όλα είναι διαφορετικά τώρα

Πάλευα να ανακαλύψω τα αρνητικά και τα θετικά,  τις σωστές και τις λάθος κινήσεις μου,  να ξεχωρίσω τα έχω μου με τα θέλω μου,  να απαντάω με ευγένεια,  να μετράω αν έδωσα όσο έπρεπε,  αν πήρα και τι,  έμαθα να ζω με τα συναισθήματα μου,  να τα ελέγχω,  να παγώνω τις εκφράσεις του προσώπου μου,  να λέω ναι και όχι,  να ανταποδίδω,  να αγαπώ,  να ερωτεύομαι,  να μισώ,  να ανταγωνίζομαι,  να είμαι λίγη,  να είμαι περισσότερη από όσο θα άντεχες και θα άντεχα,  να μοιράζομαι,  να διασκεδάζω,  να υποφέρω,  να υπομένω,  να εκνευρίζομαι,  να ουρλιάζω,  να πνίγομαι,  να επιπλέω,  να σώζομαι..

Έμαθα να αφήνω που και που στην άκρη τα σημαντικά προβλήματα,  που ούτως ή άλλως το επόμενο πρωινό φάνταζαν ασήμαντα.

Τούτο το πρόβλημα όμως φαντάζει τόσο μεγάλο όσα πρωινά κι αν ξημερώσουν,  κι όσο καλή θέληση κι αν υπάρχει,  που ακόμη και εκείνα τα μικρά μικρά μα σταθερά νιώθω να μετακινούνται από την θέση τους.

Τις αλλαγές δεν τις υπολόγισα ποτέ ως τώρα ως σημαντικές,  ηλικιακές,  κοινωνικές,  οικονομικές,  εργασιακές,  συναισθηματικές..  και φοβάμαι πως είναι αυτές που θα ισοπεδώσουν κάθε σταθερή  ως τώρα αξία..  κάθε σταθερή ευθεία που επάνω της αν μη τι άλλο ισοροπούσαμε..