μιά Τετάρτη

Επιστρέφω με τον αβέβαιο βηματισμό του πουλιού. Τραβάω ως επάνω το φερμουάρ του μπουφάν μου και σκέφτομαι το κασκόλ που είναι κρυμμένο στο βάθος της τσάντας μου. Η γριά κυρία που πριν δύο χρόνια μου είχε ζητήσει με νεύματα να τη βοηθήσω στα ψώνια, είναι από καιρό σε αναπηρικό καροτσάκι. Είχα μεταφέρει, τότε, τις γεμάτες τσάντες της ως το χώρο του ασανσέρ, μιάς άγνωστης πολυκατοικίας και κοίταγα αριστερά και δεξιά, με το φόβο πως κάποιος θα χρησιμοποιήσει το νεφρό μου γιά δείπνο. Όχι, η γριά κυρία ήταν ειλικρινής κι έχει ακόμη εκείνο το βλέμμα που λέει, δεν έχω την ανάγκη κανενός σας.

Εχθές ακριβοπλήρωσα την κινηματογραφική προβολή μιάς επίπεδης ταινίας 12,5 ολόκληρα ευρώ. Με αλμυρά ποπ κορν στα χείλη. Με υποσχέσεις και γέλια που προσωπικά δεν επεδίωξα. Νοιώθω πως υποτιμούν την νοημοσύνη μου. Άλλωστε έχω κάθε κάθε δικαίωμα να λέω πως αυτή την εβδομάδα δεν είμαι καλά, δεν έχω;

Τελευταία φορά που έκλαψα, ήταν όταν εκείνος ο γιατρός μου είπε πως θα έπαιρνα γιά όλη την υπόλοιπη ζωή μου αυτό το χάπι γιά τον θυρεοειδή. Ούρλιαζα πανικόβλητη και κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγα. Είναι κληρονομικό μου είχαν πει. Νομίζω πως αυτό που με είχε πειράξει τόσο πολύ ήταν η συνειδητοποίηση του πόσο ίδια, σχεδόν καρμπόν, ήταν η ζωή μου με της μάνας μου. Ναι αυτό ήταν.. ό,τι μισούσα χρόνια σ αυτήν τώρα πιά το είχα κι εγώ!

Η βροχή με βρήκε με μιά αγκαλιά ασπρόρουχα. Αλήθεια, που κρύβονται όταν βρέχει οι πεταλούδες;

Πίνω γαλλικό, παραγγέλνω κρύσταλλα, βάφω κουτιά, παιδεύομαι με ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια και δεν έχω διάθεση, αυτό κι αν είναι μία αλήθεια, δεν έχω καθόλου διάθεση.. κι αυτό το βιβλίο του Κρισναμούρτη δεν το ξεκίνησα ακόμη.. γιά το ξύπνημα της νοημοσύνης λέω.. τι λέει; είναι καλό;