Friday, February 03, 2023

σαν τα φεγγάρια


 

Ξέρεις,  τους ανθρώπους που είναι ''σκοτεινοί''  σαν φεγγάρια μπορεί η ζωή να μην τους έχει δώσει το χάρισμα του δημοφιλούς,  του αγαπητού,  του ''πού είσαι ρε φίλε όλη μέρα και σε ψάχνω'',  τους έχει προικίσει όμως με γονιμότατη εσωστρέφεια και όχι δεν τους δίνει πολλούς,  αλλά έναν άνθρωπο δίπλα τους που παίζει τον ρόλο όλων των άλλων μαζί.  

Αυτό πολλές φορές και κουράζει και είναι ψυχοφθόρο.  Νομίζω κυρίως στις δυσκολίες όπου νομίζεις πως αν σκορπούσες τα κομμάτια σου εδώ κι εκεί θα υπήρχαν κάποιοι,  πολλοί,  που θα τα μάζευαν και θα τα χουχούλιαζαν στις παλάμες τους.    Ουτοπικό και ανόητο! 

4 comments:

  1. Δεν είναι ουτοπικό και ούτε κατά διάνοια ανόητο!
    Σε συγχαίρω για την σκέψη σου!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν είναι ουτοπικό το ότι οι άλλοι θα γεμίσουν τα κενά μας κι ότι όσο πιο πολλοί είναι αυτοί οι άλλοι τόσο περισσότερες χαραμάδες μας θα μπορούσαν να κλείσουν;
      Το ξαναδιάβασα για να δω για ποιο λόγο παίρνω συγχαρητήρια για την σκέψη μου, να είσαι καλά, σ'ευχαριστώ :)

      Delete
  2. Αυτοί οι σεληνόπληκτοι τύποι με έλκουν σαν μαγνήτης :) Για να τους συναναστραφεί όμως κανείς, χρειάζεται να έχει γερή ψυχική αρματωσιά.
    Αν όμως καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, τότε μετατρέπονται σε μια τεράστια μητρική αγκαλιά.
    Καλό Σαββατοκύριακο Ψαροματάκι μου!
    Σε φιλώ γλυκά :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αφού έγραψα κι έσβησα διάφορα, κρατάω τη λέξη αγκαλιά ίσως επειδή είναι ανάγκη μου σήμερα.
      Καλό βράδυ Μαρία μου
      καλό σ/κ
      φιλιά :)))

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...