Έχω την εντύπωση, πως εκείνα τα συναισθήματα που αφορούν ουσιαστικές αλλαγές της ζωής μας, που κρύβουν φόβο κυρίως αλλά ίσως και την ιδέα της μοναξιάς, τα τοποθετούμε στην πιο βαθιά πτυχή της ψυχής μας, όχι με σκοπό να τα αρχειοθετήσουμε αλλά με σκοπό να τα θάψουμε, πιστεύοντας πως αν ξεχάσουμε τον πόνο που μας προκαλούν αφήνοντας τα στην άκρη, θα καταφέρουμε να τα ξεπεράσουμε.
Μ'αυτό τον τρόπο όμως είναι σαν να έχουμε μια πληγή που την αγνοούμε ή που της βάζουμε γάζες χωρίς να έχουμε πάρει τα απαραίτητα φάρμακα για να κλείσει.
Σκέφτομαι δηλαδή πως ένα ουσιώδες και δύσκολο συναίσθημα είναι προτιμότερο να μείνει στην επιφάνεια και να βιωθεί σε όλα του τα στάδια, από το να σκεπαστεί με δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα που θα το ''παγώσουν'' μεν αλλά δεν θα το εξαφανίσουν δε.
Θα μου πεις πως αυτό θεωρείται δεδομένο, και θα σου απαντήσω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν!
Φυσικά και δεν γνωρίζουμε τρόπο να το κάνουμε Στέλλα! Φυσικά και πονάει όλο αυτό. Δεν είναι εύκολο να διαχειρίζεται κάποιος ένα δύσκολο συναίσθημα. Προτιμάμε να το σκεπάζουμε κάτω από το χαλί να μην το βλέπουμε παρά να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είμαστε μόνοι μας δυστυχώς. Αλληλεπιδρούμε με ανθρώπους και κάθε μας ενέργεια έχει επιπτώσεις πάνω τους.
ReplyDeleteΔύσκολο θέμα Στέλλα μου. Την καλησπέρα μου.
Δύσκολο θέμα Γιάννη, βλέπεις δεν μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε όλα ούτε να έχουμε στα άπαντα άποψη..
Deleteκαλό απόγευμα και πάλι