Απόψε, οι δύο άνθρωποι που έχω μέσα μου περπατούν ξυπόλητοι στην άσφαλτο. Έχουν φορά αντίθετη και σκιά που συμπτίπτει κάτω από το φως του ίδιου ήλιου. Μετρούν απώλειες. Καταγράφουν τον χρόνο. Θυμώνω με οποιαδήποτε αναφορά. Δεν δέχομαι να συμβιβαστώ. Μέχρι χθες ΔΕΝ.. σήμερα ΠΩΣ;Εικόνες κολλημένες σε πλέξιγκλας και αναρτημένες με σπάγγο λεπτό.
Πρώτα είναι το φως. Διαπερνά το χαρτί και ακουμπάει στο βυθό των ματιών. Τώρα οι άνθρωποι μου είναι ένας! Οι χάρτινες εικόνες ουρλιάζουν μέσα από το νερό της βροχής. Χαρακώνουν τον αέρα.
Καθώς πέφτει το σούρουπο ανάβουν τα νυχτερινά. Κάτω από ένα φωτισμένο παράθυρο, είναι απλωμένο ένα λευκό φόρεμα. Σχεδόν το τρυπάει το φως. Φλέγεται! Θέλω να το σκίσω σε μικρά κομματάκια. Να το κάνω σκόνη που θα την εξαφανίσει η βροχή. Καίγομαι!
Βροχή και καφές. Ο αέρας κτυπάει με δύναμη μεταξύ τους τις ομπρέλλες από πάνω μας. Φασαρία πολύ. Κουβέντες κοριτσίστικες. Ένα φλας. Φως και πάλι.
Απόψε η θάλασσα είναι τόσο μακριά, κι η έρημος ατέλειωτη..
Κι ο χρόνος, αχ αυτός.. κάτσε του λέω.. κάτσε να τα πούμε λίγο.. μα πριν προλάβω να τελειώσω την κουβέντα μου..
*ακούγοντας το Fire
..πάντα κάτι μένει στη μέση,πρίν τελειώσει η κουβέντα..
ReplyDeleteακόμη κι αν έχει τελειώσει..
φιλί+φιλί
@ anima
ReplyDeleteειναι γεγονος-φαινεται πως ειναι τοσο βιαστικες ολες οι κουβεντες, τοσο συντομες, πως να προλαβουμε να τα συνειδητοποιησουμε ολα αυτα μου λες; πως;)
*πως εισαι;;;
δισυπόσαστο. ίσως όλοι είμαστε τόνοι γκριζου τελικά.
ReplyDeleteάσε που μερικοί είναι πάνω από δυο ανθρώπους μαζί
@ tovenito
ReplyDeleteθα ελεγα πως ολοι ειμαστε κυκλοθυμικοι.. ακομη και οσοι δυσκολα το παραδεχομαστε..
και πεντε και εξι ;))
Δεν ξέρω πώς το ένιωσες εσύ, όταν όμως οι μέσα μου άνθρωποι γίνονται ένας, νιώθω υπέροχα.
ReplyDelete@ loulita
ReplyDeleteενοειταιιιι..
στην προκειμενη περιπτωση ομως του ποστ ηταν δυο..
δυσκολη κατασταση..
σημερα καλυτερα.. αραγε καταπιε ο ενας τον αλλον; συμβιβαστηκε με την παρουσια του;
μα τι μαγικο κι αυτο να αναδυονται εκ της τεφρας..
Αυτό το "δεν δέχομαι να συμβιβαστώ" είναι ευχή και κατάρα μαζί.
ReplyDeleteΚι αυτός ο χρόνος, μα πότε μας περίμενε ο χρόνος, εμείς περιμένουμε πάντα, να βιαστεί, να αργήσει ή να σταματήσει. Φιλιά
@ maximus
ReplyDeleteνα δεις τι ευχη και καταρα μαζι ειναι εκεινη η στιγμη της ζωης σου που πρεπει να συμβιβαστεις με τον χρονο..
δυσκολο πολυ..
και φοβαμαι πως ακομη πιο δυσκολα ερχονται..
να συνηθισω μονο ;)))
φωτιά... σε καθετι μαυρο....
ReplyDelete@ cook
ReplyDeleteκι αν ειναι γεματο φως;;;)))
Ένα καλοκαίρι ήμουν για αρκετό καιρό στη Νίσυρο και όπως καταλαβαίνεις ξέχασα τι σημαίνει παπούτσια...
ReplyDeleteΌταν επέστρεψα περπάτησα αρκετές φορές ξυπόλητη στην άσφαλτο όχι γιατί το ήθελα αλλά γιατί ξέχναγα να βάλω παπούτσια και συνήθως το θυμόμουν μέσα στο ψιλικαντζίδικο...
Νομίζω ότι τότε πραγματικά ήμουν απόλυτα χαλαρή...
Η φώτο είναι υπέροχη αλλά χρειάζεται διακοπές...λέω εγώ τώρα...
φιλί
@ roundel
ReplyDeleteειναι φανερο ;)))
τότε δε θα είναι μαύρο!!
ReplyDelete@ cook
ReplyDeleteτιποτα δεν ειναι απολυτα μαυρο..
Πόσο καιρό έχεις ξαναρχίσει να γράφεις; Δεν κυκλοφορώ πολύ... καλά είσαι;
ReplyDelete