Αυτό που βαραίνεις όλο και πιο πολύ βαραίνεις μέσα σου, κι αν είχαμε κάποτε ένα καλοκαίρι για να νιώσουμε την παιχνιδιάρικη ελαφρότητα των παιδιών, το παρόν καλοκαίρι μοιάζει μη αναγνωρίσιμο, με μάσκα και σε απόσταση οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν τηρούνται από όσους θα ήταν επιθυμητό και πρέπον.
Τα κοντά παντελονάκια, και οι αγροί με τις μαργαρίτες σε ένα παράλληλο σύμπαν πια.
Σιδερένια άγκυρα καρφωμένη σε μια γη που δεν είναι δική μας κι ένας ψεύτικος κόσμος από μπετόν και όνειρα που το πιο πιθανό είναι να μην ειπωθούν.
Ποτέ!
