μια Τρίτη

 

 

Είμαι εδώ στο σαλόνι,  κάθομαι στην καρέκλα μου μπροστά στον υπολογιστή έχω στείλει ένα σωρό μηνύματα από το πρωί που δεν έχουν απαντηθεί,  ανάβω το φως γιατί είναι σκοτεινά,  σκέφτομαι να μαζέψω τα ρούχα από τη βεράντα πριν βρέξει,  ακούω 9,58 στα fm,  καλώ ένα νούμερο τηλεφώνου που δουλεύει,  έχω κλείσει κομμωτήριο για αύριο,  ξεχνάω να δώσω την δεύτερη δόση φαγητού στο σκυλί μου που ανυπομονεί μπροστά στο πιάτο του ενώ ο γνωστός καθημερινός πια τροβαρούρος ακούγεται από το δρόμο καθώς τραγουδάει το ''σ' ααγαπώωω σ'ααγαπώ γιατίι είισαι ωραίιαα''.

Και καθώς ξεκινάει μια φωνή στο ραδιόφωνο που δεν συμπαθώ καθόλου και είμαι να το κλείσω ή όχι,  σκέφτομαι πως αυτό είναι το υπεροχότερο τραγούδι όλων των εποχών,  δεν μου το έχει αφιερώσει ποτέ κανείς και πόσο θα ήθελα,  κανείς δεν έκοψε φλέβες για μένα και πόσο θα ήθελα,  να είμαι ελκυστική,  ποθητή και ερωτική πόσο θα ήθελα,  να ανάβω καρδιές και φωτιές,  ταυτοχρόνως μου έρχεται η αναλαμπή,  μα πως,  και φλέβες έκοβε για μένα ο τάδε και λαχταριστή του ήμουν και απωθημένο με είχε.. και καημό το είχε,  θυμήθηκα και τους τρόπους που μου το έδειξε.

Εν κατακλείδι είναι τρομακτικό αν το καλοσκεφτείς να είσαι το απωθημένο κάποιου όταν δεν μπορείς να ανταποκριθείς στα συναισθήματα του.

Από που ξεκινήσαμε;  Από τα μηνύματα που έστειλα και δεν πήρα ακόμη απάντηση;  Πάω να κοιτάξω το κινητό μου!