Της Τετάρτης

 

 Πάνε πια 2,5 χρόνια που οι Τετάρτες κυλάνε σαν νεράκι.  Και περιμένουμε την επόμενη και μετά την επόμενη κι όλο αυτό το λες και ευτυχία!

 

 

το σπουδαίο

 

 

 

Το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας ονειροπολώντας μιαν άλλη.... 

...... αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε!! 

... την ταπεινή, 

... την καθημερινή, 

... την ανθρώπινη,  όπου το κάθε τι που μπορούμε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.. 

 Γ.Σεφερης

 

 

το κουτάλι και το πηρούνι

 

 

Είχαμε πει:

Σαν τον Φίλιππο με τον Ναθαναήλ

 

Είχαμε πει

Σαν τη μανσέτα και το μανικετόκουμπο

 

Δεν είπαμε ποτέ

Σαν το κουτάλι και το πηρούνι

 

Μοιάζει να μην υπήρξαν ποτέ μαζί,  

δυό άνθρωποι που δεν μαγείρεψαν ο ένας για τον άλλον.

συναντήσεις διαδυκτίου

 

 

Να αρχίσεις από το ''τί ωραίος ο καιρός σήμερα''

κι έπειτα ''ας βάλουμε ανάμεσα μας ένα τραπεζάκι''

με δυό καφέδες

ο ένας ζεστός

κι ο άλλος με καλαμάκι

και κρέμα πλούσια

  

οι συναντήσεις μέσω διαδυκτίου,  μοιάζουν με τις συναντήσεις των ανθρώπων μέσα στα ασανσέρ μεγάλων εταιρειών.  Οι εκατό βρίσκονται με το κεφάλι κάτω έως ότου φτάσουν στον όροφο που επιλέγουν,  ένας θα σε κοιτάξει,  κανένας δεν θα χαμογελάσει.  

 

Δεν θα υπάρξει δεύτερη φορά,

δεν θα υπάρξει τριβή,

κανείς δεν διατίθεται να μάθει κάτι περισσότερο για σένα

κι αν τύχει να βρεθείτε

για πέντε γουλιές καφέ

και δυό κουβέντες,  

σύντομα σαν δυό πουλιά,  

άσπρα πουλιά,

θα πετάξουν μακριά.

 

Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα

σαν να μην γίνονται

 

'

 

φως

 

 

Οι άνθρωποι που αγαπούν τα παιχνίδια με το φως,  είναι οι άνθρωποι που είχαν πολύ σκοτάδι στη ζωή τους!

 

 

παιχνίδι

 

Δεν υπάρχει χειρότερη επίγνωση από αυτή του θανάτου.  Λύπη απέραντη ακόμη κι αν πρόκειται για έναν ποιητή που ταυτίστηκες με ένα δυό του ποιήματα,  έναν ξάδερφο που είχες χρόνια να συναντήσεις,  ένα νονό που δεν γνώρισες!  Και μια διάθεση για επαναπροσδιορισμό.  Πού είμαι,  ποιός είμαι,  πού πάω και μέχρι να πάω τί θέλω να κάνω;  Να τρέξω και να προλάβω αυτό που μου δίνεται,  να το πολλαπλασιάσω κάνοντας το πιο πυκνό,  πιο συμπαγές γιατί στέρεο τίποτα δεν είναι.  Έβλεπα στο όνειρό μου ότι σε ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας μπήκαμε στο αντίθετο ρεύμα.  Συνοδηγός,  έδινα κοφτές οδηγίες,  πήγαινε δεξιά και πέρασε πάνω από τη νησίδα,  πράγμα το οποίο δεν έγινε,  παραμείναμε στο δρόμο με τα αυτοκίνητα να έρχονται κατά πάνω μας.  Σαν να είμασταν πρωταγωνιστές  σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι και να έπρεπε να περάσουμε την πίστα.  Ποιός μου εγγυάται ότι δεν είναι αυτό,  ο χρόνος,  οι κανόνες της ζωής,  η απώλεια;  Μια πίστα με συγκεκριμένα δεδομένα,  ένα παιχνίδι επιβίωσης που δεν είναι δικό μου,  αφού κάποιος άλλος κινεί τα νήματα.  

βουτιά

 

 

Δεν είναι το ρίσκο,  είναι η βουτιά που καθώς έπαιρνες θέση και φόρα,  ήξερες πως θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο σου.  Στην τελική άλλαξες εσύ κι όλα τα υπόλοιπα,  για το νερό και το βάθος του,  τη θερμοκρασία,  την καθαρότητα ή τους βράχους στον πυθμένα,  το απολύτως ελκυστικό να σπάσεις τον κωδικό της πίστας,   είναι να έχουμε να λέμε. 

δολοπλοκίες

 

 

Είναι δύσκολο να αφεθούμε στην απλότητα της ευτυχίας,  το μυαλό μας αντιστέκεται κάνοντας τις σκέψεις μας περίπλοκες και εφευρίσκοντας πάντα πιθανές,  μικρές ή μεγάλες δολοπλοκίες.

 

 

 

χειμώνας / άνοιξη

 

 

Η ομορφιά του χειμώνα βρίσκεται στο ότι μέσα από την χουχουλιάρικη αγκαλιά του μπορώ να ονειρεύομαι την άνοιξη! 

σχολική εκδρομή

 

Η μέρα ξεκινάει με συναίσθημα ''σχολικής εκδρομής'',  ήλιος,  καφεδάκι,  καλή παρέα και τελειώνει με μια είδηση τόσο  άσχημη  που μ'αφήνει άφωνη.  Στο τέλος τέλος,  όταν πια οι άνθρωποι δεν υπάρχουν κάνεις τον καλύτερο απολογισμό,  τί έδωσες,  τί δεν έδωσες,  τί άξιζε ή τί θα μπορούσες να δώσεις αλλά δυστυχώς τα πράγματα έχουν έτσι κι όχι αλλιώς γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που πορεύτηκες.  Σήμερα δεν κοίταξα καν έξω από το παράθυρο,  ένιωθα όλη μέρα τη βροχή και τον αέρα,  ένιωθα την έλλειψη του σκύλου που δεν έχω πια,  ένιωθα τη μέση μου να πονάει μετά από τη χθεσινή ''σχολική εκδρομή''  και τα 17 χλμ πεζοπορία.  Με τη λογική,  θα έπρεπε ήδη να έχουμε ένα καινούργιο σκυλάκι αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν χωράει σε μια μικρή ανάρτηση.  Θα το πω με δυό κουβέντες,  νιώθουμε ''λίγοι''  πια ώστε να μεγαλώσουμε ένα σκυλί.  Προτιμάμε τις βόλτες μας,  την ελευθερία μας,  την άνεση στον χρόνο μας,  ωστόσο ποτέ δεν κάνουμε και κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο στο οποίο ένα σκυλί θα μας ήταν βάρος.  Μεγαλώσαμε ωστόσο και οι δύο κι έχουμε τα θέματα μας.  Στο φούρνο ψήνεται κάτι σαν βασιλόπιτα.  Χωρίς νόμισμα,  έτσι κι αλλιώς οι δυό μας θα τη φάμε.  Δεν έχω ξεστολίσει ακόμη.  Μ' αρέσει το δέντρο και τα φωτάκια.  Είχα κάποια σχέδια για την Κυριακή,  ελπίζω να καταφέρω να τα πραγματοποιήσω.

τα ''θα''

 

Διαγράφεται τόσο απόλυτο πλέον το περίγραμμα των όσων αποτελούν την καθημερινότητα μας,  καμμία  εσοχή,  σχισμή,  τσέπη.  τρύπα,  κουρέλιασμα,  ξέφτι,  τίποτα που να υπονοεί αυτό το να..  ψάξε εδώ ή εκεί κι ίσως να βρεις κρυμμένη μια ελπίδα,  ένα όνειρο,  ένα καλά ξυσμένο μολύβι κι ένα κομμάτι χαρτί,  για να γράψεις τα ''θα'' ενός καθόλου αβέβαιου αλλά στερεοτυπικού και προκαθορισμένου μέλλοντος,  όχι αυτού που ανέκαθεν ήλπιζες ότι θα σου χαριστεί,  αλλά ενός άλλου,  φαινομενικά ξένου,  που στο βάθος του μυαλού σου πάντα γνώριζες και πάντα υποτιμούσες κλωτσώντας το,  έστω σαν μια μπάλα ιδεατή,  μακριά ελπίζοντας πως κάποιος άλλος θα την πάρει στα χέρια του αλλά όχι,  εν τέλει εσύ,  εσύ την κρατάς στα δικά σου χέρια,  εσύ παίζεις μ' αυτό το λευκό,  αυτό το μαύρο,  αυτό το γκρί κι αυτό το πράσινο,  είναι ο λαχνός που τράβηξες με θέρμη εσύ,  μια μέρα που πήρες το θάρρος να κουβεντιάσεις με την τύχη σου.

πολλές φορές

 

Πολλές  φορές,  έχω την αίσθηση πως έρχεσαι και με διαβάζεις εδώ μέσα.  Μπορεί και να κάνω λάθος,  όμως έτσι νιώθω.  Είναι ένα μέρος ασφαλές που ξέρεις ότι θα με συναντήσεις,  ξέρεις ότι θα κοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα και δεν θα δώσεις λογαριασμό σε κανέναν.  Κι ούτε θα σε ρωτήσει κανείς το γιατί και το πώς,  έτσι κι αλλιώς μόνο εγώ ρωτούσα και μόνη μου εγώ ξεσκίστηκα να βρω τις απαντήσεις.  Έρχεται λένε μια στιγμή για κάθε άνθρωπο,  που κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και τρομάζει και τότε ο καθρέφτης γυρίζει ανάποδα ή ο άνθρωπος,  αλήθεια δε ξέρω.  Πάντως,  έχω δει πολλούς άσχημους ανθρώπους να γίνονται όμορφοι.  Έχω δει κι όμορφους κι αγαθούς να γίνονται άσχημοι και πονηροί και πιο νάρκισσοι από ποτέ.  Πάντα κρατούσα στα χέρια μου ένα μπλοκάκι και σημείωνα χαρακτήρες.  Άλλες φορές με ενθουσιασμό κι άλλες με παράπονο.  Με αποδοχή σπάνια.  Πώς να αποδεχτείς το τεράστιο ''εγώ''  των ανθρώπων,  που δεν σπάει ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις;  Μου αρέσει που κάθε τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες οι χρονιές γίνονται καινούργιες.  Και που νιώθω κάθε φορά τό πόσο απλό είναι,  να..  μια έτσι να κάνω.. να σκίσω το κουκούλι.  Στον ύπνο μου έρχονται όνειρα με εκείνη τη θάλασσα που πηγαίναμε παλιά.  Να βρισκόμουν για ένα λεπτό εκεί,  μέσα στη σκόνη και να φοβάμαι μη λερώσω το λευκό μου παντελόνι.  Να πίνω καφέ σε χάρτινο και να κοιτάζω τη θάλασσα.  Να περπατάω με το μυαλό μου στην αντίπερα όχθη κι ο ήλιος να χύνεται πάνω μου μαλακός και να νομίζω πως τα πάντα είναι δυνατά και πως ακόμη και βουνά θα μπορούσα να κινήσω.  Ήταν μια έκπληξη η επόμενη μέρα,  άλλες φορές γλυκιά κι άλλες φορές δύσκολη,  κι ακόμη είναι. 

φέτος λέει

 

Υπάρχει αυτή η ακαθόριστη αλλά στοιχειώδης έλλειψη νεραιδόσκονης,  αστερόσκονης και κάποιου τέλος πάντων που θα πάρει ένα κίνητρο και θα το κρεμάσει μπροστά μας σαν μια κινητήρια δύναμη,  πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη.  Ασημένια μικροσκοπικά κουδουνάκια θα παίζουν αγγελικές μελωδίες κι όλα θα μοιάζουν με όνειρο που ξετυλίγεται τελείως μαγικά μόνο για την πάρτυ μας.

2024

 

 

Μία ανάρτηση για το καλό της ημέρας,  2024 ευχές για μια χρονιά όπως την επιθυμεί η ψυχούλα του καθενός μας.  Να είναι γλυκιά,  απαλή και τρυφερή και καθόλου δύσκολη.