίο που το ανακάλυψες αυτό το τραγούδι τόσο ταιριαστό!!!
Delete:)))
Χμμ ναι, όλοι φταίμε κι ας μην το παραδεχόμαστε.
Πιστεύω πως μένουν πολλά πράγματα Διονύση, από την πλευρά μου και συναισθηματικά τουλάχιστον. Και οι άλλοι κρατούν πράγματα όπως τελικά φαίνεται.
Θα πω πάλι πως φταίει η καθημερινότητα που μας καταπίνει, εκεί κολάμε όλοι..
καλό απόγευμα
φιλιάαα
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την εντύπωση ότι μόλις συναντηθείτε θα πιάσετε την κουβέντα από εκεί που την αφήσατε τελευταία την φορά που ειδωθήκατε.
ReplyDeleteΊσως επειδή μου έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Βέβαια δεν είχαν περάσει 25 χρόνια, παρά μόνο 14, αλλά και πάλι…
Πιστεύω ότι θα τη χαρείτε κι οι δυο αυτή τη συνάντηση!
Καλημέρα Φις Άι!
Μα ήδη, είπαμε λίγο πολύ τα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ και δεν ήταν και λίγα.
Delete25 χρόνια είναι μια ζωή.
Θα την χαρούμε σίγουρα όταν γίνει.
Όλες οι συναντήσεις είναι ωραίες ανεξαρτήτως αν υπάρξει η επόμενη φορά.
Τα φιλιά μου αρτιστούλα μου :)
Τις προάλλες ήμουν πάλι εδώ... Και γιατί η Φεγγαραγκαλιά έγινε fish eye? Συγγνώμη εάν η ερώτησή μου θεωρηθεί απότομη, είναι όμως ό,τι αληθινά μου βγαίνει. Απολαμβάνω ακόμη να σε διαβάζω.
ReplyDeleteκαλημέρα ''κοπέλα με το καναρινί φόρεμα'', τί ωραία έκπληξη!
DeleteΤελικά, 13 χρόνια μετά, όλοι κάπου εδώ γύρω επιμένουμε!
Σαν να μην περνούν τα χρόνια, ή σαν να φεύγουν τόσο γρήγορα που χάνουμε το μεσοδιάστημα ε;
Όλα ψευδώνυμα είναι, δεν αλλάζει κάτι. Στα τόσα χρόνια εγώ τουλάχιστον έχω αλλάξει πολλά για βαριέμαι εύκολα :-)
Εύχομαι να είσαι καλά
Φιλιά
Με λύπη μου διαπιστώνω πως όχι όλοι, λίγοι εναπομείναντες από τη δική μου "γειτονιά" αλλά πάντοτε αγαπημένοι. Τις βιώσα και τις δύο εκδοχές του χρόνου που αναφέρεις στο μεσοδιάστημα της δικής μου απουσίας. Είμαι καλά και σε ευχαριστώ! Σε φιλώ κι εγώ!
ReplyDelete