Νομίζω πως σου αξίζει, να σου αφήσω εδώ ένα τριαντάφυλλο.
Τις μνήμες που είναι ατελείωτες, τις κρατώ για μένα άλλωστε έτσι ήθελες να είμαι ''δυνατή''. Αγαπώ τις στιγμές που ζήσαμε μαζί μπαμπά μου, και πίστεψε με, δεν θα σε ξεχάσω, όπως πληγωμένος από την αρρώστεια μου είπες με ένα ''ωμό'' παράπονο λίγες μέρες πριν το οριστικό τέλος. Είσαι ο γονιός που κάθε παιδί θέλει να θυμάται την κάθε στιγμή μαζί του.
Σ' αγαπάω ρε μπαμπά, για πάντα!
Υποκλίνομαι ευλαβικά στη μνήμη του αλλά και στη δική σου σεπτή αναφορά στο πρόσωπό του. Και δηλώνω φανερά συγκινημένος από αυτές τις μνήμες που σε συνοδεύουν ως ακριβή παρακαταθήκη της παρουσίας του.
ReplyDeleteΝα τον θυμάσαι πάντα Στέλλα μου.
Γιάννη μου σ' ευχαριστώ βαθιά μέσα από την καρδιά μου!
DeleteΔεν είναι εύκολο, Στέλλα μου, να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί κάποιος την αποδημία των ανθρώπων του. Το ξέρω, το ξέρουμε όλοι όσοι τους έχουμε χάσει.
ReplyDeleteΦεύγουν κομμάτια της ζωής μας! Φεύγουν οι άνθρωποί μας, αλλά μένουν μέσα μας κι αφήνουν θλίψη μα και αναμνήσεις. Έτσι δυνατή να είσαι και συνάμα περήφανη για το γονιό σου!
Πραγματικά, δεν το έχω συνειδητοποιήσει μα συγχρόνως δε γίνεται να μην είσαι συνειδητοποιημένος! Ο χρόνος περνάει και μαλακώνει, στρογγυλεύει τις μνήμες κάθε είδους.
DeleteΣ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου Στράτο !
Ήμουν εκείνες τις μέρες κοντά σου Στέλλα, μια και η ίδια τότε αποχαιρετούσα τον δικό μου μπαμπά...
ReplyDeleteΑΦιλάκια πάντα τρυφερά και ας μην εμφανίζομαι συχνά!
Και βέβαια θυμάμαι την ''παρουσία'' σου Στεφανία νομίζω είχαμε ανταλλάξει και mails.
DeleteΣκέφτομαι πόσο καλά έκανες που αποδεσμεύτηκες από τα μετέπειτα, εγώ δεν μπορώ και βλέπω να γίνονται πολλά και διάφορα.
Φιλάκια καλή μου
Η απώλεια είναι πόνος και μνήμη και στιγμές που ζήσαμε μαζί τους και νοσταλγία. Πάντα θα είναι.
ReplyDeleteΜα δεν ταιριάζει πίκρα και θλίψη για τους αγαπημένους μας. Η ζωή κάνει τον κύκλο της και οι αναμνήσεις θα κρατούν ζωντανή τη μνήμη.
Κι όταν κλείνεις τα μάτια θα μπορείς πάντα να αισθάνεσαι πως είναι δίπλα σου.
Να είσαι καλά Στέλλα να τον θυμάσαι!
Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι Αννίκα μου!
DeleteΠερνάω έξω από τα κλειστά παράθυρα του πατρικού μου σπιτιού και τον φαντάζομαι να είμαι μέσα, αναμμένο το φως, στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας να ασχολείται με τα λογιστικά της δουλειάς του. Δέκα μέρες πριν το τέλος, δάγκωνε τα χείλη, έσφιγγε το στόμα και καθόταν κι έγραφε τιμολόγια. Έτσι τον θυμάμαι, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ποτέ!
Μακάρι να του μοιάσω έστω σ' αυτό!
Είναι δίπλα μου, μιλάμε καμμιά φορά κι άλλες πάλι ξέρω πολύ καλά πως έρχεται στα όνειρα μου κι ας μην τα θυμάμαι.
Δεν χάνονται έτσι οι άνθρωποι μας
Σ ετχαριστώ Αννίκα μου μέσα από την καρδιά μου
"Είναι δίπλα μου, μιλάμε καμιά φορά" Το ξέρω πολύ καλά Στέλλα μου αυτό το συναίσθημα.
DeleteΈτσι να τον θυμάσαι, δυνατό. Ακόμη και την ύστατη στιγμή του δειξε ποιος είναι ο νικητής
Πίσω από κάθε σκέψη, κάθε βήμα, κάθε όνειρο θα είναι πάντα μαζί σου
Καλό βράδυ!
Σ' ευχαριστώ πολύ καλή μου, πολύ!
Deleteαφήνω και εγώ ένα τριαντάφυλλο
ReplyDelete------<----@
ωω Μάνια και τί όμορφο τριαντάφυλλο, σ' ευχαριστώ!
DeleteΚαλημέρα.Διάβασα την ανάρτησή σου εχθές το απόγευμα.Δεν βρήκα την δύναμη όμως να γράψω κάτι.Γιατί δεν έχω ούτε τον πατέρα μου ούτε την μητέρα μου.
ReplyDeleteΤα συναισθήματα πολλά τα λόγια δεν υπάρχουν για να μπορέσουν να εκφράσουν τον πόνο της απουσίας τους.
Σχεδόν κάθε βράδυ βλέπω την μητέρα μου στον ύπνο μου....
Σήμερα η μουσική επιλογή είναι δική σου.Εσύ θα φέρεις στην μνήμη σου τι του άρεσε να ακούει.
Μη νομίζεις πως δεν σε σκέφτομαι σε τέτοια γεγονότα, είναι δύσκολα όπως και να το κάνουμε. Να σου εκμυστηρευτώ και κάτι δικό μου, το πατρικό μου σπίτι που κάποτε έσφυζε από ζωή, που έλεγα μα αυτοί οι άνθρωποι σταματημό δεν έχουν να σκέφτονται και να κάνουν, οι προστριβές οι χίλιες μύριες που είχαμε, τα γέλια, τα μαλώματα, που είμασταν εγώ κι η αδερφή μου παιδιά, που έβαλα μέσα και τα δικά μου μωρά, που μεγαλώναμε εκεί όλοι μαζί, με τόση αγάπη μου φαίνεται πια τόοοσο σκοτεινό.
DeleteΔεν μπορώ να βρω λέξεις να σου περιγράψω την αντίθεση του τότε με το σήμερα.
Τότε που φανταζόμασταν πως η ζωή είναι αυτή κι όχι κάτι διαφορετικό!
Αλλά θέλω να σκέφτομαι, προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά. Και οι γονείς μας είχαν γονείς. Πόσοι χάθηκαν, πόσοι έχασαν και η ζωή συνεχίστηκε όμορφα κι ωραία χωρίς αυτούς. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Είμαστε πιο μοναχικοί, για αυτό μας φαίνεται τόσο αξεπέραστο. Δεν υπάρχει ο συγγενής, η γειτονιά, το χωριό, το γλέντι πια.
Και μια που είπαμε για γλέντι, θυμάμαι τον πατέρα μου στις γιορτές, να χορεύει και να τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Είναι ο Μενούσης! Και μάλιστα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πως το τραγουδούσε για την μητέρα μου.
Είχε μια πολύ όμορφη γυναίκα ο πατέρας μου.
Που πιστεύω πως την αγάπησε πολύ. Της δόθηκε!
https://www.youtube.com/watch?v=FP1PLBKhC8s
σ' ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία Μάριε!
https://www.youtube.com/watch?v=jf9ZZyiyfas
DeleteΜάριε σ' ευχαριστώ
Deletehttps://www.youtube.com/watch?v=l_eKuhHx1Oo&list=RDYrLk4vdY28Q&index=17
Θα τον κουβαλάς πάντα μέσα σου , Φεγγαρένια. Και όσο περνά ο καιρός πιστεύω πως πιο πολύ τα όμορφα θα θυμάσαι από εκείνον και λιγότερο τα τελευταία και τα δύσκολα. Οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν με τόση αγάπη και προσφορά δε φεύγουν ποτέ από το νου και την καρδιά μας.
ReplyDeleteΈτσι είναι melian, ακριβώς έτσι!
DeleteΤα δύσκολα και τα ανατριχιαστικά σιγά σιγά ξεθωριάζουν και μακάρι να φύγουν τελείως.
Να μείνουν οι όμορφες στιγμές!
Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.