Οι ''ερωτήσεις'' με φέρνουν αντιμέτωπη με έναν ολόκληρο κόσμο που είναι το παρελθόν, άλλες φορές προσφιλής κι αποδεκτός κόσμος κι άλλες φορές δυσπρόσιτος μοιάζει με πυκνό δύσβατο δάσος από κάποιο παραμύθι με δράκους και με μάγισσες. Πολλές φορές το αναγνωρίζω αυτό το δάσος δίπλα μου και το αγνοώ κι άλλες πάλι φτάνει στα αυτιά μου ο θόρυβος από τα ψυθιρίσματα των φύλλων που υπάρχουν στα δέντρα του. Όπως ο άνεμος ανακινεί τις φυλλωσιές έτσι κι εγώ ανακινώ τις μνήμες, αναπολώ, ξεσκαρτάρω ότι με δυσαρεστεί από ότι μου δίνει χαρά και προχωρώ. Ξέρω ότι θα μου μιλήσεις για το παρόν, συμφωνώ μαζί σου, μα μερικά κομμάτια μας είναι δύσκολο να τα εξαφανίσουμε μια για πάντα. Πού και πού ξεπροβάλλουν για να δείξουν την δύναμη τους, να πουν οπ, είμαι κι εγώ εδώ!
Συχνά πυκνά!!!
No comments:
Post a Comment