χριστουγεννιάτικη διακόσμηση

 

Η αγορά ήταν κατάμεστη από κόσμο που έβγαινε από τα καταστήματα με μεγάλες χάρτινες σακούλες στα χέρια.  Ρούχα,  παπούτσια,  παιχνίδια.  Οι άνθρωποι καθόλου μοναχικοί,  ζευγάρια κυρίως,  ξεχείλιζαν από χαρά.  Σκέπαζαν ως και τις μύτες τους με τα μάλλινα κασκόλ τους και πιάνονταν χέρι χέρι καθώς χάζευαν τις βιτρίνες, που είχαν στήσει τα χριστουγεννιάτικα τους σκηνικά.  Γυάλινες χρωματιστές μπάλες,  λαμπερά, σαν μικροσκοπικά αστέρια φωτάκια,  τραπεζομάνδηλα για το τραπέζι του ρεβεγιόν και πορσελάνινα σερβίτσια με ζωγραφισμένες διάφορες χριστουγεννιάτικες εικόνες στο κέντρο τους.   Δώρα ποθητά,  κάθε λογής, που έκαναν τους πελάτες των καταστημάτων να βάζουν τα χέρια στις τσέπες και να ξοδεύουν λεφτά.  Ο καιρός ήταν αρκετά συννεφιασμένος και το κρύο έκανε τα δάχτυλα των χεριών  μου να παγώνουν κι ας φορούσα γάντια από πυκνουφαμένο,  απαλό μαλλί.  Προχωρούσα προς το ''καφέ''  που μου πρότεινες να συναντηθούμε την προηγούμενη μέρα.  Η πρόταση ήρθε με ένα μήνυμα στο τηλέφωνο μου.  ''Μετά τόσα χρόνια,  νομίζω πως μπορούμε να παραμερίσουμε όλα όσα μας χωρίζουν.  Νομίζω πως θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι,  τί λες δεν το αξίζουμε;  Άλλωστε,  θα ήθελα πολύ να δω την Στέλλα στην ωριμότητα των 60 της χρόνων''.   Ένιωσα απειροελάχιστες νυφάδες να πέφτουν στο πρόσωπο μου,  είχε αρχίσει να χιονίζει.  Ένιωσα τεράστια χαρά,  πάντα η αίσθηση του χιονιού μου έδινε πολύ μεγάλη χαρά.  Όπως και η αίσθηση πως θα σε συναντούσα.  Τύλιξα την εσάρπα μου καλύτερα γύρω μου,  απόλαυσα για μερικά δευτερόλεπτα την εξωτερική γιορτινή διακόσμηση του ''καφέ'',  άνοιξα την ξύλινη βαριά πόρτα και μπήκα μέσα.