Δεν υπάρχει χειρότερη επίγνωση από αυτή του θανάτου. Λύπη απέραντη ακόμη κι αν πρόκειται για έναν ποιητή που ταυτίστηκες με ένα δυό του ποιήματα, έναν ξάδερφο που είχες χρόνια να συναντήσεις, ένα νονό που δεν γνώρισες! Και μια διάθεση για επαναπροσδιορισμό. Πού είμαι, ποιός είμαι, πού πάω και μέχρι να πάω τί θέλω να κάνω; Να τρέξω και να προλάβω αυτό που μου δίνεται, να το πολλαπλασιάσω κάνοντας το πιο πυκνό, πιο συμπαγές γιατί στέρεο τίποτα δεν είναι. Έβλεπα στο όνειρό μου ότι σε ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας μπήκαμε στο αντίθετο ρεύμα. Συνοδηγός, έδινα κοφτές οδηγίες, πήγαινε δεξιά και πέρασε πάνω από τη νησίδα, πράγμα το οποίο δεν έγινε, παραμείναμε στο δρόμο με τα αυτοκίνητα να έρχονται κατά πάνω μας. Σαν να είμασταν πρωταγωνιστές σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι και να έπρεπε να περάσουμε την πίστα. Ποιός μου εγγυάται ότι δεν είναι αυτό, ο χρόνος, οι κανόνες της ζωής, η απώλεια; Μια πίστα με συγκεκριμένα δεδομένα, ένα παιχνίδι επιβίωσης που δεν είναι δικό μου, αφού κάποιος άλλος κινεί τα νήματα.
Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί την πορεία της ζωής Στέλλα μου. Αγώνας δρόμου είναι. Και δεν είναι παιχνίδι, γιατί στο παιχνίδι εσύ κινείς τα νήματα και κρίνεις την έκβασή του. Τα όνειρα μια αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου είναι, του φόβου που μας κατέχει για κάθε δυσάρεστη απώλεια. Τα παιχνίδια της ζωής δεν είναι άλλα από τις δικές μας ανάγκες και υπ' αυτή την έννοια στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε πίστα.
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα Στέλλα!
Σ ευχαριστώ για το εύστοχο σχόλιο σου Αννίκα μου
Deleteκαλή Κυριακή να έχουμε
:-)