στον ήλιο

Έτσι,  έρχεται μια εποχή που κοιτάς πίσω με τρυφερότητα αλλά και με ενοχή.  Που η θάλασσα  έχει μια γκριζογάλαζη μελαγχολία.  Κι ο ήλιος σου παίζει το κρυφτούλι,  έτσι μια βγάζεις τη χοντρή ζακέτα και μια την ξαναφοράς.  Σάββατο κι ο κόσμος στα παραθαλάσσια λιγοστός.  Το μεγάλο ζαχαροπλαστείο / καφέ ''Χατζής''  έχει κλείσει.  Η ''Θέα''  ατημέλητη.  Κάθεσαι στο μοναδικό αξιοπρεπές καφέ,  στα δεξιά του δρόμου,  πλάι στη θάλασσα.  Ο καφές ζεστός για να κρυώσει γρήγορα.  Η κρέμα έτσι κι έτσι.  Κουρσούμι σαν να τους είπες διπλό και βαρύ.  Μια καλαμένια ομπρέλλα ανάμεσα σε σένα και τα κλαδιά ενός δέντρου.  Πουλιά!  Μπλε!  Γλάροι!  Πλεούμενα!  Μου κάνει εντύπωση αυτή η γλυκιά,  τρυφερή κίνηση τους στην επιφάνεια της θάλασσας..  Πόσο διαφορετική είναι η ζωή όταν έχεις μικρά παιδιά..  Ζηλεύω τη μπύρα του μπαμπά δίπλα..  Άραγε τι τον συνδέει με το παρελθόν του;  Ερωτεύτηκε;  Πληγώθηκε;  Το έχει ξεπεράσει;  Πόσες φορές,  στα δύσκολα,  ανατρέχει σ΄αυτό;

*

Προχωράς μπροστά,  όταν αφήνεις το σώμα σου να αναπνεύσει.  Αλοίμονο αν κάνεις το λάθος να αναδιπλωθείς προς τα μέσα..

*

άσε το σώμα σου στον ήλιο να λιάζεται..

*

όσες μικρές ακάλυπτες εκτάσεις έχουν απομείνει,  έχουν γεμίσει κίτρινα αγριολούλουδα και κατακόκκινες παπαρούνες..

*

μυρίζει χαμομήλι

*