Ανάμεσα τους, ξαναθυμόμαστε αυτά τα μικρά μικρά κι ασήμαντα που δεν ξέρω για ποιό λόγο είχαμε χάσει.
η φωτογραφία από deviantart
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
το αλάτι κι μπαμπάς μου
Έχω συνδιάσει την αγάπη μου προς τον πατέρα μου με το αλάτι. Ήμουν πολύ μικρή, όταν μου έλεγε ένα λίγο ακαταλαβίστικο για την ηλικία μου π...
Είναι αυτή η αίσθησις του καλοκαιριού που μας τρελαίνει, όχι το ίδιο το καλοκαίρι...
ReplyDeleteΕίναι αυτή η αίσθησις του έρωτα... που μας καθυλώνει ... όχι ο ίδιος ο έρωτας...
Είναι αυτή η υπερτίμηση που δραπετεύει ανενόχλητη στα παρασκήνια της φαντασίας... και βάζει φωτιά την πραγματικότητα...
Φιλί...
Βουτιά...
ναι αυτο ειναι οδοιπορε μου
ReplyDeleteπαντα, σε ολα, ρολο παιζει η αισθηση, που ειναι διαφορετικη στον καθενα μας κι βοηθαει τις φαντασιωσεις που ναι παιρνουν φωτια..
μακαρι και να καιγομασταν κι ολας και να ξαναξεκινουσαμε ανανεωμενοι απο την αρχη
καλημερα :)
Είναι και η φαντασίωση της εναλλαγής των παραστάσεων που συνήθως το καλοκαίρι είναι περισσότερες. Και η αίσθηση της ξεκούρασης!
ReplyDeleteετσι ειναι τελευταιε μου..
ReplyDeleteΗ αίσθηση του καλοκαιριού όταν συνδυάζεται με την αίσθηση του νερού πάνω μας είναι ακόμα πιο ειδυλλιακή. Νίκες-ήττες, ωραίος συνδυασμός :)
ReplyDelete@ αμελια
ReplyDeleteοι νικες και οι ηττες ειναι μερος της ζωης μας, αλλοιμονο αν παντα ειμασταν οι νικητες, θα ερχοταν καποια στιγμη που δεν θα μπορουσαμε να διαχειριστουμε την ηττα..
φανταζεσαι;)