τρυφερά

 

Λέω πως,  φεύγουμε γιατί πιστεύουμε ότι θα βρούμε το κάτι παραπάνω,  το ιδανικό,  αυτό που μας αξίζει,  για να επιστρέψουμε ηττημένοι,  καμμιά φορά χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να ολοκληρωθεί ο κύκλος.  Μιλούσα με φίλη,  θα την ονομάσω καρδιακή κι ας έχουμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε πάρα πολλά χρόνια. ΄Έχω μια τεράστια επιθμία να σε δω της είπα.   Θα με δεις και θα απογοητευτείς μου απάντησε.  Όταν έναν άνθρωπο τον αγαπάς και τον έχεις σε ένα από τα κουτάκια της καρδιάς σου,  τον βλέπεις πάντα όμορφο της είπα.  Έτσι είναι!  Χανόμαστε τόσο βαθιά στους χαώδεις γκρεμνούς της ζωής,  σεισμοί,  πλημμύρες,  άνθρωποι και ολόκληρα χωριά που χάνονται,  που πια τέτοιου είδους σχέσεις φαντάζουν ακόμη πιο πολύτιμες,  σα να τραβάς και να σώζεις έναν άνθρωπο μέσα από την λάσπη,  ή να σώζεις τον εαυτό σου από ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που θα μπορούσες να πρωταγωνιστείς.  Ας είναι και μόνο για μια φορά,  να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι,  να γίνουν πιο τρυφερά τα τελευταία αυτά δέκα - δεκατρία χρόνια.  Τα πολύ δύσκολα για όλους,  κι ας το παραδεχόμαστε λίγοι.

*η Λυδία είναι φίλη από τότε που πηγαίναμε μαζί στην Πέμπτη και στην Έκτη γυμνασίου.  Συμμαθήτριες.  Φίλες κολλητές.  Μου είχε δανείσει το χρυσό της δαχτυλίδι.  Είχαμε τσακωθεί ένα βράδυ για το αν το φεγγάρι είναι λευκό ή κίτρινο.  Το στοίχημα ήταν ένα εικοσάρικο.  Θέλω απίστευτα πολύ να την ξαναδώ!