το ξενοδοχείο

Xτύπησε το τηλέφωνο.
Στο δέκατο κουδούνισμα το σήκωσε αφού έφτυσε μια βρισιά..
-Ντύσου και κατέβα γρήγορα στην είσοδο.
Το ρολόι έδειχνε 5 το πρωί. H φωτεινή ταμπέλα του ξενοδοχείου αναβόσβηνε ακόμη στέλνοντας χρώματα στο εσωτερικό του δωματίου και τσούζοντας τα μάτια του. Τα έσφιξε δυνατά και τα ξανάνοιξε.
-Μα τι στο διάολο σ έπιασε, ύπνο δεν έχεις;
-Είναι ανάγκη boss!

Κοιμόταν δίπλα του, νόμισε πως βρέθηκε ανάμεσα σε άπειρες καμπάνες, τον άκουσε να μιλάει με εκείνη την μπάσα, βραχνή του φωνή, ένα ''όχι'' κι ένα ''ναι'' ανάμεσα σε δυο ερωτηματικά, αμφιταλαντευόταν μέσα στο όνειρο, τυλήχτηκε με το σεντόνι της ως το λαιμό, ρίγησε, χάιδεψε το μαξιλάρι δίπλα της, άπλωσε ναζιάρικα τα πόδια της ανάμεσα στα δικά του ίσα για να καταλάβει την απουσία. Η πόρτα έκλεισε μαλακά πίσω του.

Έτσι όπως ήταν, με το λευκό σεντόνι για φόρεμα βγήκε στο παράθυρο. Πρόλαβε να δει ένα 42δυάρι κολλημένο στην πλάτη του. Το γείσο του καπέλου του έκρυβε σχεδόν όλο του το πρόσωπο. Ένα μαύρο λουστρινάτο αυτοκίνητο έφευγε στριγγλίζοντας, παίρνοντας τον μαζί.
Έβγαλε μια κραυγή..



Άντρες.. σκέφτηκε καθώς ντυνόταν το μαύρο μακρύ φόρεμα, με το βαθύ ντεκολτέ απομεινάρι της χθεσινής νύχτας! Πέρασε χαμογελώντας το μαργαριταρένιο κολιέ στο μακρύ λαιμό της..
Άντρες.. τς.. ξαναείπε!

ακούγοντας το Αs Time Goes By