όνειρα του ύπνου

 

Χθες,  ο Βασίλης είχε στήσει μαγαζί κάπου ανοιχτά,  σε κάποια πλατεία ή πεζοδρόμιο του κέντρου,  πολλά ραφάκια και μπωλ και βάζα γυάλινα γεμάτα με γλυκά του κουταλιού,  είχα δοκιμάσει,  μου άρεσαν και του ζητούσα δύο γυάλινα βάζα με γλυκό πορτοκάλι τα οποία και αγόρασα.  Είχε μια φωτεινότητα η όλη εικόνα και τα δυό γαλάζια μάτια του έλαμπαν.

Σήμερα βρεθήκαμε στην αγορά,  κάπου στο κέντρο της Αθήνας και θέλαμε να καθήσουμε να πιούμε καφέ,  βρήκαμε μπροστά μας ένα μαγαζί με πολλά τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και καθώς το περιεργαζόμασταν καταλάβαμε πως είχε τραπεζάκια και στο ισόγειο του εσωτερικού του όπως και στο πατάρι.  Είχε πολύ κόσμο παντού και το συναίσθημα μου ήταν περίεργο.

Με τον Βασίλη αλληλοπυροβοληθήκαμε εδώ και έξι μήνες και δεν το χωρούσε το μυαλό μου.  Στην Αθήνα έχω να πάω από το 2010 αν θεωρείται Αθήνα η Νέα Μάκρη και ένα πρωινό βόλτας στα χαντράδικα της οδού Αθηνάς.   Το πλήθος του κόσμου μου δημιουργεί πανικό,  δεν ξέρω πραγματικά αν τώρα πια όταν ανοίξει η εστίαση καταφέρω να πιω καφεδάκι σε μαγαζί με πολύ κόσμο.

Πολλές φορές έχω εκείνο το φοβικό συναίσθημα που όλα αυτά έχουν/ή θα έχουν τελειώσει κι εγώ δεν θα έχω πάρει είδηση κλεισμένη πχ στον κόσμο μου.