κρύο..

Η νύχτα περνάει αργά. Οδός Αριστοτέλους.
Στο πλακόστρωτο οι σκηνές από την ''σκόνη του χρόνου''. Πατάω επάνω στο αμυδρό χαμόγελο της Ιρέν Ζακόμπ. Νοσταλγώ την Βερόνικα. Μέσα σε ένα δύωρο, με το πηγούνι κρυμμένο σε ένα πλεκτό κόκκινο ζιβάγκο, ζω ολόκληρο μισό αιώνα. Και κάτι παραπάνω.
Ένα τραμ, βογκητά, ένα παιδί. Οι στιγμές που αιωρούνται στο χρόνο, αδύναμες να διαλυθούν. Η ουτοπία της αναζήτησης ενός τρίτου φτερού.

Κρύο.

Ένα καπέλλο, δύο κασκόλ τυλιγμένα στο λαιμό, πολλά ερωτηματικά, ρίγος στην ραχοκοκκαλιά, γρήγορα βήματα, το χέρι σου ψάχνει στην τσέπη μου το δικό μου, σε ζεσταίνω με τα γάντια μου, μιά παρέα εφήβων χοροπηδάει στους ήχους ενός ακορντεόν, κάποιος μιλάει στο κινητό, κάποιος άλλος δυσανασχετεί, οθόνες δείχνουν την ώρα στο σκοτάδι, τέλειωσε, όλα με το που ξεκινούν έχουν ήδη τελειώσει, η πραγματικότητα δείχνει τόσο λίγη, ενισχύω με διαδικασίες προετοιμασίας και οι μετέπειτα κουβέντες ως το πρωί δίνουν παράταση στον χρόνο της ψευδαίσθησης.

Οι καλλιτέχνες δίνουν αυτό που έχουν μέσα τους. Ιεροτελεστία ατομική. Οι συμβολισμοί έρχονται γιά να δικαιολογήσουν τις εικόνες. Γιά να υπογραμμίσουν τις σκέψεις.
Αν π.χ. σε εξιτάρει όλο αυτό που αποπνέει η εικόνα μιάς ατμομηχανής, θα πρέπει να του δώσεις συμβολικές προεκτάσεις γιά να περάσει, να γίνει αποδεκτό από τον θεατή. Αυτό, ή το αγαπάς ή το μισείς. Ή το αποδέχεσαι ή το απορρίπτεις.

Η νύχτα πέρασε. Είναι πρωί, μεσημέρι πιά και θέλω να εξαφανιστώ πίσω από τα φύλλα μιάς εφημερίδας, με τον ήλιο να κλωτσάει τα παράθυρα μου!