για το τριήμερο

 

Θα συναντιόμασταν κι αυτό θα με έκανε χαρούμενη όλη την ημέρα.  Ευτυχισμένη,  θα ετοιμαζόμουν και θα περπατούσα τουλάχιστον μια ώρα για να σε βρω.  Θα φορούσα ακουστικά και μουσική στα αυτιά.  Θα καρδιοχτυπούσα από λαχτάρα.  Θα έβρεχε,  πάντα έβρεχε.  Εκείνο το γνωστό,  μαύρο σύννεφο θα με ακολουθούσε,  θα μας ακολουθούσε μετά.  Θα είχα ξεχάσει όλα όσα μου έκανες,  θα με είχες συγχωρήσει.  Όταν θα ξεχώριζα το πρόσωπο σου,  όταν θα ερχόμουν τετ α τετ με τα χαρακτηριστικά σου,  με το χαμόγελο σου,  η καρδιά μου θα πήγαινε να σπάσει.  Θα με ρωτούσες -τί έπαθες;-  θα σου απαντούσα -τίποτα-.  Δύσκολα περιγράφεται ένα αξεπέραστο -θέλω- στο αντικείμενο του πόθου σου.  Θα σ' αγκάλιαζα,  θ αναγνώριζα την φόρμα του σώματος σου,  τα χέρια,  τους ώμους σου.  Την μυρωδιά σου,  τα χείλια σου,  όταν θα με φιλούσες.  Θα καιγόταν όλα!  Η ψυχή μου,  ο χρόνος,  ο κόσμος!  Η πόλη από μακριά.  Θα είχα τόσα να πω,  δεν θα άκουγες τίποτα.  Θα είχες τόσα να πεις,  θα δήλωνα αδυναμία να σε ακούσω.  Θα έτρεχαν τα μάτια μου από τις αναμνήσεις.  Κι από χαρά!  Και νοσταλγία!  Θα κούμπωνε η αγκαλιά μου με την αγκαλιά σου.