πιο ροζ πεθαίνεις

 

Το ξέρεις,  πως τα πράγματα ποιά δεν είναι όπως τότε που πηγαίναμε τα απογεύματα στις δύο θάλασσες μέχρι που μας έβρισκε η νύχτα & χαζεύαμε το φεγγάρι,  μέχρι πια που δεν μπορούσαμε να δούμε τους ελιγμούς των ερωδιών όυτε τα πετάγματα των γλάρων και τότε φιλιόμασταν κι ο χρόνος,  ο χρόνος αυτός ο τόσο σημαντικός,  ο παντοκράτωρας,  σταματούσαμε τον χρόνο με ένα μόνο φιλί,  με δυό χείλη νόστιμα ενωμένα,  κάπως έτσι τον ξορκίζαμε,  τον μηδενίζαμε,  καταφέρναμε να μην υπάρχει κι αυτό ήταν το μοναδικό μυστικό που μας ένωνε μα δεν έχει τόση σημασία τώρα που τα θέματα είναι διαφορετικά,  άλλες δύσκολα κι άλλες πιο εύκολα,  ωστόσο ακόμη αντιμετωπίσημα,  είναι αλήθεια όμως το συνειδητοποίησα σήμερα κι έβαλα την υπογραφή μου,  πως όσο περισσότερα θέλω να κρύψω ή να διώξω το μυαλό μου από το επίμαχο σημείο,  τα ράμματα,  το θα πετύχει ή δεν θα πετύχει,  τόσο πιο πολύ στολίζω τα γύρω γύρω,  κραγιόν,  όζα,  γυαλιά ηλίου,  μπλουζάκι γυαλιστερό,  μεταξωτό,  τσαντάκι (δώρο) barbie όλα σε ένα χρώμα - πιο ρόζ πεθαίνεις -,  μου αρέσω που έχω αλλάξει,  μου αρέσω που είμαι πιο πολύχρωμη, μου αρέσω που είμαι πιο χαμογελαστή,  μου αρέσω που είμαι πιο λαμπερή,  μου αρέσω που είμαι πιο αισιόδοξη,  μου αρέσω που είμαι πιο θετική,  θα σου άρεσα κι εσένα το πιστεύω, ίσως περισσότερο, όχι τόσο από το πριν αλλά από το μετά,  θα με ήθελες να σου φωτίζω τη μέρα,  ωστόσο θα ματαιωνόταν οι προσδοκίες και οι επιθυμίες σου επειδή θα με άφηναν αδιάφορη,  θα βρισκόσουν αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που αγαπάει πολύ τον εαυτό του,  πολύ,  ώστε να Μην Υπολογίσει και κατά συνέπεια Αρνηθεί την κακοποιητική συμπεριφορά ακόμη και στην πιο απλή και υποτιθέμενα αθώα μορφή της.