κόκκινη κλωστή δεμένη

Μια φορά κι ένα καιρό,ζούσε ένα βασιλόπουλο,σ ένα πολύ όμορφο και μεγάλο παλάτι.

Είχε τα πάντα,οποιαδήποτε στιγμή ήθελε,σαν όλα τα βασιλόπουλα των παραμυθιών,αυλικούς να τον κολακεύουν,έναν τεράστιο κήπο με λογής λογής πουλιά και λουλούδια,τα πιο όμορφα και δυνατά άλογα,τους καλύτερους παλιάτσους χορευτές και διαλεχτούς δασκάλους που του δίδασκαν ότι λαχταρούσε η ψυχή του.

Όταν το βασιλόπουλο μεγάλωσε κι έγινε άντρας,είδε πως δεν του έφτανε πιά ο κόσμος του βασιλείου.Έτσι ,μια μέρα,ανέβηκε στο πιο γρήγορο άτι του και έφυγε από το παλάτι για να γνωρίσει τον κόσμο.Μιά και δυό λοιπόν,περνώντας κάμπους, βουνά και θάλασσες,βρέθηκε σ ένα άλλο βασίλειο.

Εκεί,κάνοντας ένα περίπατο στο πιο καταπράσινο δάσος του κόσμου,συνάντησε μία πριγκήπισσα.Φορούσε ένα διάδημα από φύλλα, λουλούδια και πολύτιμες πέτρες κι ένα μακρύ μεταξωτό φόρεμα,όλο φρου φρου και κεντίδια.
-Άφησε με να σε φιλήσω ικέτευσε η όμορφη πριγκήπισσα με κρυστάλινη φωνή.Φιλήθηκαν σαν να γνωρίζονταν χρόνια πολλά και το βασιλόπουλο γαλήνεψε όμως δεν ήταν απόλυτα ευχαριστημένο.
-Τι μπορώ να κάνω άλλο για σένα ώστε να είσαι απόλυτα ευχαριστημένος;τον ρώτησε μόλις τον είδε σκυθρωπό.
-Θα ήθελα να μου δώσεις την ψυχή σου,της ζήτησε το βασιλόπουλο καθώς την κοιτούσε βαθιά στα μάτια !
-Ααα..όχι αυτό που ζητάς δεν μπορώ να σου το δώσω γιατί μετά δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναδώ τα δάση μου και τα λουλούδια μου,να ακούσω τα πουλιά μου,να παίξω με τις πεταλούδες και τις χρυσόμυγες μου, του απάντησε η πριγκίπισσα κι έφυγε γελώντας να βρει τις φιλενάδες της .
Το βασιλόπουλο έφυγε σκυθρωπό.Ανέβηκε πάλι στο άλογο,για να περάσει κάμπους ,βουνά και θάλασσες και να βρεθεί σε μία άλλη πολιτεία.Εκεί,στην άκρη της θάλασσας,συνάντησε μία πριγκήπισσα με ένα στεφάνι στα μαλλιά,στολισμένο με λογής λογής πέτρες και κοχύλια,φερμένα από τα πέρατα του κόσμου.
-Μμμμμμμ…ματς..!!τον φίλησε χαρούμενη και πεταχτή η πριγκίπισσα.
-Μα γιατί είσαι τόσο μελαγχολικός;τον ρώτησε.Τι μπορώ να κάνω για σένα;
-Θα ήθελα να μου δώσεις την ψυχή σου της ζήτησε το βασιλόπουλο.Αυτή την φορά, απέφυγε να την κοιτάξει στα μάτια,άρχισε να φοβάται πως τις τρόμαζε τις πριγκήπισσες αυτό.Επικέντρωσε το βλέμμα του κάπου ανάμεσα στα δυό της φρύδια,και τα μάγουλά του πήραν ένα ροδαλό χρώμα.
-Ααα..αυτό που ζητάς δεν μπορώ να σου το δώσω,γιατί μετά δεν θα ξαναδώ ποτέ την θάλασσα μου,τους αστερίες,τα εξωτικά ψάρια και τα κοχύλια μου,του είπε και ωπςς έβγαλε το μακρύ γαλάζιο φόρεμα που ομολογουμένως την στένευε,έπεσε στην θάλασσα κι άρχισε να κολυμπάει με απίστευτη χάρη και ταχύτητα.
Ανεβαίνει ξανά στο άσπρο άτι ,περνάει κάμπους,βουνά και θάλασσες και κάποια στιγμή σταματάει σ έναν κάμπο γεμάτο παπαρούνες.
Εκεί,κάνοντας ένα περίπατο,συνάντησε την πριγκήπισσα της άνοιξης ,με μακριά μεταξωτά μαλλιά και τα πιο σπάνια λουλούδια πιασμένα επάνω τους.Φρεσκολουσμένη με τα πιο ακριβά μοσχοσάπουνα και τα πιο εκλεκτά ροδόνερα!
-Φίλησε με του είπε η πριγκίπισσα.
-Έσκυψε και την φίλησε τρυφερά.Μύριζε τόσο όμορφα!
Χαμήλωσε το κεφάλι του μελαγχολικός.
-Μα τι έχεις;τον ρώτησε.Μπορώ να κάνω κάτι ώστε να αισθανθείς ευτυχισμένος;
-Μπορείς..αρκεί να μου δώσεις τη ψυχή σου της ψιθύρισε.Δεν είχε πιά την δύναμη να το ζητήσει δυνατά.
-Την ψυχή μου;μόνο αυτό;ολόδικη σου..του είπε με χαρά που τον άφησε έκπληκτο και πλησίασε τόσο κοντά στο σώμα του που το κορμί της πήρε το δικό του σχήμα και τα λουλούδια που στόλιζαν τα μαλλιά της κύλησαν απαλά επάνω του.Έτσι αγκαλιασμένοι κοιμήθηκαν βαθιά,σ ένα στρώμα μαλακό και πουπουλένιο.Μετά από πολλές ώρες το βασιλόπουλο ξύπνησε με την πριγκήπισσα στην αγκαλιά του.Θα έπρεπε να ήταν πολύ μα πολύ ευτυχισμένος.Όμως υπέφερε.Η ζεστασιά από το σώμα της τον έπνιγε.Κι η τρυφερότητα της τον έκαιγε.Ένοιωθε δυσφορία.Πρώτα πήρε το ένα του χέρι που την τύλιγε.
-Ουφ τι ανακούφιση..είπε!Μετά πήρε και το άλλο.
Ανέβηκε στο άλογο κι έφυγε.Ούτε ήξερε που πήγαινε αυτή τη φορά.
Κι η πριγκήπισσα της άνοιξης που είχε κάποτε τα σπανιότερα λουλούδια του κόσμου στολίδι στα μαλλιά,δεν ξύπνησε ποτέ!Μα ποτέ!
Κάποιοι που πέρασαν από εκεί,είδαν είπαν δυό αστέρια αντί για δάκρυα στα παγωμένα μάγουλά της!