Το θέμα μου είναι κατά πόσο τα παιδιά επιρεάζονται από τους γονείς και δεν είναι αυτόνομοι χαρακτήρες!
Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος πολύ οργανωμένος, πολύ λογικός, πολύ καθαρός, ένας άνθρωπος των ''πρέπει''.
Η μητέρα μου το ίδιο. Το πατρικό μου σπίτι πεντακάθαρο, το φαγητό πάντα στην κατσαρόλα, οι κουρτίνες φρεσκοπλυμένες. Χίλια καλά θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία μα το πιό εκνευριστικό ήταν όταν έκανε η μητέρα μου παρκέ και μας επέβαλλε να περπατάμε στα πατώματα με τα παρκετόπανα!
Τέλος πάντων εγώ δεν έμοιασα σε κανέναν από τους δύο. Ξεκινάω πράγματα και τα αφήνω στη μέση, δυσκολεύομαι να οργανωθώ κι ακόμη περισσότερο αυτό το να είμαι στην τσίτα δεν το άντεχα ποτέ και δεν το αντέχω μέχρι σήμερα. Μ΄αρέσει το ατημέλητο με ό,τι σημαίνει αυτό.
Προτιμώ να πάω βόλτα αντί να μαγειρέψω, κι όταν επιστρέφω κουρασμένη τρώω φέτες ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα αντί για φαγητό (εντάξει όχι πάντα).
Πχ ένα ολόκληρο καλοκαίρι που πήγαινα στη θάλασσα καθημερινά, είχα σκάσει στην αυγοντομάτα!
Η μάνα μου αν δεν κάνει φαγητό πρωί πρωί, δεν θα πάει στην θάλασσα.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά έλα που έχω κι εγώ παιδιά.
Ο γιός μου λοιπόν έχει πάρει από παππού και γιαγιά!
Οργάνωση φουλ, δωμάτιο πιο συμμαζεμένο δεν υπάρχει.
Η κόρη μου είναι ίδια εγώ στο ακόμη χειρότερο.
Και πέστε μου τώρα (μετά από μια σχετική συζήτηση που είχα με τον γιό μου), γιατί αφού οι γονείς μαθαίνουν κατά πως είναι αυτοί και τα παιδιά τους, εγώ έγινα αντίθετη από τους δικούς μου γονείς;
Και γιατί αφού εγώ είμαι έτσι όπως είμαι ο γιός μου είναι ακριβώς το αντίθετο;
Θέλω να πω ότι αν εγώ λόγω του ότι ήμουν εγώ έτσι δίδαξα στα παιδιά μου την ''αναρχία'' γιατί δεν την ακολούθησαν και οι δύο παρά μόνο το ένα;
Και γιατί αφού οι δικοί μου γονείς μου δίδαξαν την οργάνωση εγώ δεν την ακολούθησα;
Αυτό, μετά από μια κριτική από τον γιό μου του τύπου ''εσύ φταις'', που ομολογουμένως πόνεσε.
χαχαχαχαχα πονάει η κριτική των παιδιών, το ξέρω. Αλλά εκείνο που έχω καταλάβει είναι ότι τα παιδιά μεγαλώνοντας, επειδή θέλουν να ανεξαρτοποιηθούν, δεν θέλουν να μοιάζουν στους γονείς και από αντίδραση γίνονται τα αντίθετα. Αλλά και αν μοιάσουν δεν θα το παραδεχθούν ποτέ.
ReplyDeleteΕγώ είμαι τελείως διαφορετική από τους γονείς μου. Το έψαξα με μένα. Μου μίλησα και νομίζω ότι ''πέταξα'' ό,τι δεν μου άρεσε, ακολούθησα αυτό που μου ταίριαζε.Τώρα βέβαια το τι μας ταιριάζει από παιδιά είναι άλλο θέμα. Γονίδια είναι αυτά. Φυσικά κάποιο παιδί σου θα μοιάσει του παππού ή της γιαγιάς ή της θείας. Αλλά αυτά που μαθαίνουμε (με εισαγωγικά ή χωρίς), υιοθετούνται όταν ταιριάζει στον χαρακτήρα κάθε παιδιού. Του γιου σου η αναρχία κάπως του κλωτσάει μέσα του, λογικό να σε κριτικάρει. Εσύ αντέδρασες στην τάξη των γονιών σου και στα πρέπει τους. Είδες ότι σε ''καλουπώνανε''. Και ακολούθησες κάτι άλλο. Της κορης σου της ταίριαξε το δικό σου στυλ. Το υιοθέτησε. Και επαναλαμβάνω ότι είναι θέμα γονιδίων. Τι κληρονόμησαν στην προσωπκότητά τους.
Α η κριτική των παιδιών μου με πονάει όταν έχει βάση κατά τη δική μου γνώμη. Όταν τα ρωτήσω γιατί είναι κακό αυτό που κάνω; Γιατί είναι κατακριτέο ;Και η απάντησή τους έχει λογική και επιχειρήματα.Τότε πονάει.
Αν δεν με πείσουν γελάω.
Καλή σου μέρα
Άννα,
ReplyDeleteφυσικά και έχει επιχειρήματα γιατί κάποια πράγματα τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.
Και να πονάει!
Γιατί στο συγκεκριμένο θέμα νιώθω ότι στάθηκα ''λίγη''.
Ότι δεν έκανα τα αδύνατα δυνατά πχ για ένα άψογο, αποστειρωμένο περιβάλλον.
Που δεν με βολεύει εμένα αλλά κανείς δεν θα σε κατηγορήσει για μια υπερβολική οργάνωση ας πούμε ενώ αντίθετα υπάρχουν πολλές κατηγορίες για ένα περιβάλλον αναρχικό.
Γιατί το ένα ανήκει στα πρέπει κι όταν τηρείς τα πρέπει είσαι εντάξει με την συνείδηση όλων.
Και για άλλους λόγους!
Καλημέρα σου κι από εδώ
:-)))
Αν θέλουν Στέλλα μου θα σε κατηγορήσουν και για το αποστειρωμένο περιβάλλον. ''Δεν μας άφησες ποτέ να παίξουμε για να μη λερώσουμε, οι φίλοι μας έχουν το πατίνι μέσα στο σπίτι εσύ δεν μας αφήνεις, φοβόσουν μη λερώσουμε και δεν είδαμε ποτέ τηλεόραση τρώγοντας, όλο δουλειές έχεις και ποτέ δεν είσαι εύκαιρη για μας'' κλπ κλπ Έτσι κι αλλιώς θα σου χρεώσουν τα παιδιά δικές τους ελλείψεις. Τι ...μονο η μαμα θα κάνει συστάσεις και παρατηρήσεις; Θα κάνουν και τα παιδιά! !!
DeleteΆννα,
Deleteαυτό που λες, κάπως το παιδί πρέπει να ξεχωρίσει από την οικογένεια!
Να δείξει ότι έχει καλύτερο σκεπτικό.
''Δεν θα μοιάσω με σας, δεν μου αρέσετε, σας απορρίπτω''.
Θυμήθηκα δύο πράγματα από την εφηβική μου ηλικία, ένα ότι η μητέρα μου δεν μας άφηνε να πειράξουμε τίποτα, ήταν χειριστική και με πολλές παρατηρήσεις σε κάθε τί που ήταν έξω από αυτήν. Της το χρεώνω ακόμη.
Επίσης, τα μαλώματα τους που ήταν φυσιολογικά (τώρα το λέω), τότε δεν τα αποδεχόμουν, όταν βρήκα το άλλο μου μισό κι όλα ήταν στην αρχή μέλι γάλα, τους απέρριπτα ακόμη περισσότερο για αυτό, όταν είχαμε το πρώτο καβγαδάκι γκρεμίστηκε ο κόσμος μου :-))) Στην πορεία των χρόνων κατάλαβα ότι όλα είναι μέσα στη ζωή και η αγάπη και το μάλωμα.
Αυτά όλα τα λέω για να δείξω πόσο συμφωνώ με όσα μου γράφεις!
Στέλλα μου κοίτα!
ReplyDeleteΣίγουρα τα γονίδια των γονιών επηρεάζουν τα παιδιά σε μεγάλο βαθμό. Όμως αυτό δεν ισχύει στο 100%. Πάντα η διαμόρφωση ενός χαρακτήρα θα επηρεαστεί και από άλλους παράγοντες που είτε αφορά προηγούμενης γενιάς συγγενείς είτε αφορά αυτόνομη δράση κάθε χαρακτήρα.
Μην προσθέτεις λοιπόν ενοχές στον εαυτό σου για "παρεκκλίσεις" καθώς κανείς εύκολα δεν μπορεί να ορίσει το πρέπον και το θετικό.
Στέλνω φιλιά και καλησπέρες.
Το πρέπον του καθενός πάλι έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του, ανάλογα με το πώς είσαι και ποιές είναι οι ανάγκες σου έχεις απαιτήσεις από τον άλλον. Ανάλογα βέβαια και με τα όσα ως επί το πλείστον βλέπεις γύρω σου.
DeleteΗ αλήθεια είναι πως πάντα έχεις κάτι να χάσεις και κάτι να κερδίσεις, όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις!
Ευχαριστώ για τα φιλιά και ανταποδίδω
:-)))
"Μπερδεμένα οικόπεδα", θα έλεγα. Εσύ καλά κάνεις και το αναφέρεις/ψάχνεις μα, το πιθανότερο, άκρη δεν θα βρεις. Αν πάλι την βρεις πες την και σ΄εμάς να μάθουμε. Τα παιδιά μου, έτσι για την ιστορία, είναι κάπου ανάμεσα σε εμένα κι την μητέρα τους. . .
ReplyDeleteΚαλό βράδυ :)
Το να ψάχνεις καλό είναι μα δε συμβαίνει πάντα το ότι θα βρεις.
DeleteΚι αν βρεις τί έγινε;
Όπως λέει κι ο γιός μου θα αλλάξεις;
καλημέρα Ολίγιστε
:-)))
"Ενιότε", όπως χιουμοριστικά λέει ο δικός μου γιος, αλλάζεις και αφτό είναι καλό :)
Deleteφοβάμαι ότι δύσκολα αλλάζουμε για το καλό των άλλων, αλλά σίγουρα για το καλό και συμφέρον το δικό μας ναι!
DeleteΝα τον χαίρεστε τον υιό αγαπητέ
καλό βράδυ
Οι χαρακτήρες, έχουν την μαγεία να μην ακολουθούν κανόνες. Διαμορφώνονται από πολλούς παράγοντες που κάποιες φορές δεν είναι καν εμφανής και αυτό που εμείς εισπράττουμε είναι το τελικό αποτέλεσμα.
ReplyDeleteΤώρα ποιος φταίει γι' αυτό το αποτέλεσμα δεν ξέρω, αλλά όπως είχα διαβάσει κάποτε στο twitter, αν είναι να φταίει κάτι, ας είναι η τσαχπινιά μας!
Σου στέλνω μεγάλο φιλί και ζητώ συγνώμη που απέκλινα από το φιλοσοφικό του θέματος!
Έχεις τον τρόπο σου Μαρίνα, και σ' αγαπάμε :-)
DeleteΣτην τσαχπινιά μας λοιπόν!!!
Την καλημέρα μου
Γνώμη μου είναι πως αυτό που διαμορφώνει χαρακτήρες σίγουρα δεν είναι μόνο η παιδεία απ’ το σπίτι. Ναι σίγουρα τα γονίδια. Οι γιαγιάδες λέγανε πως κρατούν δεκατρείς γενιές. Ούτε κι αυτό το πιστεύω.
ReplyDeleteΈνας συνδυασμός χαρακτήρα και γονιδίων ίσως μα και πάλι άαλλα χρόνια, άλλες νοοτροπίες, άλλη ψυχική διάθεση, άλλη αντίληψη.
Ίσως οι ανησυχίες, το άγχος, το ψυχολογικό κόστος της επόμενης μέρας και χίλια δυο άλλα να φρενάρουν την όποια διάθεσή τους και δω δεν πρόκειται για ιδιοτροπία αλλά κάθε καθήκον που τους επιβάλλεται είναι μια μορφή καταπίεσης.
Εσύ, εγώ, οι γονείς γενικά καλώς τους διδάξαμε, όμως κάποιες φορές η πίεση που ασκούμαι μπορεί και να χει αρνητικό αποτέλεσμα.Σίγουρα με τα χρόνια θα αλλάξουν. Τσεκαρισμένο.
Φιλιά και καλό βράδυ!
Χαρακτήρες Αννίκα μου.
DeleteΜπορεί να μοιάζω λίγο από τη γιαγιά και λίγο από τον μπαμπά, αλλά αν εμένα μου γυρίζει άσχημα κάτι, όσο σωστό κι αν είναι το αντίθετο θα κάνω.
Μα για αυτό και δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλιώς μέσα στις οικογένειες τα άτομα θα έβγαιναν καρμπόν.
Σε φιλώ / καλημέρες
Τις πολύ Καλησπέρες μου :)
ReplyDeleteΛοιπόν, η λέξη-κλειδί στο ερώτημά σου είναι, πιστεύω, η λέξη 'απωθημένο'..
Π.χ.τα δικά σου απωθημένα σε οδήγησαν να είσαι 'πιο χύμα' τύπος από τους γονείς σου..
Κάτι αντίστοιχο τα παιδιά σου..
Στην δική μου περίπτωση, διαφορετικού στυλ γονείς, 'διάλεξα' τις συνήθειες που με βόλευαν:)
(Της βόλτας και της θάλασσας κι εγώ, κι ας είμαστε με σάντουιτς..)
Ενώ η αδερφή μου, πρώτα θα κάνει φαγητό-γλυκό-φασίνα και μετά θάλασσα..
Λίγο το τι είναι γραμμένο στο DNA, λίγο τα..
απωθημένα, λίγο τα ζώδια.. (εντάξει, το ισοπέδωσα, πλάκα κάνω με το τελευταίο:)).. κι όλα εξηγούνται..
Αντε, Φιλούδια και καλές βόλτες! :)
Σμαραγδούλα, συμφωνώ πολύ με όσα πολύ ωραία γράφεις.
DeleteΜεγάλη υπόθεση τα απωθημένα κάθε τύπου στην ζωή μας.
Αλλά μεταξύ αστείου και σοβαρού, λάτρεψα την αδερφή σου, διότι πρωί πρωί και πριν τη θάλασσα φτιάχνει και γλυκό; Μα γλυκό;;;
Τί ωραίο που ακούγεται!!!
Πάντως ναι το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα εξηγούνται. Από εκεί και ύστερα δεν ξέρω αλλά νομίζω πάντα κάποιοι θα μας απορρίπτουν και κάποιοι άλλοι ή θα είναι ίδιοι με μας πράγμα σπάνιο ή θα μας αποδέχονται.
Φιλιά και βόλτες οπωσδήποτε
Σήμερα θα μαγειρέψει η μαμά μου :-)))
Αν και τελευταία είμαστε είμαστε σε λούκι καθημερινού μαγειρέματος καθότι 4 ενήλικες σε ένα σπίτι, πρέπει να φάμε ΩΠΟΣΔΗΠΟΤΕ :-)))
φιλάκια
καλημέρα
αχμμ δεν έχω παιδιά δικά μου, οπότε σταμάτησα στα πατάκια του παρκέ! όπου τα έβρισκα τα χρησιμοποιούσα με μανία... έπαιζα την χορεύτρια καλλιτεχνικού πατινάζ:) Λοιπόν αυτό μπορεί να μην με βοήθησε στο να γίνω μια καλή νοικοκυρά αλλά σίγουρα με βοηθά όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με παγωμένα πεζοδρόμια εδώ στο Μόντρεαλ.
DeleteΝα φέρω και τις λέξεις, αντίληψη, οι γονείς διδάσκουν αυτό είναι σίγουρο, όμως έχει πολύ μεγάλη σημασία να νιώσουν και πως αντιλαμβάνεται ο παιδί ανάλογα. Οι γονείς μας δίνουν εργαλεία και μας μαθαίνουν την χρήση τους ...από κει και πέρα που και πως θα τα χρησιμοποιήσουμε είναι άλλο κεφάλαιο.
:)