εδώ ο κόσμος χάνεται και..

Δε θέλω να κάνω θέμα κάτι το οποίο απασχολεί άλλους..  έμμεσα όμως αγγίζει κι εμένα..
Το να αναφέρομαι σε ένα blog,  έστω ενός προσώπου που δεν έχω σε υπόληψη,  ως ''........ αντιγραφής''  αν μη τι άλλο με προσβάλει..
έτσι έφτασε ο κόμπος στο χτένι και κάκιωσα και θύμωσα κλπ κλπ

Προσωπικά,  δε νομίζω ότι έχω την ικανότητα να γράφω,  ούτε καν παλιότερα,  πόσο μάλλον να αντιγράψω από κείμενα που τα θεωρώ κατάθεση ψυχής..  τα διαβάζω,  τα χαίρομαι,  τα σέβομαι και μέχρι εκεί..

Κατά καιρούς είχα δει δικά μου ολοκληρωμένα κείμενα (και σιγά τα κείμενα δηλαδή),  εδώ κι εκεί,  θυμάμαι μάλιστα μια φορά,  είχα στείλει ένα mail στον υπεύθυνο ενός site κι ο άνθρωπος αμέσως συμπλήρωσε το όνομα μου από κάτω,  και τώρα που το σκέφτομαι..  σιγά το πράγμα,  με όνομα είτε χωρίς,  τίποτα δεν άλλαζε την κατάσταση,  το κείμενο ήταν κείμενο και εγώ ήμουν εγώ.. 

Το θέμα της φωτογραφίας είναι άλλο..
Κάποτε λοιπόν,  όταν ξεκινήσαμε τα blogs,  το 2006 εγώ,  βρήσκαμε τις φωτογραφίες εδώ κι εκεί στο net κάναμε copypaste κι αυτό ήταν όλο.  Θυμάμαι μας έκαναν παράπονα κάποιοι φωτογράφοι,  που μερικοί από αυτούς τώρα μπορεί να είναι φίλοι μου..  πολύ λογικά έλεγαν,  βρε παιδιά βάλτε τουλάχιστον ένα όνομα κάτω από την κάθε φωτογραφία,  το βιολί μας εμείς..

Γνωρίζω τον λόγο από πρώτο χέρι,  όταν έχεις μαζέψει του κόσμου τις φωτογραφίες στο p/c σου,  συνήθως ποτέ δε θυμάσαι που τις βρήκες,  πόσο μάλλον ποιανού είναι..

Λάθος μας..  οπωσδήποτε λάθος..

Όσον αφορά τις δικές μου φωτογραφίες,  και το ότι έχω γράψει σε κάποιο σημείο του blog πως απαγορεύεται η αντιγραφή,  είναι το γιατί τις πονάω,  γιατί έχω κουραστεί γιά αυτές,  έχω σπάσει το πόδι μου κι ακόμη υποφέρω,  και γιατί ρε γμτ είναι η ψυχή μου

Αυτό όμως δε σημαίνει πως αποκλείεται να τις δω κάπου αλλού..
Επίσης εξαρτάται ποιό θα είναι αυτό το κάπου αλλού..
Άλλο πχ ένα blog που δεν αποσκοπεί σε χρήματα κι άλλο ένα site με διαφημίσεις..
Δεν υπάρχει μια διαφορά;

Επίσης,  αν υποθέσουμε πως βρίσκω μια φωτογραφία μου κάπου όπου δεν θέλω να βρίσκεται,  το λέω μαλακά..  κι αν δεν έχω κανένα τρόπο,  mail κλπ να επικοινωνήσω εε οκ δεν έγινε και κάτι το τόσο τρομερό..  άλλωστε δεν είναι υποχρεωμένος ο κάθε μεσάζων να μου δίνει mail ή τηλέφωνα ή διευθύνσεις οκ;;;

Όταν λοιπόν δημοσιεύουμε κάτι,  κι εγώ έχω δημοσιεύσει τα πάντα μου,  από ζωγραφιές,  φωτογραφίες,  κείμενα και κατασκευές,  στο διαδίκτυο,  είναι πάρα πολύ πιθανό να το βρούμε μπροστά μας..  προσωπικά δε  μου αρέσει αλλά δε το βρίσκω και παράλογο..

000

Kανονικά,  δε θα έπρεπε να με απασχολεί,  αλλά λυπάμαι,  πραγματικά λυπάμαι πολύ..

Γιατί είναι ένα κορίτσι,  που έγραφε και γράφει υπέροχα..
φαίνεται όμως ότι τελικά οι άνθρωποι που βιώνουν τις καταστάσεις με ακραία συναισθήματα,  έχουν ένα θολό,  αρρωστημένο μυαλό..

που βλέπει παντού εφιάλτες και ανθρώπους που την αντιγράφουν..

να σε ρωτήσω κάτι ρε κοριτσάκι;  αντιγράφεται η ζωή του άλλου;
αντιγράφονται αυτά που ο καθένας βιώνει μέσα του;
ο τρόπος που ξυπνάς το πρωί,  που κάνεις έρωτα,  που αγγίζεις,  που χαιδεύεις,  που τρως,  που πίνεις, που κοιμάσαι;
αλήθεια πιστεύεις πως μπορείς να πεις αυτό που θέλεις αντιγράφοντας λέξεις;

λυπάμαι,  γιατί τα κείμενα σου είναι από αυτά που πολύ έχω απολαύσει..
λυπάμαι για τον τρόπο που έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις..

γιατί αυτό το είναι σου μου βγάζει κάτι το αλλόκοτο,  αυτή την κακή τρέλλα που με τρομάζει,  με φοβίζει..
έτσι συνήθως λειτουργούν άνθρωποι με πολύ άσχημα βιώματα κι αυτό ειλικρινά με θλίβει..

The Cream

You Are The Cream In My Coffee ..

*η φωτό του χρήστη papou απο το deviantart

ας χορέψουμε

γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να αιωρηθούμε λίγα εκατοστά πάνω από το πάτωμα..

ένα ποίημα και μια ευχή !!!

Ένα ποίημα,  θα μπορούσε να είναι η ίδια η Άνοιξη,  πόσο μάλλον όταν νιώθεις από τη στιγμή που πρωτοέφτασε στα μάτια σου πως σε εκφράζει απόλυτα,  σε ξεδιπλώνει,  σε περιγράφει.

Mάλλον,  πρέπει να το έχω αναρτήσει κι άλλες φορές,  αλλά εχθές προσπαθώντας να βρώ κάποιους στίχους από το βιβλίο της Δημουλά,  σαν ένα μικρό αφιέρωμα στη σημερινή μέρα (αν και  συνήθως οι ''ειδικές'' μέρες μου περνούν απαρατήρητες),  πάλι στάθηκα στη σελίδα του ..

Εύκολα περιγράφομαι και λύνομαι
με μονοκοντυλιές.
Δεν είναι βαρετό αυτό
τις χειμωνιάτικες βραδιές.

Τραβήξτε πρώτα μια στερεά,
μπηγμένη κατακόρυφα.
Αυτή θα ' ναι η πίστη μου.
Μιαν άλλη αμέσως από απέναντι
βυθίστε την στο κέντρο σχεδόν,
κατάλληλα έτσι
να μοιάζ'  η πρώτη κλονισμένη.
Βάλτε μεγάλες πλάι σε μικρές,
αχνές σε τονισμένες δίπλα,
να δείχνουνε τις τάσειςμου.
Φροντίστε αυτές να μην τελειώνουνε ποτέ
γιατί θα συντομέψετε άσχημα τη λύση μου.
Πετάξτε σκόρπιες μερικές,
αλλά σ' απίθανη κατεύθυνση,
τις αντιφάσεις μου.
Δυό μεγάλες κεντρικές προσθέστε
με του μοιραίου το χάσμα ανάμεσα τους.

Τώρα με το μολύβι
(ή με τη φαντασία σας)φροντίστε πάνω από αυτά
μια καταχνιά να κάθεται,
γιατί με σκέτη μονοκοντυλιά
η θλίψη μου δεν περιγράφεται.


Σε Εσένα,  καθόλου τυχαίο,  θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά,  θα πω κάτι εδώ,  που μάλλον δε πρόκειται να σου το πω ποτέ προσωπικά,  αλλά το νιώθεις,  δε μπορεί να μη το νιώθεις ακόμη κι αν ο τρόπος σκέψης σου είναι τελείως διαφορετικός,  θέλω λοιπόν να σου πω,  πως αν δεν ήσουν εσύ αυτό που είσαι,  τότε το πιό πιθανό να μην ήμουν κι εγώ αυτό που είμαι,  θέλω να σου πω πως παραμένεις το μόνο πλάσμα με αξίες σε ένα κόσμο διαβρωμένο ολοκληρωτικά,  πως αφέθηκα να ονειρεύομαι γιατί μου παραχώρησες εσύ τον χώρο και τον χρόνο και τον τρόπο,  πως είμαι πολύ πολύ πολύ τυχερή που σε έχω δίπλα μου,  που είσαι ο άνθρωπος μου,  και φρόντισε να είσαι για πάααρα πολλά ακόμη χρόνια καλά,  γιατί το ξέρεις,  είσαι το άλλο μου μισό,  απόλυτα όμως,  και μισή δεν θα είχα την δύναμη να επιζήσω..

η φωτογραφία από το deviantart του χρήση Myte

ως το φεγγάρι

θυμάσαι που σου έλεγα πως σ αγαπάω από εδώ ως το φεγγάρι και πάλι πίσω;

ε λοιπόν σήμερα σας αγαπώ διπλά,  κι εσένα κι εκείνο που μου κρύβεται πίσω από νοτισμένους ουρανούς και μπουκωμένα σύννεφα..

*η φωτογραφία από το google

φίλοι;;;

Άσχετο με ότι συμβαίνει γύρω μας και εντελώς ουρανοκατέβατη η σκέψη,  υπαρκτή όμως και την παραθέτω..

Από την μια λοιπόν,  έχεις τον έρωτα της ζωής σου,  τον οποίο λατρεύεις κι από την άλλη την σχεδόν παιδική σου φίλη την οποία και εμπιστεύεσαι.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν έχουν προς το παρόν λόγο να γνωρίζονται παρά μόνο μέσα από τα δικά σου λεγόμενα,  στον μεν έρωτα σου μιλάς για τη φίλη σου με όλα τα θετικά και αρνητικά της σχέσης σας,  στη δε φίλη σου,  μιλάς για αυτόν άλλοτε με τα καλύτερα κι άλλοτε με τα χειρότερα που ως γνωστόν συμβαίνουν και στις πιό ιδανικές σχέσεις.
Τον εκθειάζεις όμως όπως γίνεται συνήθως με τον πιό γλαφυρό τρόπο,  αποκαλύπτοντας  τον ερωτισμό του,  το πάθος του,  το φιλί και την αγκαλιά του έχοντας σα δεδομένο πως αυτά τα πράγματα είναι δικά σου και μόνο για σένα..

Κάποια στιγμή λοιπόν,  αυτοί οι δυο άνθρωποι,  εξ αιτίας σου ναι,   για το τυχαίο έχω έναν προβληματισμό συναντιούνται,  είσαι και εσύ μπροστά,  άσχετα αν δε βλέπεις την τύφλα σου,  όλα τα του έρωτα σου αφορούν εσένα και μόνο εσένα,  ποιά άλλη θα μπορούσε να τον αντέξει άλλωστε..  εδώ γελιέσαι,  γιατί λίγο πολύ όλες οι γυναίκες είμαστε πολύ υπομονετικά,  τρυφερά και χαδιάρικα  ζωάκια !

Κάτι λοιπόν παίρνει το αυτί σου,  για δουλειές,  ανταλλάσουν μέχρι και τηλέφωνα αλλά εσύ έχεις στρώσει σεντόνια και πουπουλένιο μαξιλάρι και κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου.

Με τον σύντροφο σου συνεχίζεις με μεγάλα διαλείματα χωρισμών αλλά και παθιασμένων συνειπάρξεων όπως συνεχίζεις και το να εκμυστηρεύεσαι τη ζωή σου στη φίλη σου,  ώσπου κάποια χρόνια μετά (σπίρτο η δικιά σου),  ανακαλύπτεις ότι οι δυό ''φίλοι'' σου γνωρίζουν ο ένας τον άλλον περισσότερο από όσο έχεις φανταστεί.

Ρωτώντας,  η μια αποφεύγει να  απαντήσει και ο άλλος υπερασπίζεται πως είναι καθαρός μ ένα τρόπο που μυρίζει από μακριά ότι είναι ένοχος..






Και μη μου ξαναπεί κανείς πως υπάρχουν πραγματικοί φίλοι..  τουλάχιστον όσον αφορά αυτή τη ζωή..

η φωτογραφία από το deviantart του χρήστη Stereofidelica

Japan: earthquake

ολόκληρο το φωτογραφικό υλικό θα το βρείτε εδώ

ένα αφτί

Mε τα ρούχα ακόμη της γιορτής,  την ευχάριστη κούραση στο σώμα,  το κρασάκι να διευρύνει τον κόσμο των σκέψεων,  και τη bitter γεύση της τούρτας  στη γλώσσα..  κυριακάτικο απόγευμα με έντονη την επιθυμία για ένα καφέ και κάτι με αίσθηση τρυφερή..

Χρειάζομαι ένα αφτί που να μ ακούει,  δίχως να μου κάνει κριτική.
Να μιλήσω,  να πω..  ώσπου να αδειάσω..  σ ένα νου που θα με νιώθει και θα με καταλαβαίνει.
Να ακουμπήσω χαλαρά έστω και για λίγο..  σε κάποιον που δε θα ξινίσει ή δεν θα φύγει.

Προς το παρόν αγκαλιάζω το βιβλίο μου και την γλυκιά και ενδιαφέρουσα ιστορία που κρύβει στις σελίδες του..
Πάλι κάποιος έχει κάτι να μου πει..  εξαιρετικά εκτιμητέο που μεγαλώνει όμως την προσωπική μου ανάγκη..

*η φωτογραφία από το deviantart της ZoeWieZo