Κοιτάω το άδειο κουτί. Μόνο ένα ουρλιαχτό που θέλει με αγωνία να ξεκολλήσει από τα μέσα μου. Ξυπνάω, κοιμάμαι, ξυπνάω, κοιμάμαι και νοιώθω πως μένω άπραγη. Δε θέλω τίποτα.
Λένε πως μονάχα η τέχνη και ο έρωτας ξορκίζουν τον θάνατο. Εγώ δημιουργώ και βυθίζομαι. Χάνομαι στην ικανοποίηση μου. Μηδενίζομαι, πεθαίνω..
Ο έρωτας πάλι θέλει τα χάδια του. Προχθές σε ρώτησα γιατί; γιατί; Είμαι ανασφαλής μου απάντησες με ψυχή υγρή αλλά σκληρή σαν πέτρα.
Θέλω να ξαναγίνω παιδί. Σαν εκείνη τη μέρα που μ έπαιρνε ο άνεμος βαθιά στη θάλασσα, πούπουλο, ένα σωσίβιο κι εγώ. Κι εσύ από απέναντι να μου φωνάζεις, γύρνα, γύρνα πίσω. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω πως να σου το πω. Κι από την άλλη που να πάω.. την φοβάμαι την μοναξιά.
Αγκάλιασε με μόνο, όπως το νησί που θα πάμε το καλοκαίρι, την θάλασσα. Αυτό μόνο.
Κι όπως την θάλασσα ο ουρανός, παρέα με τα πουλιά. Μπορείς; Πες μου το ναι..δώσε μου μία υπόσχεση τώρα, να ησυχάσω, και ας μην το κάνεις ποτέ. Πάλι εγώ εδώ θα είμαι.
Μιά κραυγή.. είναι ανάγκη σου λέω!!
Ειναι αληθεια, ο Ερωτας και η Τεχνη ...ξορκιζουν τον Θανατο.
ReplyDelete@..ζερο..ετσι λενε..αλλα μερικες φορες νοιωθω πως τιποτα δε μπορει να ξορκισει τιποτα!!
ReplyDelete:(((
χάιδεψέ μου τ' αυτιά...
ReplyDeleteμπορεί το χάδι να φτάσει μέχρι την ψυχή...
λες;;;
την καλησπέρα μου φεγγαρένια...
@..γιωργο..μερικες φορες αυτο το χαιδεμα,εστω αυτο..ειναι Αναγκη!ισως ναναι κ το ξεκινημα για κατι αλλο..
ReplyDeleteκαλησπερα γιωργο
Κι εγώ θέλω αγκαλίτσα:(
ReplyDeleteΈχεις δίκαιο φεγγαρένια, τίποτα δεν μπορεί να ξορκίσει το τίποτα... Κι αυτό το τίποτα είναι πάντα τόσο γενικό κι αόριστο και τόσο μα τόσο αβάσταχτα συγκεκριμένο...
Καλό Βράδυ!
Συνέχισε να βγάζεις τις κραυγές σου γλυκειά φεγγαρένια.Προς το παρόν αρκέσου στις δικές μας πολλές αγκαλιές που ανοίγονται εδώ έτοιμες να σε ζεστάνουν.
ReplyDeleteΚι άγια εκείνη η στιγμή που πριν ακόμα προλάβεις να μιλήσεις, μια ματιά σε χαιδεύει γιατί πολύ απλά ήθελε να σε καταλάβει και ΄το έκανε....
ReplyDeleteΑχ....
Η δημιουργία σε όποιον τομέα τα σκοτώνει όλα :)!
ReplyDeleteΤην κραυγή μου με τη δική σου θα ενώσω...
ReplyDeleteΤο μόνο ίσως κοινό που κρύβουν οι κραυγές μας είναι η αγωνία της επιβεβαίωσης του ΥΠΑΡΧΩ!
Ακούει κανείς???
εκπεμπω δυνατα μερικα θετικα εγκεφαλικα κύμματα σαν μια αλλη αγκαλια. ειμαι καλος πομπος.
ReplyDeleteΣυμφωνώ ότι η τέχνη ναι μπορεί να ξορκίσει το θάνατο.Ο Ερωτας μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο.
ReplyDeleteΦεγγαρένια μου, είναι περίεργο αλλά ο έρωτας και η τέχνη νομίζω κρύβουν πολύ περισσότερα από το αντίδοτο του θανάτου. Τον περιέχουν... Μαζί με την αναγέννηση. Σκληρή συμφωνία και τα δύο για τον άνθρωπο. Και η πιο τρυφερή ταυτόχρονα. Ελπίζω να είσαι πάντα γενναιόδωρη μαζί τους. Τα καλύτερα θα έρθουν, αλήθεια.
ReplyDeleteΣε φιλώ.
Γειάσου Φεγγάρι μας...πολύ ωραίο το κείμενό σου..(όπως και όλα σου άλωστε)...κάποτε όλοι μας νιώθουμε την ανάγκη για αυτή τη μικρή 'επιβεβαίωση'από τον άνθρωπο που αγαπάμε...μας δίνει ίσως δύναμη να συνεχίζουμε αυτό;;μπορεί να είναι και αυτό...πάντως είναι πολύ σημαντική για εμάς πάντα...Με αγάπη,Αθανασία.
ReplyDelete@..ifigeneia..ειναι κατι μερες..που χωρις κανενα λογο..ειμαστε 'καπως'..
ReplyDeleteφιλια
@..ανασα του βορρα..μερικες φορες ειναι αναγκη η αγκαλια..
ReplyDelete@..natalia..ειμαι με ανθρωπους που σε γενικες γραμμες με καταλαβαινουν..πολυ γενικες μερικες φορες ομως!!
ReplyDelete@..lockheart..γιατι το λες αυτο;
ReplyDelete@..αμαλθεια..ακουειιιι κανειςςςς;;;
ReplyDeleteμπααα!!
@..aliki..πω πω αγκαλιες!!merci!
ReplyDelete@..χελωνα..εννοουσα να ξορκισει τον φοβο του θανατου!!νομιζω πως η ενταση,η χαρα κ η μεθη του ερωτα συνηγορουν σ αυτο..
ReplyDelete@..industrial..τα περιεχουν ναι εχεις δικιο!!ομως ειναι η μεθη τους τοσο δυνατη που σε κανουν να ξεχνας τον φοβο του θανατου..οχι;
ReplyDelete@..αθανασια μου..ειπες την πιο σωστη λεξη..επιβεβαιωση..αλλα απο τον πολυ δικο σου ανθρωπο δε θελεις μοναχα αυτο..
ReplyDeleteειναι πολλα που λειπουν!!
Τίποτα δεν τον ξορκίζει. Καμιά φορά προσπαθεί, αλλά και πάλι τα κουτσοκαταφέρνει. Εκτός αν θέλουμε. Η θέληση ξορκίζει τελικά τα πάντα.
ReplyDelete@..sunshine..θα ελεγα και η ψυχικη διαθεση..εε;;
ReplyDelete