Αν πχ υπήρχε μια αστυνομία της μνήμης, η οποία θα σου απαγόρευε ακόμη και το να κοιτάξεις, μια παπαρούνα, ένα πουλί, ένα κομμάτι γλυκό. Δεν θα έβαζες τον καλύτερο σου εαυτό να το αποτυπώσεις; Σε χαρτί, σε ύφασμα, όπου θα ήταν εφικτό. Σκέψου, ένα πουλί σμιλεμένο σε ένα κομμάτι ύφασμα, το ένα σου και μοναδικό πουλί για πάντα. Πώς θα το έφτιαχνες;
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteδεν μου άρεσε το προηγούμενο σχόλιο μου γι'αυτό το έσβησα
ReplyDelete...αν υπήρχε...αν υπήρχε θα μπορούσαμε να απαντήσουμε.
Σκέψου πώς θα ήταν να γράψεις κάτι που θα είναι η μοναδική ανάμνηση κάποιου πράγματος, με πόσο πάθος θα το έκανες!
Deleteπροσωπικά δεν συνδέω τα γραπτά μου με αναμνήσεις
DeleteΠιστεύεις πως θα ήταν αρκετή μια απαγόρευση μπροστά σε ένα κομμάτι σοκολάτας ή ένα γλυκό; Εγώ πιστεύω πως η παρανομία θα πήγαινε σύννεφο.
ReplyDeleteΦιλιά πολλά Στέλλα!
Δεν θέλω να πιστέψω πως θα μπορούσε να υπάρξει κανενός είδους απαγόρευση. Κι όμως στα lockdown υπήρχαν πολλές απαγορεύσεις, όπως πχ το ότι δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από την πόλη ή να πάμε στη διπλανή πόλη. Γίνονταν έλεγχοι κλπ
DeleteΚαλησπέρα Αννίκα
Το άκουσα ως σχέδιο εργασίας και ομολογώ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον..
ReplyDeleteΖωγράφισα σε μπουκάλι απο λευκό γυαλί..
Απο τη μια πλευρά έναν γλάρο με ανοιγμένα φτερά και
απο την άλλη μια χελώνα..
Το γέμισα με νερό,ρίχνοντας στάλες χρώματος μπλε και πράσινου
και το έκλεισα με φελλό..
Να είσαι καλά.. οι σκέψεις σου ταράζουν τα νερά..
Σε φιλώ
ε.
Νομίζω πως αν καταφέρουμε και κλείσουμε στη μνήμη μας κάτι που επιθυμούμε αλλά ξέρουμε ότι απαγορεύεται να δούμε, αν το κάνουμε εικόνα θα είναι η πιο όμορφη εικόνα που φτιάξαμε ποτέ. Που όμοια της δεν θα υπάρχει..
DeleteΑγαπητή ε. δεν μπορώ να ξέρω ποιά είσαι αλλά σ'ευχαριστώ για το πέρασμα
Ανταποδίδω τα φιλιά :-)