στραφταλιζέ κουτί

Χαζεύοντας όλες αυτές τις βιτρίνες που στολίστηκαν με τα χριστουγεννιάτικα,  κι άλλες που μπογιατίστηκαν με αγγελάκια,  με χιονισμένα τοπία και με τάρανδους,  σκεφτόμουν αν πχ όταν ερωτευόμαστε,  όλο αυτό το τρελλό ερωτικό συναίσθημα,  αυτή την απογείωση,  αυτό το ορμητικό up στα σύννεφα,  μας το εμπνέει το αντικείμενο του πόθου μας.
Μήπως όμως του χαρίζουμε υπερφυσικές ιδιότητες;
Είναι πράγματι τόσο έξυπνος,  τόσο τρυφερός,  τόσο απαραίτητος όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε;
Ή μήπως είναι απλά ο άνθρωπος της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής,  που μας έδωσε την ευκαιρία να ανοίξουμε το δώρο που κρύβουμε μέσα μας;  Αυτό το στραφταλιζέ κουτί με τα υπέροχα συναισθήματα;

Ή μήπως όλο αυτό,  περί έρωτος κλπ έχει να κάνει με τις ορμόνες και μόνο;
Πολύ πεζό θα μου πεις αλλά ποιός λέει πως η ζωή δεν είναι πεζή;