Friday, July 19, 2019

pepanthol

ο πίνακας του Jack Vettriano




- Δεν εμπιστεύομαι κανένα,  μου είπε ο φίλος μου και συνέχισε,  όταν καείς στον χυλό,  φυσάς και το γιαούρτι.  Συνήθως νοιώθεις καμμένος από αυτούς από τους οποίους με κάποιον τρόπο έχεις ''φάει'' το μεγαλύτερο παραμύθι.

Είμασταν από το πρωί στη θάλασσα,  είχε κοκκινήσει κι έτσουζε το δέρμα του απ΄τον ήλιο,  έτσι,  για να τον ανακουφίσω,  του έκανα μια επάλλειψη με κρέμα ανάπλασης pepanthol.

- Και ποιός φταίει για αυτό;  τον ρώτησα!  Αυτός που σερβίρει το παραμύθι ή εσύ που το πίστεψες;
 

16 comments:

  1. Το παραμύθι το "τρώμε", επειδή αυτές είναι, τη στιγμή εκείνη, οι διατροφικές ανάγκες του οργανισμού. Σε κάτι, έστω πρόσκαιρα, μας έχει τονώσει. Μα, για να έχεις "φάει" το μεγαλύτερο παραμύθι από κάποιους ανθρώπους, θα πει ότι ήταν σε θέση να σου το πουλήσουν (δηλαδή, κοντά στην καρδούλα - πολύ. Όπου και το κάψιμο.). Κι επειδή δεν απλώνουμε κρέμα ανάπλασης εκεί που μας καίνε τέτοιες περιπτώσεις, αφήνουμε τον Χρόνο να φέρει Λήθη και να λιγοστέψουν οι κοκκινίλες. (Σκέφτομαι, βέβαια, ότι μπορείς πάντα να προφυλάγεσαι, να εφαρμόζεις πριχού -χαχα, το είδα αυτό κάπου και μου κόλλησε - την έκθεση το αντίστοιχο αντηλιακό. Τότε, όμως, απομακρύνονται οι βλάβες μεν, αλλά χάνεις και "ήλιο"... )

    Τα φιλιά μου, Στέλλα.
    Διονυσία

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Δονυσία

      Βαθύ και πολύπλευρο αυτό το θέμα, θα το πιάσω όμως μόνο από μια άκρη του σημαντική, κι αν είμασταν και είμαστε εμείς ο ήλιος;
      Τότε;
      Έχουν λες και τα αυτόφωτα πλάσματα ανάγκη για ''παραμύθια'';
      Κι αν είμασταν και είμαστε έστω υποψιασμένοι;
      Πάλι θα ''τρώγαμε'' ότι μας σέρβιραν;

      Κι αν κρατούσαμε έστω την ελάχιστη απόσταση;

      Σταματώ εδώ και θα αστειευτώ λέγοντας πως με τον φίλο μου, βάλαμε κάτω και ''χτυπούσαμε'' τους υδροχόους.
      Γελώντας βέβαια :-)))

      Delete
  2. Αυτή η σύνδεση εικόνας και γραπτού!
    Βλέπω η φεγγαρένια ανέβασε pepanthol, λέω τι στο καλό να γράφει πάλι... και είμαι εκ των προτέρων προετοιμασμένη για τη συγγραφική σου ενσυναίσθηση. Και φυσικά τι απάντηση να δώσει κανείς, είναι όλα σε μια γραμμή.

    Καλησπέρα με φιλί!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα σου Καναρινένια
      Το σύμπαν νομίζω συνομωτεί ως προς το κείμενο, φωτογραφία, τίτλος να έχουν μια υποτυπώδη σύνδεση. Κι αν δεν κάπως το φιλτράρουμε στο μυαλό μας και γίνεται, δεν ξέρω πως αλλιώς :-)))

      Είπες κι εσύ η φεγγαρένια άρχισε να διαφημίζει φαρμακευτικά προιόντα ε;

      :-)))
      βρέχει και λέγαμε για σινεμά :)

      Delete
  3. Έλα ντε! ποιος φταίει τώρα για αυτό; Πιστεύω η ευθύνη είναι διπλή. Στην τελική βέβαια, μιας και το ζήτημα "σκάει" επάνω μας, εμείς είμαστε που φέρουμε την ευθύνη. Και εμείς οφείλουμε να περιφρουρούμε τον εαυτό μας απέναντι σε όλο αυτό.
    Καλά μπάνια και στιγμές Στέλλα μου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. όπως λέμε το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; :-)))
      Ουσιαστικά αναπάντητο καθότι πολύπλευρο ερώτημα Γιάννη μου.
      Θα πρέπει κάποιος να γνωρίζει ακριβώς τις τότε συνθήκες όλων των συμπλεκόμενων.

      Αλλά αν θέλω να δώσω μια και μόνη απάντηση, θα πω όπως ωραία το γράφεις κι εσύ αυτός που το ζήτημα ''σκάει'' επάνω του.
      Ακριβώς, οφείλουμε να μας περιφρουρούμε, να μας προσέχουμε, να ελέγχουμε τα φώτα και τα σκοτάδια γύρω μας.

      Χμμ από μπάνια μη το συζητάς, έχω πόσο καιρό να πάω, ποιός ξέρει τώρα, μάλλον προς Τετάρτη!
      Από στιγμές όσο μπορώ το παλεύω :-)))

      Σ ευχαριστώ φιλαράκι μου
      καλό απόγευμα

      Delete
  4. Τι τραβάνε και τα παραμύθια...!
    Άλλοι κοιμούνται με αυτά
    άλλοι τα ψάχνουν
    άλλοι τα ζουν
    άλλοι τα γράφουν
    άλλοι τα πουλάνε
    κι άλλοι...τα τρώνε!!

    (Το είδα σ' ένα τοίχο και μου άρεσε) Νομίζω τα λέει όλα!
    Φιλιά σεισμόπληκτα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αννίκα μου
      πως τα πήγατε με το σεισμό; είχατε ζημιές; οι μετασεισμοί είναι αισθητοί;
      ευτυχώς που ήταν ο κύριος σεισμός!

      Για τα παραμύθια, πάρα πολύ ωραίο έτσι όπως μας το μετέφερες, πολύ σωστό, όσο για αυτούς που τα γράφουν θα μπορούσε να μας πει σχετικά η Στεφανία :) που είναι παραμυθού!

      Ωστόσο, θεώρησα εύλογη την απορία μου απέναντι στον φίλο μου, ο οποίος αποδέχτηκε το προφανές, ''φταίει'' ο εαυτός του και μόνο αυτός. Φταίει και για την αλόγιστη έκθεση του στον ήλιο και να προθυμοποιήθηκα εγώ να του πασαλείβω pepanthol!

      καλό σαββατοκύριακο, ήρεμο κορίτσι μου
      φιλιά πολλά
      κ χαμόγελα
      :-)))

      Delete
    2. Ξύπνησε μνήμες του σεισμού το '99. Ευτυχώς μόνο υλικές ζημιές (ψιλορωγμές στους σοφάδες) που ωστόσο χρήζουν αποκατάστασης. Στους κανονικούς ρυθμούς μας με επιφύλαξη και προσοχή.
      Σ' ευχαριστώ Στέλλα μου μακάρι να είναι ήρεμο Σαββατοκύριακο!

      Delete
    3. Ας ξυπνούν μνήμες κι ας μένει εκεί!
      Η αδερφή μου στη Γλυφάδα, έλειπε βέβαια αλλά είδηση δεν πήρε.

      Είναι πάντως ψυχοφθόρα κατάσταση ο σεισμός, για μεγάλο δε το συζητώ.
      Και στη δικιά μου μνήμη είναι δυνατά χαραγμένος ο σεισμός του '78 και τον φέραμε στην κουβέντα μας αυτές τις μέρες.

      τα φιλιά μου

      Delete
  5. Α! κοίτα να δεις, δεν μπορεί κανείς να είναι πάντα σε επιφυλακή, δεν γίνεται... εντάξει φίλε, σου την έφερε κάποιος/α/οι και τι πειράζει αν έφταιγες εσύ και "έχαβες", το θέμα είναι το μετά που "ξύπνησες" να μη συνεχίσεις να κουβαλάς την προδοσία, γιατί περί προδοσίας πρόκειται όταν ο άλλος/η εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη σου... σαν τον σεισμό, δεν είναι δυνατό επειδή την πατήσαμε μια, να είμαστε σε επιφυλακή και να ζούμε με τον φόβο του "ξανά"!
    ΑΦιλάκια και ότι είναι να γίνει, ας γίνει!
    Τραγουδάκι;
    https://www.youtube.com/watch?v=xZbKHDPPrrc


    ReplyDelete
    Replies
    1. Πιστεύω πως και σε επιφυλακή είμαστε, και το γιαούρτι φυσάμε!
      Εγώ τουλάχιστον, και νιώθω πως πάρα πολύ καλά κάνω..

      Όχιιι ποτέ ότι είναι να γίνει ας γίνει, έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας!
      Η ασφάλεια μου με αφορά περισσότερο από ποτέ.

      ευχαριστώ για το τραγουδάκι Στεφανία μου :-)))

      Delete
  6. Λατρεύω τα παραμύθια ψαροματάκι μου. Μου έχουν πει πολλά και έχω πιστέψει περισσότερα. Νομίζω πως οι στιγμές του παραμυθιάσματος ήταν οι ωραιότερες της ζωής μου, αφού σκέφτομαι, μόλις τώρα, μήπως πρέπει να ευγνωμονώ όσους με παραμύθιασαν; Άλλωστε τι είναι ολόκληρη η ζωή μας; Ένα παραμύθι δεν είναι; Γεννιόμαστε και πιστεύουμε πως θα ζήσουμε αιώνια και πριν προλάβουμε να το καλοσκεφτούμε...τσουπ..βρισκόμαστε στην προκυμαία και αποχαιρετάμε τα καράβια που φεύγουν χωρίς εμάς για εκείνα τα ταξίδια που μας υποσχέθηκαν. Όμως, τι γλύκα που έχουν αυτές οι αναπολήσεις που κλείνουν μέσα τους την ανάμνηση της προσμονής...
    Καληνύχτα ψαροματάκι και προσοχή στον ήλιο του μεσημεριού που μπορεί να μετατραπεί από φίλο σε εχθρό :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Μαρία

      Σε κάθε περίπτωση το βλέπουμε διαφορετικά, δεν δέχομαι από κανέναν να με παραμυθιάζει και το μυρίζομαι από μακριά, άσε που τώρα πια δεν δίνω ούτε το δικαίωμα ούτε το παίρνει μόνος τους κανείς.

      Μια χαρά υπέροχα ταξίδια κάναμε και κάνουμε, καθαρά, ξάστερα, σαν έναστρος ουρανός, σαν καλογυαλισμένα διαμάντια.

      όλα τα ταξίδια που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας τα κάναμε ;)

      καληνύχτα να έχουμε
      :-)))

      Delete
  7. Ο πίνακας, υπέροχος!!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. για αυτό και τον διάλεξα ;)

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...