Μου έλεγε πως δεν εμπιστεύεται ούτε τον ίδιο του τον εαυτό, πόσο μάλλον κάποιον φίλο ή και ακόμη περισσότερο ένα ξένο, ή μια μή γνώριμη κατάσταση.
Πως ξέρει πλέον πως δρα ο καθένας και τί κρύβεται πίσω από τα λόγια του, πως υπάρχει μια επιμελώς σχεδιασμένη κατεύθυνση.
Πως πολλές φορές έχει δοκιμάσει σαν το ποντίκι το δόλωμα και ότι η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια, να φεύγει!
- Μα αντέχεται τόση επιβαλλόμενη εξ εαυτού μοναξιά; με ρώτησε..
Και τι απάντησες;
ReplyDeleteΝα είσαι Καλά fish eye! :)
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μοιάζει με αρρώστεια ή με αυτοτιμωρία. Θα μπορούσα και να συμφωνήσω μαζί του.
DeleteΑπό την άλλη είναι η ζωή μας έτσι που θέλει να πονηρεύεσαι. Όχι απαραίτητα με την κακή έννοια.
Προσωπικά ψάχνω το τί και πώς, από περιέργεια και μόνο. Το θέμα είναι ότι όποτε ψάχνω βρίσκω. Θα μου πεις ε και μετά τί; Ο καθένας μας πάντως έχει ένα κουμπί που άμα το πατήσεις πετιέται ως επάνω. Είναι το μαύρο κουμπί του καθενός μας!