Σε ψάχνω.Πάνω σε στέγες αχνισμένες, με χιόνι που αρνείται να κάνει την εμφάνιση του. Πίσω από ραγισμένους τοίχους που αναβλύζουν νοσταλγία και πόνο.
Είπες, μοιάζω με χοντρό κομμάτι πάγου, σε ένα γιγαντιαίο κύβο. Να ακουμπήσεις τις ακμές μου φοβάσαι. Γιά τις γωνίες δε το συζητώ.
Είπες, άλλαξα, οι πριν σελίδες ήταν καλύτερες, κομμένες και ραμμένες στα δικά σου σαλιωμένα δάχτυλα.
Είναι έτσι!
Έκανα ένα σάλτο και πετάχτηκα έξω από την εικονογράφηση. Έχει ένα καθαρό ουρανό εδώ, με το κρύο να μπερδεύει το αίμα στις φλέβες.
Ξέρω πως είσαι ακόμη, κρυμμένος καλά, στα σταυρωτά κορδόνια από τις παλιές μου ελβιέλες.
Μείνε εκεί σε παρακαλώ, είναι τόσο όμορφα να είμαι μόνη.
Ποια είναι η στιγμη που επιζητούμε τη μοναξια μας φεγγαρένια ;
ReplyDeleteΊσως είναι πολλές αυτές οι στιγμές. Όπως ειναι πολλές και οι στιγμές που θελουμε το μοίρασμα, την αποδοχή, την αίσθηση οτι δεν ειμαστε μονοι
πολλά φιλια!
Όμορφα λόγια.
ReplyDeleteΑν έχουν όμως κάποια βάση και συγνώμη για το θάρρος, πετάξτε τις παλιές ελβιέλες.
Φιλικά
@..melian..
ReplyDeleteειμαστε μια ετσι και μια αλλιως..
και αυτο, και εκεινο..
καποια στιγμη μαθαινουμε να δεχομαστε το απροβλεπτο, την διαφορετικοτητα, το κυκλοθυμικο του μεσα μας..
φιλια κι απο μενα
@..maximus..
ReplyDeleteειναι σαν να πετας κομματια σου, δεν ειναι;;;
Δυστυχώς είναι, αλλά...
ReplyDeleteΌσο κι αν διώχνουμε κάποιον από την ζωή μας θα μένει πάντα εκεί.
ReplyDeleteΓιατί η καρδιά μας θα τον ζητά.
Κι αν τα λόγια μας άλλα φωνάζουν τα μάτια μας θα λένε πάντα την αλήθεια ….
Καλημέρα
@..maximus..
ReplyDeleteδεν εχεις καθολου αδικο..
@..αναστασια..
ReplyDeleteδιωχνουμε;
ή μηπως προσκαιρα θυμωνουμε και αυτη ειναι μια κινηση οργης και μονο, μια κινηση επιφανειακη..
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteThis comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDelete