Πάντα τόσο όμορφα, ο Μάιος έρχεται με λουλούδια στο χέρι και φεύγει πάλι με λουλούδια. Με ένα κομμάτι γλυκό στο πιάτο, μοιράζει υποσχέσεις και σχέδια για το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που όλοι γνωρίζουμε πως θα έχει δύο πρόσωπα, αυτό του ''δε με μέλει'' κι αυτό του ''πρέπει να κρατήσω απόσταση''. Τον φόβο, εξ ανάγκης πάντα θα ακολουθεί μια κάποια δράση και κάπως έτσι δημιουργούνται όλο και νέες ανάγκες όπως πχ της εγκατάστασης κάποιου συναγερμού σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται σε μια περιοχή με συχνές παραβιάσεις και παραβάσεις.
Θυμάμαι, θα ήμουν δεν θα ήμουν δεκαπέντε χρονών, χρονολογικά δηλαδή περίπου το 1976, όταν οι γονείς έφυγαν για κυριακάτικη εκδρομή μαζί με την μικρότερη αδερφή μου, κι εγώ ήθελα να τηλεφωνήσω στο αγόρι μου. Και το τηλέφωνο που ήταν από εκείνα τα μπεζ με το καντράν, ήταν κλειδωμένο. Και το επαναστατικό μου μυαλό είχε σκεφτεί να πάω μέχρι το ψιλικατζίδικο ένα δυό δρόμους παρακάτω και να τηλεφωνήσω από κει. Και καθόλου δεν με σταμάτησε το ότι δεν είχα κλειδιά από το διαμέρισμα που βρισκόταν ψηλά, στον 5ο όροφο. Με απασχόλησε μόνο το τί γνώμη θα σχημάτιζε η γυναίκα που είχε το μαγαζάκι για μένα. Έτσι, άφησα την πόρτα μισάνοιχτη, κατέβηκα, πήγα ως το ψιλικτζίδικο, τηλεφώνησα στο αγόρι μου κι όταν επέστρεψα ήταν όλα καλά. Το 1976!!!
υ.γ. https://www.youtube.com/watch?v=DPHqkHLweMY
Το 1976 κοιμόμασταν ακόμη στις αυλές και τις βεράντες και αδιανόητο ήταν να κλειδώσεις το σπίτι. Το 2021 ο συναγερμός έγινε ανάγκη, διπλοκλειδώσαμε και αφήνουμε και τα φώτα αναμμένα. Είναι αυτό το "ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί..."
ReplyDeleteΚαλό μήνα Στέλλα!
Θα έλεγα για τον εαυτό μου πως γενικότερα ''κοιμόμουν'' με την έννοια του ότι με απασχολούσαν πράγματα που δεν θα έπρεπε να με απασχολούν και το αντίθετο.
DeleteΩστόσο, το 1974, μόλις μετακομίσαμε στο πατρικό μου, καινούργιο σπίτι το οποίο αγοράστηκε ενώ ήταν ακόμη γιαπί, μόνη στο σπίτι ένα απογευματάκι είδα μπροστά μου κάποιον που πιο πολύ θα πίστευα πως ήταν ''φάντασμα'' παρά κάποιος που μπήκε με τον δικό του παράνομο τρόπο στο σπίτι.
καλό μήνα Αννίκα
καλό καλοκαίρι
Βρε θηρίο ανήμερο! Το έκανες το βήμα έτσι; Το έκανες το τηλεφώνημά σου και ας ήταν η συσκευή στο σπίτι κλειδωμένη! Μπράβο βρε Στέλλα. Ομολογώ, δεν θα είχα τα κότσια να το κάνω. Αυτό λέει πολλά για τον χαρακτήρα σου και την τόλμη σου.
ReplyDeleteΣτέλνω φιλιά και ευχές για καλό μήνα.
Μικρό ήμουν και ερωτευμένο, αλλά με μυαλό κουκούτσι, ωριμότητα μηδέν Γιάννη, φαντάζεσαι τους γονείς μου όταν τους το είπα πολλά χρόνια μετά;
Deleteκαλό μήνα
καλό απόγευμα
Κι όμως υπάρχουν ακόμα γειτονιές -στην επαρχία- που αφήνουν το κλειδί απέξω ή την πόρτα ανοιχτή και πάνε στη γειτόνισσα. Κι αυτό έχει μια μαγεία.. Πάντως έχω δει κι εγώ κλειδωμένο τηλέφωνο χαχα 😊 Ρε, πού εφτασε αφενός η τεχνολογία, αφετέρου η ανασφάλεια.. Φιλιά 🌼🌻
ReplyDelete