«Το Ψάθινο Καπέλο», Νικόλαος Λύτρας, 1925
Μου κρατούσε το χέρι και πηγαίναμε, περπατήσαμε μια σεβαστή απόσταση από το σπίτι, η μαμά μου ''πού το πάς το παιδί'', ή γιαγιά μου ''να προσέχετε'', φτάσαμε σε ένα χωράφι, ''βλέπεις;'' μου λέει, ''δικό σου είναι;'' τον ρώτησα, ''ναι, αλλά τα καλαμπόκια ανήκουν στον ενοικιαστή'', ''πού είναι τα καλαμπόκια παππού;'' απόρησα, έκοψε μερικά και μου τα έδειξε καθώς ήταν γύρω τους τυλιγμένα με μεγάλα ανοιχτοπράσινα φύλλα.
Εκείνη την ημέρα φορούσαμε και οι δυό από ένα ψάθινο στρογγυλό καπέλλο, καθένας μας στο μέγεθος του, και ήταν καλοκαίρι!
Όμορφες αναμνήσεις στο φως του καλοκαιρινού ήλιου. Περπατώ κοντά σας Στέλλα μου στα ωραία αυτά μονοπάτια.
ReplyDeleteΚαλησπέρα Στέλλα μου.
καλησπέρα Γιάννη μου!
DeleteΗ μνήμη σώζει, φωτίζει, αναζωογονεί.
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα :)
Κρατώ κι εγώ το δικό μου προσωπικό αρχείο αείποτε σε τούτο δω το blog, να είσαι καλά
Deleteκαλημέρα
φιλιά
Τι όμορφη ανάμνηση μπορεί να σου ξυπνήσει ένα ψάθινο καπέλο!!!!!!!!
ReplyDeleteΚαλά να είσαι να περνας όμορφα Στέλλα μου.. 😎