Ακόμη και τώρα, έρχεσαι στο μυαλό μου σαν καραμέλα, πότε με γεύση όξινη και πότε με γεύση γλυκιά και φρουτένια. Άλλες φορές, όπως η μέντα, δροσίζεις το στόμα μου και συγχρόνως καις τον λαιμό μου ως εκεί που πια -δεν αντέχω άλλο σου λέω- κι εσύ μου απαντάς πως στην αγάπη όλα πρέπει να τα αντέχεις, αλλιώς δεν αγαπάς. Λάθος! Στην αγάπη πρώτα εσύ σκέφτεσαι να μην ξεπεράσεις τα όρια του άλλου, στέκεσαι εμπόδιο σε κάθε πόνο, θέλεις να τον βλέπεις χαμογελαστό κι ευτυχισμένο. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις να αγαπάς, ξέρω όμως ότι προσπάθησες με τα λίγα που ήξερες. Και σου άρεσε να προχωράς, να μαθαίνεις, να γίνεσαι καλύτερος, αλλά κάπου εκεί θέλησες να πάρεις στο χέρι ένα ποτήρι κρασί, και μια βαθιά ανάσα, να απολαύσεις τα κεκτημένα, να νιώσεις την ηρεμία και την γαλήνη. Να παραδώσεις τα όπλα. Να χαλαρώσεις. Να ζήσεις χωρίς να αγωνιάς, να μη σε καταβάλλει το απροσδόκητο ή το απραγματοποίητο.
Ωραίες γεύσεις από καραμέλες γλυκές, φρουτένιες,καυτερές...
ReplyDeleteΠου όλες γρήγορα λιώνουν και μετά αφήνουν για λίγο την γεύση τους.
Σαν τον έρωτα.
Επειδή τα τραγούδια και η μουσική εκφράζουν πολλές φορές συναισθήματα αλλά και την ίδια την ζωή, σήμερα η επιλογή νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα.
https://www.youtube.com/watch?v=kD7TZyLeCfk
Και οι στίχοι :
It won't do
To dream of caramel,
To think of cinnamon
And long for you.
It won't do
To stir a deep desire,
To fan a hidden fire
That can never burn true.
I know your name,
I know your skin,
I know the way
These things begin;
But I don't know
How I would live with myself,
What I'd forgive of myself
If you don't go.
So goodbye,
Sweet appetite,
No single bite
Could satisfy...
I know your name,
I know your skin,
I know the way
These things begin;
But I don't know
What I would give of myself,
How I would live with myself
If you don't go.
It won't do
To dream of caramel,
To think of cinnamon
And long
For you.