Κυριακή απόγευμα, με ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι να ετοιμάζεται να ξεμυτίσει πίσω από το βουνό, τα δέντρα στην πλατεία να ρίχνουν τα φύλλα τους, η βόλτα στην παραλία πια σε συνθήκες δροσιάς, η μπύρα του μεσημεριού, το καλομαγειρεμένο φαγητό, η καλή παρέα, η χαρά του ότι κάτι κατάφερες τη βδομάδα που πέρασε, η προσμονή για την εβδομάδα που έρχεται.
Τα φώτα που ανάβουν δειλά δειλά στο δρόμο, στα δωμάτια των διαμερισμάτων, οι σκιές που βαραίνουν.
Η ώρα που ξεχνάς πως εμείς οι άνθρωποι δεν λέμε ποτέ την αλήθεια. Γιατί φοβόμαστε να μην κακοκαρδίσουμε. Ασυνείδητα όμως /ή μήπως συνειδητά; ακυρώνουμε/υποβιβάζουμε άτομα και καταστάσεις. Τη στιγμή που μας συμπεριφέρονται -σαν να μην υπάρχουμε-, δεν την συγχωρούμε ποτέ!!
Πειράζει που δεν μου αρέσουν τα απογεύματα της Κυριακής;
ReplyDeleteΤο κουβαλάω το κουσούρι από μικρή. Από τότε δεν μου άρεσαν, γιατί την άλλη μέρα είχα σχολείο και το σχολείο δεν ήταν από τις αδυναμίες μου...
Καλημέρα Φις Άι!
Συμφωνώ Αρτίστα μου έχω κόψει φλέβες πολλά Κυριακάτικα απογεύματα. Εκτός κι αν τα πρωινά και τα μεσημέρια της Κυριακής ήταν εξαιρετικά γεμάτα. Ή αν διασκέδαζα εκτός σπιτιού :)
DeleteΤο σχολείο ακόμη και σήμερα θα ήταν ο εφιάλτης μου!
καλημέρα
φιλιά
Στιβαρό, δωρικό και όμορφο γραφής ύφος.
ReplyDeleteΜου αρέσει :)
Ευχαριστώ αείποτε
Deleteτην καλησπέρα μου :)
Πάντα μένω γοητευμένος να διαβάζω μικρές σου τέτοιες αναφορές. Δίνουν στις στιγμές το μεγαλείο που τους πρεπει και τους ταιριάζει. Σαν ένας αφηγητής που περιγράφει τα όσα τα μάτια και οι αισθήσεις καταγράφουν.
ReplyDeleteΜαζί δε με την υπέροχη εικόνα, το σύνολο γίνεται εκπληκτικό.
Καλησπέρα απόγευμα Δευτέρας.
καλησπέρα Γιάννη μου
Deleteσ ευχαριστώ πολύ :)