Δευτέρα απόγευμα. Έξοδος για την καθιερωμένη βόλτα. 5 η ώρα και βιάζομαι να προλάβω ό,τι ήλιο έχει απομείνει. Κρύο στους 5* βαθμούς κελσίου. Γάντια, κασκόλ και κάλτσες χοντρές. Τα μαγαζιά στον εμπορικό δρόμο κλειστά. Στο τέλος του δρόμου, ακριβώς στη διασταύρωση το ζαχαροπλαστείο με αναμμένα τα φώτα. Το ίδιο και το μανάβικο. Λίγο πιο κάτω hot dog με εξήντα λεπτά.
Το περπάτημα βοηθάει τις σκέψεις να καθώς κατεβαίνουν όπως τα μωρά λίγο πριν τη γέννα τους. Στο μυαλό μου ένα βιβλίο κι ένα παιχνίδι. Το βιβλίο μικρό γύρω στις 170 σελίδες. Το παιχνίδι όμορφο αλλά ζητάει πνεύμα ομαδικό. Έχω περάσει τρεις κεντρικούς σηματοδότες. Όσο πέφτει ο ήλιος το κρύο τσιμπάει ακόμη πιο πολύ. Ένα μικρό βιβλιοπωλείο ανοιχτό. Λοιπόν; θα το αγοράσω σήμερα; Χαζεύω τη βιτρίνα, διαλέγει πάντα ζεστούς τίτλους, ανοίγω την πόρτα, φώτα αλλά κανείς μέσα.. Είναι κάποιος εδώ; φωνάζω. Κανείς δε μου απαντά. Ο χώρος μικρός, στο μικρό βάθος μια σκάλα ξύλινη που οδηγεί σε κάτι σαν αποθήκη ή πατάρι. Μάταια περιμένω να μου απαντήσει κάποιος, κοιτώντας προς τα εκεί..
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και κοντοστέκομαι, αυτή ξανανοίγει και μπαίνει μέσα λαχανιασμένος ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Ερώτηση δική μου.. εε χχμμμ δε φαντάζομαι να το έχεται αλλά θέλω αυτό.. Πραγματικά δε το έχω, μου απαντάει. Χαμογελάει. Μ' ένα χαμόγελο που το θυμάμαι τρεις μέρες μετά. Είναι όμορφος. Εγκάρδιος. Συμπαθέστατος και όχι μόνο. Απορώ με τον εαυτό μου. Φεύγω ξανά στο κρύο.
Αρκετά μέτρα πιό κάτω, πάντα στο δρόμο μου, βιβλιοπωλείο δεύτερο. Φώτα. Χαζεύω τη βιτρίνα.. βγάζω τα γάντια μου και μπαίνω μέσα. Εε χχμμ θα ήθελα αυτό το βιβλίο.. Εκδόσεις τάδε με ρωτάει; Απαντώ καταφατικά και αρχίζει να ψάχνει στον υπολογιστή. Ένας άντρας λίγο φευγάτος, λίγο gay, πολύ τυπάς και αρκετά όμορφος. Ενώ χαζεύω ένα άλλο ράφι με βιβλία, έχει πάει σε μια γωνία και ψάχνει.. αρχίζω και ελπίζω.. έρχεται.. ορίστε το βιβλίο σας.. χαμογελάει..
Το πιάνω στα χέρια μου, δε διαβάζω καν το οπισθόφυλλο, έχω πορωθεί με το παιχνίδι.. που λέει.. διαβάζουμε αυτό το βιβλίο και συζητάμε πάνω σ αυτό.. είστε; είμαι! εκ πρώτης τουλάχιστον!
Τ ο κρατάω στα χέρια μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι και είναι σα να κρατάω ένα καρβέλι ψωμί που μόλις βγήκε από το φούρνο.. Ζεστό όσο πρέπει, απαλό και σκληρό όσο πρέπει, μυρωδάτο όσο πρέπει.. μα κυρίως δε ξέρω ακόμη την επιίγευση του.
Έρχομαι στο σπίτι, φτιάχνω καφέ και αρχίζω να ξεφυλλίζω. Πρώτα οπισθόφυλλο, μου κάνει το σχετικό κλικ, χαμογελάω, πρώτη σελίδα, δεύτερη.. χχμμμ απογοητεύομαι, το περίμενα πιό γεμάτο, πιο πυκνό, πιο περιεκτικό, είναι τόσο μίνιμαλ για τα γούστα μου.
Δε ξέρω αν είναι εφικτή η ομαδική ανάγνωση ενός βιβλίου, είναι τόσο προσωπική η επιλογή του, τόσα διαφορετικά μέτρα και σταθμά για τον καθένα. Ακόμη κι οι μετέπειτα σκέψεις, τα συναισθήματα.. δεν είναι μια μοναχική υπόθεση; Δεν είναι μια συνομιλία με τον εαυτό σου; Ένα ταξίδι που ο καθένας το βιώνει με διαφορετικό τρόπο;
Το να μοιραστείς αυτό το ταξίδι δε μοιάζει σα να προσπαθείς να μεταφέρεις ένα σημαντικό γεγονός που όμως στη διαδρομή από τη σκέψη σου ως το στόμα σου έχει γίνει ασήμαντο;
Ή μήπως στο όνομα της ανταλλαγής κάποιων απόψεων αξίζει αυτό το μοίρασμα;
