Έτσι λοιπόν, κουρασμένη ψυχολογικά τηλεφώνησα χθες το απόγευμα σε μια μακρινή μου φίλη. Ήθελα από καιρό να μάθω νέα της και ήταν μια ευκαιρία για μένα μαζί με αυτό να διορθωθεί με την επικοινωνία η διάθεση μου. Έτσι σκέφτηκα!
Πρώτη πρώτη κουβέντα λοιπόν για τα παιδιά που είναι ''καλομαθημένα'' και που στα 20 και στα 25 δεν φεύγουν από τα σπίτια των γονιών. Ενώ θα έπρεπε κατά την φίλη. Κάτι είπε και για την Ελληνίδα μάνα.
Να εξηγήσω, η φίλη είναι στην ηλικία μου, χωρίς παιδιά, όσο τη θυμάμαι, εδώ και 30 χρόνια ζει μόνη της.
Προσπάθησα να της εξηγήσω πως τα πράγματα είναι δύσκολα και πως τα παιδιά θέλουν να φύγουν αλλά δεν μπορούν λόγω του ότι δεν έχουν τα χρήματα να πληρώνουν ένα ενοίκιο.
Η απάντηση της ήταν ''να δουλέψουν''.
Ναι, μα οι δουλειές είναι δυσεύρετες και οι μισθοί χαμηλοί της απάντησα.
Όχι, όχι, τα παιδιά είναι καλομαθημένα, και η Ελληνίδα μάνα.. ξέρω εγώ!
Και κάπως έτσι βρέθηκα γεμάτη ένταση στη καθόλου ευχάριστη θέση να προσπαθώ να υποστηρίξω τα παιδιά μου και όλων μας τα παιδιά.
Και κάπως έτσι στραβά πήγε όλη μας η κουβέντα, άλλα 2-3 πράγματα δηλαδή που συζητήσαμε.
Κάπου στο τέλος, της είπα ''δε σου φαίνεται πως έχει αλλάξει πάρα πολύ ο κόσμος; πως δεν ακούει πια ο ένας τον άλλον και πως ο καθένας μας λέει το δικό του;''
Η απάντηση της ''τώρα είναι καλύτερα γιατί οι άνθρωποι δεν ενοχλούν πια, παλιότερα ενοχλούσαν πολύ περισσότερο'' ήταν σκληρή και κάθετη.
''Έτσι το βλέπεις;'' την ρώτησα.
''Ναι εγώ το βλέπω έτσι'' μου απάντησε ''αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά.''
''Γειά σου Δώρα μου της είπα, χάρηκα που σε βρήκα καλά.''
Κι έπειτα έσβησα κάθε συνομιλία μας από το κινητό μου τηλέφωνο μαζί με το τηλέφωνο της από τις επαφές μου και με την ευκαιρία έσβησα και 2-3 άλλα για να μη μπω ποτέ στον πειρασμό να ξαναπάρω.
Αναρωτιόμουν αν πάντα οι άνθρωποι που διάλεγα να τηλεφωνήσω ήταν έτσι κι αν ναι τί με έλκυε επάνω τους;
Αν όχι, τί συνέβει τόσο μεγάλο και δυνατό και άλλαξαν;
Αναρωτήθηκα βέβαια ακόμη μια φορά και για τις δικές μου αντοχές. Όχι, πια δεν έχω!
Τί άλλαξε;
ReplyDeleteΜεγάλωσαν ψαροματάκι μου, κι εκείνοι κι εμείς. Μόνο που εμείς θυμόμαστε τη διαδρομή που διανύσαμε με τα παιδιά, την κούραση κ.λ.π. ενώ εκείνοι έχουν να θυμούνται όσα δεν έκαναν.
Καμιά φορά, η πικρία του ανεκπλήρωτου φέρνει θυμό που συσσωρεύεται. Νομίζω πως το τηλεφώνημά σου έδωσε στην παλιά σου φίλη την ευκαιρία να τον βγάλει από μέσα της. Τα παιδιά και οι ελληνίδες μάνες νομίζω πως ήταν απλά η αφορμή.
Μετά, είναι τόσο κακό να γενικεύουμε. Το κάθε σπίτι, η κάθε οικογένεια έχει τα δικά της ζητήματα και θα δώσει τις δικές της λύσεις.
Αγάλιασε τα παιδιά σου όσο σε χρειάζονται και άσε την παλιά φίλη να εκφράζει την άποψή της. Ίσως και να μην έχει τίποτε άλλο να μοιραστεί μαζί σου.
Καλό Σαββατοκύριακο ψαροματάκι μου :)
Φιλιά!
Έτσι ακριβώς Μαρία, τα είπες όλα στο σχόλιο σου.
DeleteΕιδικά η γενίκευση είναι κάτι που με ενοχλεί πολύ.
Στέλνω ψαροματίσια φιλιά :-)))
Νομίζω Στέλλα μου, έκανες τη πιο σωστή κίνηση. Ένα μεγάλο "Delete" στην παρουσία αυτής της παλιάς γνωστής!
ReplyDeleteΌπως βλέπεις, η γυναίκα ζει στο δικό της κόσμο, φορτωμένη με τις δικές της αυταπάτες. Έχει παντελώς μεσάνυχτα από το τι ακριβώς συντελείται γύρω της, στην αγορά, στη ζωή μας, στην οικονομία, στις σχέσεις.
Να νιώθεις ήσυχη! Να νιώθεις με ήρεμη συνείδηση. Το ότι είσαι κοντά στα παιδιά σου, είναι κάτι θαυμάσιο και υπέροχο και να είσαι περήφανη για αυτό.
Άσε τους άλλους να ταξιδεύουν στις ιδεοληψίες τους.
Καλησπέρα κορίτσι μου.
Γιάννη μου μια χαρά νιώθω με τα παιδιά μου και μακάρι να είχα να τους δώσω ακόμη περισσότερα. Όπως πήρα κι εγώ από τους γονείς μου. Χωρίς να επεμβαίνω στα προσωπικά τους.
DeleteΟι άνθρωποι μερικές φορές θέλουν να βγάλουν καλωσύνη λεω εγώ αλλά κάτι τους παιδεύει την γλώσσα, τί να είναι άραγε; :-)))
σε φιλώ
καλό σ/κ
Ο καθένας καθισμένος βολικά στον καναπέ της βαρεμάρας και της άγνοιας, εύκολα βγάζει συμπεράσματα κι αν είναι και στο χαρακτήρα του ρίχνει και το δηλητήριό του δοθείσης ευκαιρίας. Είναι όλοι αυτοί που η τοξική επίδραση της κοινωνίας τους έχει κάνει καχύποπτους, ανάλγητους, αδιάφορους, ψάχνοντας ίσως ευκαιρία για την σύγκρουση με οποιονδήποτε. Φίλος ή άγνωστος δεν έχει σημασία. Και ότι σε μας είναι λογικό σε κάποιους φαντάζει ακατανόητο. Να σου πω κάτι. Μάλλον τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους. Και συμφωνώ με τη Μαρία.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα!
Είναι πολλά Αννίκα μου κι εν μέρει τους δικαιολογώ αν και δεν τους ανέχομαι ή δεν τους αντέχω. Πολλές οι δυσκολίες, κατανοητές, άλλος απελευθερώνεται κι άλλος εγκλωβίζεται ανάμεσα στις παρωπίδες του.
DeleteΣτέλνω φιλιά
καλό σ/κ
Καλά, εντάξει, "Εξω απ το χορό πολλά τραγούδια λες". Μα κι αυτό βρε παιδί μου να μη κάθεται να ακούσει ο άλλος, είπαμε διαλέγουμε πια ανθρώπους να μας ηρεμούν όχι να μας κάνουν τα νεύρα κρόσσια. Συγνώμη, συγχίστηκα.
ReplyDeleteΑυτό που λες, θέλουμε ανθρώπους να μας ηρεμούν, ακριβώς αυτό αισθάνομαι χελώνα μου
DeleteΜη μου συγχίζεσαι δε αξίζει, εγώ αμέσως το τοποθέτησα εκεί όπου του έπρεπε και τέλος.
καλό σαββατοκύριακο :)
Καλημέρα Fish eye,
ReplyDeleteΑτυχώς, αυτά συμβαίνουν. Μη χαλάς τη διάθεσή σου και μη σηκώνεις το βάρος της ισχυρογνωμοσύνης ή και της κακότητας των άλλων. Η ζωή είναι όμορφη, τα παιδιά μας είναι όμορφα, η τύχη, προς το παρόν τουλάχιστον και ενάντια στις αντιξοότητες, ευνοϊκή, και το μυαλό μας δυνατό.
Να Προσέχεις τον εαυτό σου.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ευτυχώς τελευταία καταφέρνω και δεν μου κοστίζουν πολύ αρνητικές καταστάσεις. Είναι που έχω αρχίσει και λέω την αλήθεια στον άλλον πχ ''αυτό που λες με στεναχωρεί ή με εκνευρίζει'' οπότε ανάλογα με την αντίδραση του είμαι πιο απόλυτη ως προς το ολοκληρωτικό ξεκαθάρισμα.
DeleteΠαλιότερα δεν μιλούσα, έβγαζα τα συμπεράσματα μου και τα κουβαλούσα μαζί μου προσπαθώντας να δώσω εγώ τις απαντήσεις μπορεί και για χρόνια.
Τώρα ρωτάω άμεσα, απαντούν κι όλα καλά.
Στέλνω φιλιά Νίκο
καλό σ/κ και σε σένα