Ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρουμε κανέναν, ενώ τους γνωρίζουμε όλους, κάπως έτσι λυπόμαστε και χαιρόμαστε από την οθόνη του laptop μας, όταν κάποιος έρχεται ή όταν κάποιος φεύγει.
Ωστόσο υπήρξε μια εποχή τότε στην αρχή, που ακριβώς για τον λόγο που μας δόθηκε αυτή η απλωσιά του (δικτυο)χώρου, νιώσαμε για λίγο -αθάνατοι-. Ε.. δεν είμασταν!
Πόσο σωστά το επισημαίνεις Ψαροματάκι μου!
ReplyDeleteΈχουμε περάσει σχεδόν όλοι μας από παρόμοια φάση, οπότε καταλαβαίνω πως νιώθεις.
Σε φιλώ γλυκά. Καλό μήνα Οκτώβριος :)
Ωραία φάση Μαρία μου αν και μη ρεαλιστική, σε φιλώ κι εγώ, καλό σ/κ
DeleteΑν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, εντός και εκτός διαδικτύου, πιστεύω πως θα αλλάξει και η κοινωνία, γιατί θα συνειδητοποιήσουμε την ουσία της ζωής και την πολυτιμότητα των στιγμών.
ReplyDeleteΤο κακό είναι πως δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε Στέλλα μου και έρχεται η ζωή, και μας ταρακουνά.
Δεν είμαστε προγραμματισμένοι να το συνειδητοποιούμε, άλλωστε τί νομίζεις πως θα μπορούσε να αλλάξει; Όχι και πολλά πράγματα, ίσως κάποιος ωχαδερφισμός επιπλέον. Για αυτά που θα ήθελες κι εσύ, κι εγώ να αλλάξουν, χρειάζονται άλλα πράγματα Μαρινάκι τα οποία εμείς τουλάχιστον δεν διαθέτουμε ούτε σαν χώρα ούτε καθένας μας προσωπικά.
Deleteφιλιά!
Όχι Φεγγαρένια, αθάνατοι δε γίναμε ποτέ. Ούτε και θα γίνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Με το τελευταίο σβήσιμο των pixel που αφήνουμε πίσω από αυτές τις οθόνες θα χαθούμε κι εμείς. Εκτός κι αν αφήνουμε κι άλλη παρακαταθήκη.
ReplyDeleteΌμως στη διάρκεια της ζωής μας είχαμε τη δυνατότητα ο κόσμος μας να γίνει πλατύτερος και πλουσιότερος. Πόσα παράθυρα δεν άνοιξαν; Πόσοι κόσμοι διαφορετικοί!
Αυτό ήταν το μεγάλο μας κέρδος.
Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ! :)
Απλά κάποιες από τις στιγμές μας, ίσως μας φάνηκε πως πλάτυναν σε βάθος, βγάζοντας τες από μέσα μας. Ήταν κι ο άπλετος χώρος (του διαδικτύου), ήταν και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που το πας αυτό. Από εκεί που είχαμε να κάνουμε με την συνάδερφο μας, τη φίλη μας ή την κουμπάρα μας, κι ένα δυό βιβλία ή περιοδικά νιώσαμε το πλήθος των απόψεων σε όλο τους το πλάτος melian.
DeleteΠάντα υπάρχει κέρδος. Αν και δεν θέλω να μετράω τις επιλογές μου με κέρδος και χασούρα. Από τη στιγμή που είμαι σε μια κατάσταση σίγουρα κάτι παίρνω όπως και δίνω.
Αλλά έχουν φύγει και πολλοί διαδικτυακοί άνθρωποι, άλλος ένας, κι άλλος, κι άλλος.. τώρα κι αυτός. Είναι κρύο πράγμα ο θάνατος, τί άλλο να πω;
φιλιά
Τίποτα άλλο δεν μπορούμε να πούμε Φεγγαρένια. Σ'ευχαριστώ γι΄αυτήν σου την απάντηση. Νιώθω κι εγώ όπως κι εσύ, ότι είχα την τύχη να γνωρίσω αυτό το "άνοιγμα"του κόσμου μας. Ειδικά τότε στην αρχή που τα blog ήταν το μόνο και το πιο δημοφιλές μέσο, τι ομορφιές που διαβάσαμε από ανθρώπους που δεν ήταν επίσημα συγγραφείς. Αλλά και τι όμορφες μουσικές ανακάλυψα που δεν άκουγα σε κανένα ραδιόφωνο ή κλαμπ!
ReplyDeleteΘα ήθελα να σου ζητήσω μία χάρη, Φεγγαρένια. Θέλω οι φωνές αυτών που φεύγουν να μην χαθούν για πάντα και γι' αυτό θέλω να τους αφιερώσω μια γωνιά στο μπλογκ μου, όσο θα υπάρχει κι αυτό :).Μπορείς να μου αναφέρεις κάποια μπλογκ σαν αυτό το τελευταίο για να προσθέσω τα λινκ τους;
Φιλιά πολλά
Εμένα πάλι δεν μου αρέσει αυτό melian, θέλω να έχω κάποιους στη μνήμη μου, στην καρδιά μου. Θα με στεναχωρούσε ένας χώρος δικός τους, μοιάζει τόσο ψυχρό. Θα το ήθελαν άραγε αυτό κι οι ίδιοι τους αν μπορούσαν να μας απαντήσουν; Δεν ξέρω, μένω με το ερώτημα.
DeleteΕίναι σεβαστό αυτό που γράφεις Φεγγαρένια, αλλά προσωπικά μιλώντας, εμένα θα μου άρεσε. Αν σήμερα ξέρουμε τον Όμηρο και τον Αίσωπο είναι γιατί κάπου βρέθηκαν γραμμένες οι λέξεις τους. Θα μου πεις έχουν την ίδια αξία οι δικές μας σκέψεις, εκφράσεις, λόγος; Όχι βέβαια. Αλλά όταν γράφει κάποιος μια ιστορία που την δημοσιοποιεί νομίζω πως θέλει και να διαβαστεί. Είναι ο τρόπος του να γίνει λίγο "αθάνατος".
ReplyDeleteΔιαβάζοντας στον υπέροχο Θαφόν για το Κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων, λάτρεψα την ιδέα να είναι συγκεντρωμένα όλα τα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ σ' αυτόν τον χώρο.