WhoWillTakeMyDreamsAway

Πάει καιρός που έχω πάψει να μετράω. Ό, τι έχω δεν είναι συγκεκριμένο. Με μια κουβέντα, δε μπορώ να κλείσω ήρεμα τα μάτια μου το βράδυ υπολογίζοντας πως αυτά τα ένα δύο τρία ολόδικά μου πράγματα θα με περιμένουν με ένα τρυφερό ξύπνημα το πρωί.
Είμαι τόσο ρευστή όσο ποτέ!
Δεν ξέρω τον τρόπο να φτιάξω το περίγραμμα μου.
Αυτά που έχω δεν με ορίζουν πιά.. αυτά που δεν έχω ίσως με σχηματίζουν περισσότερο.
Μπορώ να με βρω μόνο συγκριτικά. Πχ εγώ και η θάλασσα. Το νερό γράφει με την αλμύρα του το σώμα μου. Εγώ κι ο ήλιος.. κοκκινίζει και μαυρίζει το σώμα μου.
Εγώ κι αυτό το περίεργα ζεστό χάδι, ενοχλητικό πολλές φορές που διαπερνά σχεδόν καθημερινά το δέρμα μου.

Μερικές φορές νιώθω πως είναι μόνο η θάλασσα, ή ο ήλιος, ή το χάδι ή ακόμη κι ένα φύλλο πεσμένο στα πλάγια ενός μονοπατιού, πως όλα αυτά είναι Εκεί, θα είναι Εδώ κι εγώ λείπω.
Περπατάω κι είναι μόνο τα χνάρια που αφήνουν οι πατούσες μου.
Ένα τσίμπημα μέλισσας σε ότι έχει παρέλθει. Το τώρα ένα απόλυτο τίποτα κι εγώ συμβατικά προσαρμοσμένη σ αυτό!
Να λέω Είμαι και να μην Είμαι. Το Υπάρχω είναι απλά ένα ρήμα της γραμματικής που χάνεται στην απειρία του σύμπαντος.

Φοβάμαι πως όταν αρχίσει να συμβαίνει αυτό, είναι αόρατος πιά ο δρόμος της επιστροφής!
*ακούγοντας το Who Will Take My Dreams Away